به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، صادق قطب‌زاده در نوفل‌لوشاتو در دهه‌ی چهل عمر خود به سر می‌برد و در سر هزاران سودا داشت، به گفته‌ی دوست صمیمی‌اش اردشیر هوشی (در مصاحبه با تاریخ ایرانی) موتور محرکه‌ی جنبش بود. هم او بود که برای نخستین بار خبرنگار لوموند را به نجف برد برای مصاحبه با امام خمینی. قطب‌زاده، یزدی، حبیبی و بنی‌صدر حلقه‌ی نزدیک امام خمینی در اقامتگاه‌شان در نوفل‌لوشاتو بودند؛ بنابراین خبرنگارانی که برای تهیه‌ی خبر از قلب انقلاب موفق به گفت‌وگوی مستقیم با امام خمینی نمی‌شدند، با نزدیکان ایشان مصاحبه می‌کردند. یکی از این گفت‌وگوها را ده روز پیش از بازگشت امام به ایران خبرنگار کیهان با صادق قطب‌زاده انجام داد، و به واسطه‌ی نزدیکی او به امام خمینی پرسش‌هایش درباره‌ی نوع نظامی سیاسی آینده‌ی ایران، نقش زنان در آن و... را با او در میان گذاشت. بخش‌هایی از این گفت‌وگو را که همان روز [دوشنبه ۲ بهمن ۵۷] در روزنامه‌ی کیهان منتشر شد در پی می‌خوانیم:
قطب‌زاده: در جمهوری اسلامی هرکس می‌تواند آزادانه بنویسد، بیندیشد و برای نشر عقاید خود فعالیت کند.
حکومت اسلامی ایده‌ای است که ما باید به آن برسیم، جمهوری اسلامی مرحله‌ای از این رسیدن است. شکل جمهوری اسلامی مانند سایر جمهوری‌های دیگر است و محتوای آن بر اساس قوانین اسلامی و با توجه به نیازهای مردم در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی تعیین می‌شود. طبق قانون اساسی ایران جمهوری به آرای عمومی گذاشته خواهد شد، اگر چنین قانونی تصویب شد، دولت تشکیل می‌شود و رئیس‌جمهور و مجلس منتخب خواهیم داشت.
حضرت آیت‌الله خمینی یک رهبر عالی مردم است که دولت و مردم را هدایت می کند، اما وجود ایشان به عنوان فرد، طرح نمی‌شود و الزامی نیست که در قانون اساسی از وی نام برده شود ما سعی می‌کنیم بدعت بد گذاشته نشود.
هرکس می‌تواند هر چیزی را ارائه کند. این‌گونه آزادی‌ها به اندازه‌ی نهایت وجود خواهد داشت. تنها چیزی که در جمهوری اسلامی وجود ندارد وابستگی خارجی، به هر خارجی است. هم‌چنین چیزهایی که رسما خلاف عصمت عمومی باشد و فیلم‌های پورنوگرافیک نخواهیم داشت، اما سینماها باید باز باشد. روزنامه‌ها آزادند که هرچه می‌خواهند بنویسند.
اگر چپ را به اعتبار مسائل سیاسی و اقتصادی مطرح می‌کنید ما خودمان از همه چپ‌تریم. اگر مارکسیست‌ها، لنینیست‌ها و مائوئیست‌ها و غیره را می‌گویید آزادند که نظرشان را بدهند و مانند سایر احزاب حرف‌شان را بزنند، نشر بدهند، دور هم جمع شوند و نظریات‌شان را تبلیغ کنند زیرا در فلسفه‌ی اسلامی در طول تاریخ کسانی بوده‌اند که خدا را هم قبول نداشتند، ولی نه‌تنها در جامعه بودند بلکه معلم بودند و تدریس هم می‌کردند اما آن‌چه که مسلم است این است که احزاب مارکسیست از بدو تاسیس در ایران جملگی وابسته به خارج بودند و هیچ‌گونه اصالتی در داخل مملکت نداشتند و کم خیانت نکردند. این دلیل بر این نیست که عناصر غیروابسته در این‌ها وجود نداشته، عناصری که برای عقیده‌ی خود فعالیت کردند و جان خود را هم دادند. بنابراین ما به کسانی که برای عقیده‌ی خود فعالیت کردند، پای عقیده‌شان ایستادند و مبارزه کردند احترام قائلیم. اما برای کسانی که به نحوی از انحا وابسته به خارج بودند و یا وابسته به رژیم شدند، هیچ‌گونه احترامی قائل نیستیم و همان‌طور که در گذشته با آن‌ها مبارزه کردیم، در آینده نیز با آن‌ها مبارزه خواهیم کرد. در مورد آن دسته از مارکسیست‌ها که برای‌شان احترام قائلیم، اعتقاد داریم که با ایجاد یک بحث خلاق و منطقی و خالی از غرض و شعبده‌بازی‌های سیاسی می‌توانیم آن‌ها را به راه راست هدایت کنیم.
اگر در این بحث خلاق توانستند ما را قانع کنند، به راه آن‌ها می‌رویم.
زن با مرد در تمام موارد مساوی خواهد بود. حقوق زن مساوی است و زن حق انتخاب شدن، انتخاب کردن، انتخاب شغل دارد و هم‌چنین دارای حق استقلال اقتصادی و انتخاب همسر خواهد بود.
خیر، زیرا مرد به حکم این‌که وظیفه‌ی تامین هزینه‌ی زندگی را به عهده دارد باید ارث بیش‌تر هم ببرد.
۲۵۹۵۷