ورزش ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو نتوانست انتظارات را برآورده و با ۱۳ طلا، ۲۱ نقره و ۲۰ برنز و یک پله سقوط نسبت به دوره قبل در رده هفتم قرار گرفت. در این دوره از رقابت‌ها بسیاری از رشته‌های پرامید ایران در کسب مدال ناکام ماندند و عملکرد پرانتقادی داشتند. در طرف مقابل اما رشته‌هایی چون شطرنج، صخره‌نوردی و ژیمناستیک که قبلا حساب چندانی روی آنها باز نمی‌شد در هانگژو درخشان ظاهر شدند. اتفاقی که نشان داد ورزش ایران در بسیاری از رشته‌های جدید هم پتانسیل بالایی دارد و می‌تواند با سرمایه‌گذاری مناسب روی آنها مدال بگیرد.
سپکتاکرا یکی از رشته‌هایی است که در سال‌های اخیر پیشرفت خوبی در ایران داشته و انتظار می‌رفت که در بازی‌های آسیایی هم نماینده داشته باشد ولی مخالفت کمیته ملی المپیک باعث شد این رشته به هانگژو اعزام نشود. رشته‌ای که ۲۴ مدال در بازی‌های آسیایی داشت و به بهبود رتبه چند کشور کمک زیادی کرد. سهراب آزاد، رئیس انجمن سپکتاکرا در کافه خبر صحبت‌های جالبی را در این خصوص مطرح کرد. او که ریاست کمیته کراسفیت را هم بر عهده دارد همچنین درباره توسعه این رشته و پیشرفت آن در ایران توضیح داد.
صحبت‌های آزاد در گفتگو با خبرآنلاین در ادامه آمده است:
خب بازی‌های آسیایی یک بار به تعویق افتاد. دور اول قرار بود تیم ما اعزام شود و دو اردو هم گذاشتیم ولی وقتی به تعویق افتاد ما اردوها را کلا تعطیل کردیم تا به ما اعلام کنند که بازی‌های آسیایی چه زمانی برگزار می‌شود. وقتی اعلام شد ما از تمرینات دور بودیم و تصمیم گرفتیم فقط در تیمی شرکت کنیم ولی چون تعداد نفرات خیلی زیاد بود، به ما گفتند فقط ۶ ورزشکار ببریم که با این تعداد شانس مدال نداشتیم. فقط باید در رگو و کوادرانت شرکت می‌کردیم که خودمان انصراف دادیم. قول مدال هم نداده بودیم و می‌توانستیم چهارم یا پنجم شویم. در بخش زنان هم گفتیم اگر حمایتی اعزام شویم می‌توانیم برنز بگیریم. نظر کمیته ملی المپیک هم این بود که زنان را به صورت حمایتی بفرستیم که اولین اعزام آنها بود و اتفاق خوبی محسوب می‌شد چون تیم خانم‌ها در مسابقات جهانی هم دوتا برنز گرفته بودند. جلسات متعددی هم گذاشتند ولی چون هندبال و والیبال خانم‌ها هم اعزام نشد، در نهایت سپکتاکرا را هم نفرستادند. به هر حال در بحث بودجه دلایل خودشان را دارند ولی از نظر فنی مشکلی نبود. من خودم به عنوان هیئت ژوری در بازی‌های آسیایی بودم و تیم‌های چین و لائوس که سوم مشترک شدند را ما در جهانی برده بودیم.
می‌توانستیم مدال بگیریم. البته گروه‌بندی هم تاثیر زیادی دارد. تایلند در سپکتاکرا چهار مدال گرفت که دوتا خانم‌ها و دوتا بخش آقایان بود. ۴ طلا گرفتند و با همین رتبه آنها از یازدهم به ششم رسید. از الان باید برای چهار سال بعد روی رشته‌های مدال‌آور برنامه‌ریزی کنیم و نگذاریم یک سال قبل مسابقات جلسه بگذاریم. از الان باید برنامه‌ریزی کنند تا رشته‌هایی که می‌توانند مدال بیاورند جلو بیایند. من خودم در بازی‌های آسیایی بودم و تیم اجرایی از حالا مشغول برنامه‌ریزی تا سطح مسابقات را ببیند. ما ولی هیچ برنامه‌ای نداریم.
دو حالت دارد. یا شما حمایتی یک سری رشته را اعزام می‌کنی، یا یک سری قول مدال می‌دهند و آنها اعزام می‌شوند. خب خیلی از رشته‌ها قول مدال دادند ولی مدالی نیاوردند. ۴ سال قبل هم همین بود ولی اتفاقی نیفتاد. چون مدیران کمیته عوض می‌شوند و هر کسی با سلیقه خودش می‌آید. به نظر من در بازی‌های آسیایی حتی شده از فدراسیون کمک بگیرند که رشته اعزام شود. چند فدراسیون هم گفتند ما خودمان هزینه می‌کنیم فقط ورزشکار را بفرستید. چون دلشان می‌سوزد و می‌دانند ورزشکار وقتی از مسابقات برگردد، حتی اگر مدال هم نیاورد، باعث جذب ورزشکار می‌شود.
بله اگر قبول می‌کردند. من حتی راضی‌ام سپکتاکرا را فدراسیون کنند و ۴ سال هم به ما بودجه ندهند. ما رشته را می‌چرخانیم ولی اداره ۲۰ انجمن در یک فدراسیون شدنی نیست. اینطوری هر استان در ۲ رشته فعالیت دارد. مثلا رشته‌های آبی خب مشخص است در کجا فعالیت دارد. یا کریکت همیشه در سیستان هست. راگبی را شاید ۵ استان فعال باشند. اینطوری رشته پیشرفت نمی‌کند.
من این موضوع را ۳-۴ سال پیش گفتم. زمان دکتر سجادی قرار شد انجمن‌ها را مستقل کنند و ما هم جزو آنها بودیم. به طور مثال راگبی هم فدراسیون شد و چند انجمن را مستقل کردند ولی خبری ندیدیم که فعالیت مستقلی دارند و هنوز زیر نظر انجمن هستند. ما در فدراسیون انجمن‌های ورزشی همه مدل رشته‌ای داریم. دوتا رزمی داریم که اصلا نباید باشد. این سیاست وزارت ورزش است ولی ما حاضریم. الان در سپکتاکرا ما چند سال است که دیویژن ۱ هستیم. مثلا ۲۰۱۹ طلا گرفتیم و به رده برتر رسیدیم ولی آنجا باختیم و به دیویژن ۱ برگشتیم. چون نمی‌توانیم با آنها رقابت کنیم. خیلی از ما بهتر هستند. این رشته هم آسیایی است و در آسیا برای آن می‌جنگند و اهمیت می‌دهند. در ایران من خودم دارم می‌جنگم ولی اگر کمیته و وزارت ورزش بگذارند برنامه ما اجرایی شود و بودجه بدهند حتما در بازی‌های آسیایی مدال می‌آوریم و حتی می‌توانیم در بین ۶ تیم دیویژن برتر قرار بگیریم و جزو ۴ تا باشیم. به هر حال ۲ تا تیم را با اردوی خوب می‌توانیم ببریم. هرچه اعزام کمتر باشد استان‌ها ضعیف‌تر می‌شوند. الآن داریم لیگ سپکتاکرا و مسابقات زیر ۲۵ سال را برای استعدادیابی راه می‌اندازیم و طی هفته‌های آینده در همدان یا گلستان برگزار خواهد شد.
به نظر من اینطوری نیست. فدراسیون آمادگی جسمانی در بعد ورزش همگانی است ولی فدراسیون‌های ورزش قهرمانی عملکرد و رزومه‌شان مشخص است. نگاه کنید چند فدراسیون قهرمانی داریم. اگر هم بخواهیم کارشناسی نگاه کنیم بعضی فدراسیون‌ها باید انجمن شوند. به انجمن‌هایی که فعالیت دارند هم ۴ سال فرصت دهید. ایرادی ندارد. در دنیا انجمن‌ها قوی‌تر از فدراسیون‌ها هستند چون به صورت خودمختار هدایت می‌شوند. مثلا تایلند که قهرمان جهان است انجمن دارد. مالزی هم همین است. رشته را مستقل کردند و بودجه و اسپانسر می‌گیرند و حسابی فعال هستند. مدیران تراز اول می‌آورند که در بحث مالی کمک می‌کنند. مطمئن باشید سپکتاکرا می‌تواند فدراسیون باشد و در این صورت به رده برتر هم می‌رسد. ما همین امسال یک طلا، دو نقره و دو برنز جهانی در دیویژن A آوردیم. پس حتما توانایی‌اش را داریم و چند تیم را می‌بریم. از ۳۴ تیم، ۶ تا برتر هستند و بقیه در دیویژن A هستند. باید به این رشته فرصت دهند وگرنه از بین می‌رود. مخصوصا رشته‌ای که در بازی‌های آسیایی است و می‌تواند در مدال و رتبه کمک کند.
بله اصلا نظر من هم همین است. ما در رشته‌هایی که تضمین مدال نداشتند مدال آوردیم، در رشته‌هایی که امضا داده بودند مدال می‌آورند خیر. نهایتا از ۴-۵ رشته حمایتی بود و مدال آوردند. خب باید این فرصت را از الآن در اختیار بقیه رشته‌ها بگذارند. نه اینکه یک سال قبل مسابقات بگویند کدام رشته می‌رود. از همین حالا باید برنامه‌ریزی شود. الآن مسابقات داخل سالن را داریم و مشخص است چه تیم‌هایی می‌روند ولی اینجا خبری نداریم. البته من برایش اردو گذاشتم و ۱۰ نفر در مراغه تمرین می‌کنند. خودمان پیشگیری می‌کنیم چون در هوپ‌تاکرا قطعا مدال می‌آوریم. ۴ رشته داخل سالن اضافه شده است. رشته میکس اضافه شده که دختر و پسر باهم هستند و اگر بتوانیم مجوز بگیریم، شرکت خواهیم کرد. چون برخوردی هم نیست. در رگو دو دختر و یک پسر هستند. الآن این همه رشته اضافه کرده‌اند که مدال بیاورند ولی ما استفاده نمی‌کنیم. آنها یک سری رشته آوردند که مدال بگیرند و رتبه‌شان بالا برود. این همه هزینه می‌کنند که مدال بیاورند. من خودم جزو هیات اجرایی هستم و در جلسات این‌ها را می‌آورند و تایید می‌کنیم. کشورها هم استقبال می‌کنند چون مدال می‌گیرند.
در سپکتاکرا ۲۴ مدال داریم و هر کشور در دو بخش می‌تواند شرکت کند. ۱۳ کشور در بازی‌های آسیایی برای سپکتاکرا نماینده داشتند که ۱۲ کشور مدال گرفتند. خودشان هم دوست دارند کشورهایی که می‌آیند مدال بگیرند.
موضوع تقسیم مدال نیست. وقتی در یک رشته بخش‌های مختلفی داریم، فدراسیون جهانی و آسیایی می‌گوید هر کشور در دو رشته شرکت کند. اینطوری کشورها در هر بخشی که قوی باشند شرکت می‌کنند. اینجوری خود به خود تقسیم مدال می‌شود. خود کشورها براساس توانایی وارد بخش می‌شوند.
بله. من واقعا تعجب می‌کنم که چرا وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک از این بیشتر کارشناسی نمی‌کنند. الآن این همه رشته به بازی‌های آسیایی اعزام شد و خیلی‌هایشان هم مدال نگرفتند. خب مثلا چند خانم از سپکتاکرا اعزام می‌شدند و حتی مدال نمی‌گرفتند هم کسب تجربه می‌کردند. چه ایرادی داشت؟ این چهار خانم بعدا تبدیل به ۵۰۰ نفر می‌شدند که وارد رشته شده‌اند. ورزش ایران اگر می‌خواهد پیشرفت کند، باید یک سری چیزهای ریز دیده شود. قطعا مدیران هم این‌ها را می‌دانند ولی فرصتی داده نمی‌شود.
ببینید الان مثلا در کبدی چند استان فعال داریم که انقدر هم این رشته موفق است؟ دلیلی ندارد تمام استان‌ها در رشته‌ها فعال باشند. هر رشته را در چند استان داشته باشیم. الان یک تغییر روش در وزارت ورزش باید اتفاق بیفتد. انجمن‌ها و فدراسیون‌ها را کارشناسی کنند و ببینند کدام پتانسیل دارد. رشته مهم است که مدال بیاورد. یک سری از پتانسیل‌ها هیچ استفاده‌ای نمی‌شود.
من سال ۸۸ وارد سپکتاکرا شدم و تعداد مدال‌هایمان هر سال مشخص است و هر تورنمنتی که رفتیم مدال کسب کردیم. موضوع این است که اولین بار وارد سپکتاکرا شدم وبه مسابقات جهانی رفتیم دیدم کسی به تیم ما اصلا توجه نمی کند و این برای من بسیار ناراحت کننده بود. آن زمان بود که متوجه شدم ما هیچ جایگاهی در جهان نداریم و کسی ما را نمیشناسد. من برنامه ریزی کردم و سال بعدش به عنوان هیات داوران به مسابقات رفتم و سال بعدش نایب رئیس آسیا شدم و دو سال بعد هم ریاست غرب آسیا را برعهده گرفتیم. بعد از آن ۴ سال نایب رئیس فدراسیون جهانی شدم و همچنین در آسیا هم پست داشتم. الان هم جزو ده نفر برتر برای تصمیم گیری در فدراسیون جهانی هستم و نایب رئیس آسیا و ۴ نفر از افراد ما هم جزو زیرگروه‌های فدراسیون جهانی و آسیایی هستند.
بله. وقتی به مسابقات می رویم انگار خودمان میزبان هستیم و همه به ما عزت و احترام می گذارند. ورزشکاران سایر کشورهای می آیند با ما عکس می گیرند. زنان ما با آن حجاب و سختی می آیند و مسابقه می دهند. ما دوست داریم در بحث مسابقات هم در بین نفرات و تیم های برتر باشیم که این نیاز به هزینه دارد و باید مربی خارجی بیاوریم و به اردوهای خارجی برویم و این نیاز به بودجه دارد. برای پیشرفت بیشتر هم سپکتاکرا باید فدراسیون شود تا یکسری از مشکلات حل شوند.
مطمئنا ایشان تجربه شان از من خیلی بیشتر است. شاید اسم رشته ما سپک‌تاکراست خیلی ها فکر کنن جایگاه بین المللی آن شاید پایین باشد اما فرقی با فوتبال و کشتی ندارد. جایگاه سپکتاکرا در جنوب شرق آسیا بسیار بالا است و حتی پای نمایندگان مجلس و رئیس کمیته المپیک آن کشورها به این رشته باز شده است. شما ببینید چقدر کشتی برای ما ارزش دارد، همانقدر سپکتاکرا برای کشورهای جنوب شرق آسیا ارزشمند است.
بحث قوانین یا مقررات جداست. وقتی شما رئیس یا نایب رئیس می شوید باید طبق چارچوب عمل کنید اما باید برای کشورت هم استفاده کنی. مگر می شود کسی به جایگاهی برسد و برای کشورش کاری نکند؟
.
نه که تخلف انجام شود، اما باید از روابط بین المللی استفاده کرد. حتی در رشته هایی دیگر. مثلا اگر کسی با رئیس کشتی سنگاپور ارتباط نزدیک دارد باید از آن برای ارتقا کشتی ایران هم استفاده کرد. من بارها شده بازی را برهم زدم و از من ایراد گرفتند که شما نایب رئیس آسیا هستی و چرا این کار را می کنی؟ من می گویم این تیم من است. نایب رئیسی آسیا تاریخ انقضا دارد اما تیم ملی کشورم است. مگر می شود اجازه بدهم حق بچه های ایران را بخورند؟ حتی شده استعفا می دهم اما نمی گذارم حق ایران را بخورند. واقعا این کار را می کنم و ترسی هم برای از دست دادن یا خروج از آن پست ندارم. وقتی من در ایران دارم زندگی می کنم و قوانین جمهوری اسلامی را رعایت می کنم و سفت می‌ایستم. به خاطر همین است. من یک ایرانی ام و از طریق ایران وارد گود جهانی شدم. اگر ریاست انجمتن سپکتاکرا را به من نمی دادند می توانستم به آن سمت های بین المللی برسم؟
ما در هوپ تاکرا صددرصد مدال کسب می کنیم و ما قبل از اینکه به ما ابلاغی شود زودتر اردوهای آن را برگزار کردیم و کاملا هم برای حضور در این مسابقات می جنگم تا این تیم راهی مسابقات شود و مطمئنم این تیم مدال کسب خواهد کرد.
ببینید برای بازی های آسیایی بعدی باید به ما فرصت جذب مربی خارجی و تمرین زیر نظر مربی خارجی بدهند وگرنه نمی شود چون سخت است. من به عنوان یک عضو آسیایی می دانم مثلا مالزی در چه رشته ای شرکت می کند و در آن رشته شرکت نمی کنم و می روم در رشته ای که آنها نیستند شرکت می کنم که مدال کسب کنیم. من آنقدر ارتباط دارم که می توانم از کشورها بپرسم در چه رشته هایی شرکت می کنند و طوری برنامه ریزی می کنم که شانس مدال را از دست ندهم. به هرحال براساس توانایی های ما سپکتاکرا باید فدراسیون شود. من نمی گویم ما حتما باید فدراسیون شویم بقیه نشوند اما عملکردها را نگاه کنند و براساس توانایی های آنها رشته هایی که توانایی‌اش را دارند را به فدراسیون تبدیل کنند. ما امسال ۵ تا مدال جهانی آوردیم و در کلی مسابقات شرکت کردیم. در حال حاضر داریم مسابقات زیر ۲۵ سال برگزار می کنیم تا استعدادیابی کنیم. همچنین لیگ را داریم دوباره برگزار می کنیم و استارت می زنیم. تجهیزات ما خارجی است و اصلا ایرانی نداریم و آخرین باری که به مسابقات جهانی رفتم ۴۰۰ عدد توپ رایگان آوردم. برای خودم که نیاوردم. برای تیم ها آوردم و رایگان در اختیار آنها قرار دادم که بتوانند تمرین کنند. این کارها را با ارتباطات بین المللی انجام می دهم و اگر این ارتباطات را نداشتم که به این جا نمی رسیدیم. ما به کشورهای ترکیه، افغانسان، غنا توپ دادیم تا آنها هم در این رشته فعالیت کنند. همچنین یک اردو مشترک با عراق داشتیم و پیشنهاد برگزاری مسابقات زیر ۲۵ سال آسیا را دادیم که در ایران برگزار شود.
رئیس فدراسیون جهانی به سوئیس رفته و در حال رایزنی است که این رشته را وارد المپیک کند. ما جزو ۲۰ رشته ای هستیم که داریم تلاش می کنیم وارد المپیک شود. قرار شد ما حتی یک بازی نمایشی در المپیک داشته باشیم. در اروپا تنها ۴ کشور فعال است و این خوب نیست و تیم های قدر جهانی همه آسیایی هستند. آمریکا تیم دارد اما ورزشکارانش تایلندی هستند. ما امسال به آمریکا باختیم اما ۶ ورزشکار آنها تایلندی بودند. ۱۱ کشور جنوب شرق آسیا همواره مسابقاتی را برگزار می کنند با ۴۰ رشته ورزشی. من در ۴ دوره از آن عضو هیات داوران بودم. مسابقات آنها عین مسابقات آسیایی است و بسیاری هم اهمیت می دهند. رشته های نوپا و جدید را در آن مسابقات برگزار می کنند و رشد می دهند و وقتی همه کشورها حمایت کردند آن را وارد بازی های آسیایی می کنند و مدال هم کسب می کنند.
ببینید کراسفیت یک سبک زندگی است و از ۳-۴ سالگی تا جایی که توان داری می‌توانی آن را تمرین کنی. در مسابقات جهانی هم همینطوری است و همه در هر رده‌ای شرکت می‌کنند تا توانایی‌شان را نشان دهند. برنامه‌ریزی خود من هم این بود که این رشته همگانی شود. در کراسفیت هر کسی با وزن بدنش می‌تواند ۱۰۰ حرکت انجام دهد. به همین خاطر اول به فکر من رسید این ورزش را برای همه انجام دهیم. برنامه‌ریزی شده که در استان‌ها جمعه‌های کراسفیتی داریم. دومین مسئله اینکه یک سری ارگان‌ها را وارد کنیم. مثل آتش‌نشانی و شهرداری و نیروهای مسلح که موفق هم بودیم و مسابقاتش هم انجام می‌شود. این مسیر را رفته‌ایم و به جز ۳۲ استان، ۱۴۴ شهرستان هم فعال هستند. فضا را باز گذاشتیم که همه استفاده کنند. از وقتی وارد فدراسیون وزنه‌برداری شده‌ایم تا همین حالا ۱۳۰ کلاس آموزشی داشته‌ایم. قبلا در همگانی ۲۶۵ کلاس داشتیم.
فدراسیون همگانی زمان آقای سجادی تقسیم شد. یک سری رشته به آمادگی جسمانی رفتند و ما ۶ ماه گرفتار بودیم. بعد که سرپرست گذاشتند و آیین‌نامه جدید گذاشتند. پرامتیازترین رشته که به کراسفیت نزدیک است، وزنه‌برداری است و جلسه گذاشتیم و در نهایت این اتفاق رخ داد. در این مدت که اضافه شدیم هم در بخش توسعه خیلی خوب بوده، یعنی ما هر ایده‌ای داشتیم در این فدراسیون عملی شد. اینکه بیست الی سه تا انجمن در حال حاضر وجود دارد رسیدگی به آنها بسیار سخت است. برای همین زمان می‌برد مثلا اگر می خواهد یک رشته امروز کارش را انجام بدهد شاید دو هفته طول بکشد. ما امروز به همین صورت کارمان را انجام می‌دهیم به اهدافمان هم رسیده‌ایم.
گفتم کراسفیک یک سبک زندگی است، ورزشی که با وزن و بدنتان انجام می‌دهید و از نیمه حرفه ای تا به قول معروف حرفه‌ای، هر کسی می تواند تمرین کند که از ۲۰۰ حرکت اصلی تشکیل شده که هر فرد می‌تواند در هر جایی این تمرینات را انجام دهد که ترکیبی از وزنه برداری و دو میدانی است، اما در مسابقاتش می‌بینیم که دیگر رشته ها مثل شنا نیز در آن هست، تمام دستگاه ها مکانیکی است و یعنی شما خودت باید تلاش کنی مثلا دوچرخه و تردمیل را خودت باید تلاش کنی سرعتش را بالا ببری این نیست که به صورت دیجیتالی آن را مشخص کتید، یعنی شما خودت هر چقدر توانایی داشته باشی می توانی به دستگاه ها سرعت بدهی
یک سری دستگاه آزاد هستند و یک سری از آنها رده سنی دارد.
ما در دوران کرونا نیز می خواستیم لیگ را برگزار کنیم که نشد. همه کار کردیم آیین نامه هایش را درست کردیم و جلسات زیادی با رئیس فدراسیون وزنه برداری گذاشتیم و همه با ما همکاری کردند اما در آخر نشد. دللش هم این بود که ما می خواستیم مسابقات را به صورت آزاد برگزار کنیم مثلا استان خراسان به صورت مستقل نام نویسی کند. مثلا یک داروخانه با نام برند خودش بتواند در مسابقات شرکت کند گفتیم حتی برندهای غیر ورزشی هم تیم بدهند، چه ایرادی دارد که آنها نیز تیم داشته باشند؟ ما آزاد گذاشتیم، ۹۲ تیم ثبت نام کردند مسابقات رنکینگش را برگزار کردیم، که ۲۲ تیم به دسته اول رفتند و بقیه در رده های پایین تر بودند.
ببینید من نمیخواهم بگویم من مدیر بودم که این کار کردم و ولی روی این موضوع تاثیرگذار بوده‌ام. یکی این که ما باشگاه های کراس فیت را در سطح کشور آزاد گذاشتیم تا همه بتوانند استفاده کنند. تا مردم کراسفیت را ببینند و پتانسیل آن را درک کنند. یکی دیگر اینکه از تمام مدرسان کل کشور برای پیشرفت و آموزش استفاده کردم و دیگر اینکه در بخش آموزش چارتی را مشخص کردم که فردی که می خواهد وارد کراسفیت شود به خوبی بتواند با این رشته آشنا شود بعد حرفه ای تر ورزش کند و بعد به مربیگری برسد. همه این چیدمان را طراحی کردیم که اگر کسی به این ورزش روی می‌آورد بداند چکار می‌کند و چه هدفی داشته باشد. یکی دیگر از موارد جذاب کراسفیت این است که انقدر تنوع حرکات بالاست که هیچ روز تکراری نخواهید داشت، اما در ورزشی مثل بدنسازی می‌بینید که در طول هفته حرکات شما تکراری خواهد بود و بسیار محدودتر از حرکات کراسفیت است.
در کراسفیت شما هر روز با یک حرکت جدید و چالش جدید روبرو خواهید بود. خوبی مربی های ما این است که برای هر آدم و ورزشکاری که به باشگاه می‌آید آیتم های مخصوص خودشان را به آن ها می‌دهند. مثلا اگر یک فرد می خواهد روی دستش راه برود ابتدا باید چند حرکت را به خوبی یاد بگیرد این نیست که مربی همان اول از او بخواهد روی دستش تمرین کند. ابتدا باید حرکات مبتدی آن را یاد بگیرد بعد روی دستش راه برود.
ما یک کمیتی فنی داریم چهار عضو دارد، آیین نامه به این صورت است که کل کشور وادهایی را که می‌نویسند باید به تایید کمیته فنی در بیاید. اگه تایید نکنند حق برگزاری ندارند ولی شهرستان ها با خودشان است. واد هم که می‌دانید همان حرکاتی است که در مسابقات باید انجام شود.
ببینید اولی باری که من به کراسفیت آمدم مسابقات کاپ آزاد گذاشتم، زیرا تنها چیزی که می تواند بیشتر به یک ورزشکار انگیزه بدهد بخش مالی ورزش است. من جوایز ویژه گذاشتم مثلا ۷۰ میلیون برای نفر اول. در اولین کاپ ۴۰۰ نفر شرکت کردند، سه مرحله برای این چهرصد نفر مسابقه گذاشتیم و به نفر اول ۷۰ میلیون جایزه دادیم. همین قضیه باعث شد که یک دفعه رشد کنیم، در مورد لیگ هم به شما قول می‌دهم اگر مثل فوتبال ورززشکاران تیم ها و خود تیم ها خرید و فروش بشود قیمت بازیکنان به ۵۰۰ میلیون هم خواهد رسید.
در حال حاضر یک ساله است، اما مطمئن باشید ما این لیگ را به وجود آورده‌ایم که ورزشکار را به درآمدزایی برسانیم. به جز این لیگ ۲۲ تیمه ما که در فکر درآمد زایی در آن هستیم.می خواهیم لیگ سه را درست کنیم که افراد به صورت آزاد در آن شرکت کنند. به این صورت که افراد به صورت آزاد مسابقه می‌دهند و افراد برتر لیگ سه را به لیگ دو می‌اورم.
مشکل بزرگی که داریم کراسفیت برندی است که در آمریکا تشکیل شده و مسابقات آن بیشتر به صورت آنلاین برگزار می‌شود. ما کسی رو نداریم مستقیم به این مسابقات برود. در منطقه ما روسیه، ترکیه و آسیا با هم مسابقه می‌دهند و افراد برتر به آمریکا می‌روند.
به این صورت است که حرکات را در اپلیکیشن به صورت ارتباط تصویری نشان می‌دهند و ورزشکاران باید آن را اجرا کنند و آن را آپلود کنند و داوران آنجا به صورت آنلاین امتیاز خواهند داد.
یک چیز را من در مورد کراسفیت بگویم، به نظرم در دنیا تمام مربی های بدنسازی، مربی کراسفیت می‌شوند. در حال حاضر تیم وزنه برداری آمریکا در سالن کراسفیت تمرین می‌کند. کراسفیت واقعا بدن را می‌سازد. اکثر عضلات در کراسفیت درگیر است و هر روز با یک چالش جدید روبروست. فرقی نمی کند شما کدام ورزش را به صورت تخصصی انجام می‌دهید. کراس فیت به درد هر رشته‌ی ورزشی می‌خورد. ما در ایران تمام باشگاه های وزنه برداری و کراس فیت را یکی کردیم. یک نکته دیگر اینکه کارت مربیگری وزنه برداری کارت مربیگری کراس فیت نیز هست. این قضیه خیلی به وزنه برداری کمک می‌کند.
شاید برای شما جالب باشد در دوران کرونا و زمانی که خانواده ها نمی توانستند بیرون بیایند ما برای کودکان و خانواده ها مسابقات برگزار کردیم که با استقبال بسیار خوبی روبرو شد. این تجربه‌ای برای ما شد و حالا مسابقات برای کودکان و ورزشکاران زیر ۱۸ سال را در تمام استان ها برگزار می‌کنیم. در حال حاضر ۹۰۰ نفر ثبت نامی از کل کشور داشتیم و حالا این دختر و پسران در اپلیکیشنی که طراحی کرده‌ایم مسابقه می‌دهند و از هر رده سنی دو نفر برتر به مسابقات کشوری اعزام می‌شوند. این خودش توسعه است و یعنی برنامه ریزی ما درست بوده است. فکرهایی که پشت پرده انجام دادیم و اهدافی که داشتیم و نامه‌ای که زدیم که استان ها مسابقاتشان را برگزار کنند و تاثیر بسیار خوبی در رشد این رشته داشت. بعضی از استان ها مسابقات را برگزار نکردند که من قطعا عذر آنها را برای مسابقات بعدی خواهم خواست. تعارف نداریم، شما وقتی از طرف ما حکم را گرفتی باید این مسابقات را برگزار کنید. من خودم هم اگر کار نکنم می‌روم اگر عملکردم خوب نباشد نباید بمانم.
۲۵۸ ۲۵۸