به گزارش خبرآنلاین، وقتی در سال ۱۹۶۸، بریتانیا بالاخره تصمیم گرفت به استعمار ۸۰ ساله‌ی خود در خلیج‌فارس پایان دهد و رسما اعلام کرد که تا پایان سال ۱۹۷۱ نیروهایش را از خلیج‌فارس تخلیه خواهد کرد؛ چهار منطقه از ایران مورد مناقشه بود؛ بحرین، و جزایر سه‌گانه.
ایران اصرار داشت که پیش از خروج انگلستان از منطقه حتما تکلیف این مناطق روشن شود. به هر روی حاکمان محلی با بریتانیا توافقاتی داشتند و به محض خروج بریتانیا، ادعاهای آنان برای ایران مشکل‌ساز می‌شد.
ایران هرگز در طی این مدت زیر بار این‌که این مناطق از ایران جدا شوند نرفته بود؛ به ویژه در مورد بحرین که مسئله‌ی تعلقش به ایران هر چند سال یک بار به مناقشه‌ای میان انگلستان و ایران بدل می‌شد.
از آن سو نیز نیکسون که یک سال پس از این تصمیم کبرای بریتانیا به ریاست‌جمهوری آمریکا رسیده بود، رژیم ایران را تنها قدرت منطقه‌ای می‌دانست که در خلاء بریتانیا می‌تواند ثبات خلیج‌فارس را حفظ کند.
در این برهه بریتانیا به ایران فشار می‌آورد که استقلال بحرین را به رسمیت بشناسد اما شاه که از بازتاب این امر به عنوان «خیانت ملی» در افکار عمومی هراس داشت زیر بار نمی‌رفت. در نهایت پس از چانه‌زنی‌های فراوان دو طرف به این نتیجه رسیدند که موضوع را دست‌کم صوری هم که شده به دبیرکل سازمان ملل ارجاع دهند و بعد هم ماجرای همه‌پرسی که در واقع یک نظرخواهی بیش نبود و جداسازی بحرین از ایران در مرداد ۱۳۵۰ که بیش و کم همه درباره‌اش می‌دانیم.
ماجرای سنگ‌اندازی مخفیانه روس‌ها درباره جزایر سه‌گانه/ مبادا به ایران تحویل شود!
311311