۹ سال پیش داعش در پاریس جان ۱۳۰ شهروند را گرفت. جهان در بهت فرو رفت. مردم فرانسه بلافاصله محل حادثه را گل‌باران کردند و شهروندان فرانسوی‌تبار در هر کشوری که ساکن بودند مکانی را برای بزرگداشت قربانیان تعیین کردند و با هزاران عکس و پرچم و شمع آراستند.
ایرانی‌ها هم البته در این کمپین جهانی همدردی با مردم فرانسه - بعضاً به شکل افراطی و با چاشنی مسلمان‌ستیزی و تکرار مدام این جمله که «من پاریسی هستم» - شرکت نمودند و مراسم یادبودی هم در تهران برای قربانیان فرانسوی تروریسم برگزار کردند.
شهروندان فرانسه چنان ارزشی برای جان خود قایل شدند و اهمیت آن را به جهانیان گوشزد کردند که نزدیک به یک دهه بعد همچنان تمام جزئیات شب حادثه - حتی نام سالن تئاتر/کنسرت «باتاکلان» - در ذهن‌ها باقی مانده و به عنوان یک رویداد تاریخی ثبت شده و داعش و تروریسم را به خاطرش نفرین میکنند.
حال آن حادثه را مقایسه کنیم با حادثه تروریستی در #کرمان که تقریباً همان تعداد شهروند بی‌گناه، توسط همان گروه تروریستی، جان باختند.
نه جهانی در بهت فرو رفت، نه هیچ‌گونه همدردی با مردم ایران صورت گرفت، نه مراسم بزرگداشتی با گل و شمع و پرچم در هیچ شهری در خارج از ایران برگزار شد و نه ۱۰ روز دیگر- چه رسد به ۱۰ سال بعد - کسی این حادثه را به یاد خواهد داشت. چرا؟
چون که بخش غیر قابل اغماضی از خود جامعه ایرانی مشغول به حراج گذاشتن جان شهروند ایرانی است، چون که خبرنگار و کارشناس و ورزشکار و هنرمند و فعال سیاسی و کاربر ایرانی در رسانه‌های فارسی‌زبان و شبکه‌های اجتماعی مشغول تحلیل این سوال است که آیا این کشتار «حق» آن شهروندان بوده یا نه؟
چون که همان‌هایی که پس از حمله تروریستی در فرانسه یک شبه «پاریسی» شدند و عکس پروفایلهای شبکه‌های اجتماعی‌شان را به جمله «من پاریسی هستم» تغییر دادند، امروز برای شهروند ایرانی - برای ارزش جان خودشان - عکس و هشتگ «کتلت» داغ میکنند.
عیار جان هر ملتی را خودش تعیین میکند. فرق است بین آن ملتی که هیچ بحثی با هیچ احدی بر سر «حق حیات» خود ندارد و ملتی که در درون خودش سر شادی کردن یا نکردن بالای اجساد خون‌آلود کودکانش چانه میزند.
۳۱۱۳۱۱