فرانک پرتوآذر گفت: یک دوچرخه سطح بالا که فقط یک سال هم بتوان با آن پا زد در رشته ما حدود ۱۰ هزار یورو است، به طور مثال من برای رسیدن به بازی‌ها حدود ۲۰ هزار یورو هزینه لوازم و تجهیزاتم بود که با خودم به بازی‌ها بردم.
تیترکوتاه – نسیم شیرازی: «فرانک پرتوآذر» یک تنه به تمام نه و نداشتن‌ها و نشدن‌ها با مدال برنز بازی‌های آسیایی‌اش یک نه قاطع گفت و باتمام وجودش پای هدفش ایستاد و تاریخ‌ساز شد. تاریخ‌سازی که برای روسفیدی ایران از همه چیز گذشت تا بتواند تجهیزاتش را در شان نام کشورش کند و با سر بالا روی خط استارت بایستد و حالا با کسب سکوی آسیا امیدوار است بالاخره نگاهی که تمام عمر ورزشی‌اش منتظرش بود و برایش جنگید را از مسئولان بگیرد تا دیگر دغدغه‌ی مالی‌اش به دغدغه‌های ورزشی‌اش طعنه نزنند. او ایستاد تا امروز نگاه حمایت‌گر مسئولان را برای ادامه‌ی راهش و رسیدن به رویایش یعنی المپیک بگیرد. گفت‌وگوی تیترکوتاه با دختر تاریخ‌ساز دوچرخه‌سواری ایران که سال هاست در سطح اول دنیا به عنوان لژیونر رکاب می‌زند را در ادامه بخوانید:
-تاریخ‌سازی کردی و اولین مدال تاریخ دوچرخه‌سواری خانم‌ها را به‌دست آوردی، اول از این تاریخ‌سازی و مسیر رسیدن به آن بگو، حتما مسیر آسانی نبوده است.
همان‌طور که گفتی تاریخ‌سازی واقعا آسان نیست و دشواری کار به این است که وقتی قرار باشد یک کار را برای اولین بار انجام بدهی هیچ‌فردی باورش نمی‌شود قابل انجام باشد، ولی وقتی یک مدال یا سکو قبلا به دست آمده باشد خب حمایت هم می‌شود، ولی متاسفانه وقتی بخواهی کاری را برای بار اول انجام بدهی تردیدها و آن شک‌ها که اصلا کسی باورش نمی‌شود کار را خیلی سخت می‌کند و به‌نوعی می‌توانم بگویم بخش زیادی از این راه را طی پنج سال گذشته تنها طی کردم. من سال ۲۰۱۸ هم تمام تلاشم را کردم تا به فدراسیون، کمیته‌ملی و وزارت نشان بدهم که بانوان دوچرخه‌سواری هم می‌توانند در بازی‌ها شانس مدال و حضور داشته باشند و فکر می‌کنم اولین حالت تلاش و قدم بزرگی که برداشتم این بود که اولین حضور را آنجا داشتیم چون بعد از مدال‌آوری‌ام در قهرمانی آسیا بود و یک خانم دیگر هم در بخش جاده همراه من اعزام کردند و به‌نوعی این تاریخ‌سازی را من با اولین حضور در بازی‌های آسیایی دفعه قبل داشتم ولی بعد از اینکه زنجیر دوچرخه‌ام در بازی‌های ۲۰۱۸ پاره شد و با بدشانسی آن مدال را از دست دادم در این پنج سال گذشته تمام تلاش و ذهنم را روی مدال هانگژو گذاشتم و سعی کردم بهترین نتیجه‌ام را داشته باشم و نشان بدهم که دوچرخه‌سواری بانوان می‌تواند مدال‌آور باشد.
-خیلی از دوچرخه‌سواران حتی نمی‌توانند مسیر مسابقه را تمام کنند و این اتفاق هم تاکنون برای بسیاری از دوچرخه سواران ایرانی افتاده ولی تلاشت تو را روی سکو برد.
وقتی ما به چین رسیدیم من به همراه مربی که به همراهم آمده بود از اروپا مسیر را بررسی و آنالیز کردیم، همه از میزبانی‌شان به نفع خود استفاده می‌کنند و چین هم همین کار را کرده بود و مسیر را کاملا برای خودشان طراحی کرده بودند و دو ماه هم در مسیر تمرین می‌کردند درحالی‌که ما فقط سه روز وقت داشتیم و به جز آن شرایط آب و هوایی روز مسابقه پیش‌بینی شده بود که خیلی گرم می‌شود و با توجه به شرایطی که مسیر مسابقه داشت و هم شرایط آب و هوایی، برنامه‌ریزی کردیم که برای مسابقه که چهار دور بود چطور پیش برویم. فکر می‌کنم در شروع مسابقه یک سری ورزشکاران سعی کردند که فقط دو ورزشکار اول چین که شناخت خیلی بهتری از مسیر داشتند پیشتازی‌شان را از همان اول نشان دادند ولی من سعی نکردم که با ریتم آن‌ها جلو بروم چون می‌دانستم در آب و هوایی که من عادت ندارم قطعا بهایش را تا آخر مسابقه باید بدهم ولی خب یکی دو ورزشکار که سعی کردند از من جلو بزنند تا حداقل بتوانند جایگاه سوم را داشته باشند و نتوانستند ادامه دهند و حتی یکی از آن‌ها همان دور اول مجبور شد کنار بزند و فکر می‌کنم بیهوش شد چون آمبولانس برایش آمد، بعد از مسابقه شنیدم که نه تنها او که چندین ورزشکار دیگر هم همین مشکل برای‌شان پیش آمده بود و این نشان داد که برنامه‌ریزی که با مربی داشتیم و نقشی که مربی در این قضیه داشت و با همدیگه توانستیم آنالیز را انجام بدهیم چقدر در نتیجه نهایی‌ام موثر بود. من قبل از اعزام چندین بار مصاحبه کردم که حتما باید یک مربی و یک آنالیزور در مسیر برای مسابقه داشته باشم چون خیلی در رشته ما موضوع مهمی است ولی خب فکر می‌کنم شاید شناختی که خیلی‌ها نسبت به رشته ما ندارند باعث می‌شود که به اهمیت این قضیه پی نبرند ولی فکر می‌کنم که حداقل نتیجه این مسابقه نشان می‌دهد که حضور یک مربی و آنالیزور که هم شناخت از من به‌عنوان ورزشکار و هم تجربه خیلی خوبی در مسیرهای مختلف داشته باشد می‌تواند خیلی برای بدست آوردن یک نتیجه خیلی خوب کمک‌دهنده باشد.
-دوره‌ی قبل بازی‌ها چهارم شدی، فکر می‌کردی این‌بار روی سکو باشی؟
باتوجه به برنامه‌ریزی که داشتم می‌دانستم امسال روی سکو هستم، ایمان داشتم که در این پنج سال همه‌ی تلاشم را کرده و همه‌جوره سرمایه‌گذاری کرده بودم، به عبارتی باید بگویم هر چیزی که داشتم را گذاشته بودم برای اینکه بتوانم در این بازی‌ها حضور داشته باشم، ولی خب یک‌سری اتفاقات قابل پیش‌بینی نیستند و من می‌خواستم با نتیجه خوب در این دوره و تاریخ‌سازی خاطره بد دوره قبل را پاک کنم، حتی من دنبال مدال خوشرنگ‌تر بودم چون می‌دانستم که می‌توانم ولی خب متاسفانه هم رشته ما پرخطر هست و هم یک سری چیزها را نمی‌شود پیش‌بینی کرد، دقیقا مثل این که من قبل از مسابقه مریض بودم و کسالت داشتم و از دو هفته قبل از بازی‌ها یک آسیب داشتم که حتی چند مسابقه‌ام را در اروپا از دست داده بودم.
-پس منتظر حضورت در پاریس باشیم و آیا برای انتخابی المپیک آماده‌ای؟
بعد از بازی‌های این دوره، الان تمام تمرکزم را روی انتخابی المپیک گذاشتم که حالا در مسابقات آسیایی کمتر از سه هفته آینده داریم و شک نکنید تمام تلاشم را انجام می‌دهم تا بهترین عملکرد و نتیجه‌ام را داشته باشم و بتوانم اولین سهمیه المپیک دوچرخه‌سواری بانوان را هم بدست بیاورم و امیدوارم حالا با حمایت و دغدغه کمتری نسبت به بازی‌ها بتوانم در این رویداد حضور پیدا کنم، انتخابی و گرفتن سهمیه تا خرداد ماه سال آینده فکر می‌کنم ادامه دارد و تمام تمرکز من در ده ماه آینده این است که در پاریس حضور داشته باشم و مطمئن باشید که تمام تلاشم را می‌کنم تا دوچرخه‌سواری در المپیک پاریس یک نماینده خانم داشته باشد
-از آنالیز مسیر گفتی، کادرفنی دوچرخه سواری چقدر در مسیر رسیدنت به سکو سهم داشتند و آیا رکاب‌زنان ایرانی نیاز به تجربه و دانش مربیان خارجی دارند؟
دوچرخه‌سواری کوهستان رشته‌ای تا حدی تازه در ایران است و سابقه خیلی طولانی ندارد و فکر می‌کنم از این لحاظ هم نتیجه‌ای که گرفتم واقعا قابل توجه باشد چون از شروع دعوت اردوی تیم‌ملی که در بخش بانوان کوهستان اتفاق افتاد در این چند سال روند پیشرفتی که بانوان در کوهستان داشتند من توانستم این پیشتازی را در بخش کوهستان داشته باشم که نشان دهنده‌ی راهی است که رفته‌ام و از این لحاظ ما مربی خیلی توانمندی در ایران در ماده کوهستان نداریم و مهم‌تر اینکه متاسفانه ما اصلا پیست‌های مناسبی هم نداریم . این‌طور بگویم پیستی که من در شیراز تمرین می‌کنم شاید ده سال است که به همان شکل مانده است و من هر بار که یک مسابقه خارجی در اروپا شرکت می‌کنم مسیرها و پیست‌های‌شان هر سال سخت‌تر می‌شود و سال به سال آیتم‌های جدید اضافه می‌شود. نبودن پیست تاثیر خیلی زیادی در نتیجه رشته ما می‌گذارد چون در رشته ما باید بتوانیم برای یک مهارت تکنیکی از لحاظ فنی حداقل سطح را داشته باشیم که صرفا آن قدرت و استقامت نقش ندارد و بخش فنی هم خیلی مهم هست و من حدودا از سال ۲۰۱۶ تا امروز با مربی‌های خارجی کار کردم. حالا یک دوره‌اش را با مربی تیم‌ملی که اروپا بود کار کردم و الان هم دو سالی هست که با یکی از مربیان خیلی سطح اول جهان کار می‌کنم که او نفر اول جهان را در رزومه‌اش دارد و الان هم با نفراتی که کار می‌کند جزو پنج نفر اول جهان هستند و خوشحالم که این افتخار را دارم تا بتوانم با چنین مربی‌ای همکاری کنم و فکر می‌کنم نقش این مربی هست که می‌تواند خیلی تاثیرگذار باشد. به جز آن من عضو یک تیم سوئیسی هستم و برای بحث فنی و تکنیکی در دوچرخه‌سواری آنجا هم یک سری مربی و آنالیزور دارم که یکی‌از آن‌ها با یکی از همین افرادی که در بحث فنی به من کمک می‌کرد توانست با من به بازی‌ها بیاید که کمیته ملی لطف کرد و آی‌دی کارت مربی‌ام را صادر کرد، هزینه حقوق و پرواز البته با من و تیم من بود.
-دوچرخه‌سواری جزو رشته‌های پرهزینه محسوب می‌شود، از هزینه‌های این رشته بگو چه حدودی مصرفی و چقدر هزینه‌ی اولیه است و آیا حمایت مالی می‌شوید؟
یک دوچرخه سطح بالا که فقط یک سال هم بتوان با آن پا زد در رشته ما حدود ۱۰ هزار یورو هست، به طور مثال من برای رسیدن به بازی‌ها حدود ۲۰ هزار یورو هزینه لوازم و تجهیزاتم بود که با خودم به بازی‌ها بردم. دو تا چرخ که هر کدام ده هزار یورو بود با خودم بردم و فکر می‌کنم فقط با همین چند مورد مشخص است که من چقدر هزینه کردم و حالا مسابقه‌ای که امتیازدار باشد و مسابقه‌ای که سطحش خوب باشد هم در ایران نداریم و من برای تمام مسابقات مجبور بودم در اروپا شرکت کنم و آنجا کمپ بزنم چون هم مسیر و هم مسابقه دارند. دیگر همه الان می‌دانند که بلیط یک سفر به اروپا هم چقدر گران هست و من در دو ماه اول سال فقط نزدیک هفتاد میلیون پول دو پرواز را دادم که بتوانم برای مسابقات و اردو به سفر بروم. البته که این پول بلیط بدون در نظر گرفتن هزینه اضافه بار دوچرخه بود!
-از لحاظ امکانات، مکان تمرین و تجهیزات به چه چیزهایی نیاز داری و نسبت به دیگر کشورها چقدر فاصله‌ی امکاناتی در این رشته وجود دارد، در همین المپیک قبلی دوچرخه سوار اعزامی از خجالتش برای نوع دوچرخه‌اش در خط استارت می‌گفت.
همیشه سعی کردم بهترین عملکرد و نمایش فنی‌ام را در مسابقات داشته باشم، به‌خاطر تجهیزاتی که حمایت نشدم هرطور شده خودم آن‌را تهیه می‌کنم تا بتوانم در مسابقه شرکت کنم و نمی‌خواهم وجهه بد و نامناسبی را از خودم به‌عنوان نماینده ایران نشان بدهم. خب خدارا شکر تا الان هم همینطور بوده چون در کشورهای آسیایی هر موقع مسابقه کوهستان قهرمانی آسیا یا همین بازی‌ها برگزار شده است، دوچرخه‌سواران کشورهای دیگر دیدشان نسبت به من دید یکی از ورزشکاران سطح بالا است و لول را در کلاس کاری و دوچرخه‌سواری من دیدند. من برای بازی‌ها سعی کردم که بهترین شرایط را با خودم ببرم تا نتایجم قربانی تجهیزاتم نشود. بارها و بارها دغدغه مالی‌ام را در مصاحبه‌هایم گفتم چون همیشه سعی کردم با بهترین شرایطی که وجود دارد رقابت کنم بعدها پشیمانی یا حس ناراحتی برای صرفا نداشتن تجهیزات و نتیجه نگرفتن به دلیل نبود لوازم کامل نداشته باشم. همیشه سعی کردم این کار را تا آن‌جایی که در توانم است انجام دهم و فکر می‌کنم تا الان شاید هشتاد درصد در این زمینه موفق بودم.
-فرانک، حالا چرا کوهستان؟
من از بچگی همیشه آدم ماجراجو و خیلی اهل هیجان بودم و دوست داشتم یک سری رشته‌ها را امتحان کنم و با اینکه شناختی از دوچرخه‌سواری و رشته‌هایش نداشتم همیشه از دیدن فیلم‌ها و ویدئوهای کوتاه دوچرخه‌سواری که از کوه و موانع عبور می‌کردند و لذت می‌بردم که چطور با مهارت یک مسیر را رکاب می‌زنند و برایم خیلی جذاب بود و همیشه دوست داشتم کاری انجام بدهم که به‌طور عادی قابل انجام نباشد و همیشه دنبال این بودم که اولین‌ها و نشدنی‌ها را به شدن تبدیل کنم و من را به چالش بکشاند. خب دوچرخه‌سواری کوهستان از این لحاظ خیلی چالش‌برانگیز است چراکه مسیرهایش سراسر چالش است، نه از لحاظ قدرت به تنهایی، بلکه از لحاظ فنی که اگر نتوانید آن مهارت و سطح لازم را داشته باشید قطعا نمی‌توانید مسیر را بگذرانید و زمین خوردن و آسیب هر لحظه وجود دارد.
-دوست داری کدام باشگاه و لیگ را تجربه کنی؟
دو سالی هست که لژیونر هستم و فکر می‌کنم جزو تنها دوچرخه‌سوارانی باشم که قرارداد با یک تیم رسمی و سطح بالا در جهان را با تیم سوئیسی دارم که نفرات خیلی نام آشنایی در کوهستان هستند که با این تیم به‌عنوان سرپرست تیم و موسس همکاری می‌کنند، یکی از سرپرستان تیم ما خود قهرمان جهان در رشته ماراتن است که یکی از رشته‌های کوهستان محسوب می‌شود و واقعا برای من افتخار است که می‌توانم از تجربه و علم فردی که خودش سطح بالای جهان را تجربه کرده و در بالاترین سطح رقابت‌های دنیا رکاب زده بهره ببرم.
-حرف پایانی شما برای این گفت‌وگو
تا الان یکی از رسالت‌هایم در این بازی‌ها بود که نشان بدهم خانم‌ها می‌توانند در دوچرخه‌سواری موفق باشند، برای اینکه آن نگاه اطمینان و اعتماد را به دوچرخه‌سواری جلب کنم و خوشحالم بعد از هشت سال دوچرخه‌سواری در بازی‌ها جزو رشته‌های مدال‌آور وارد کردم، امیدوارم در دوره‌های بعد نماینده خانمی که حضور پیدا می‌کند به دنبال رنگ مدال‌های بهتری باشند. افتخار می‌کنم که این راه را من شروع کردم و فکر می‌کنم که تا الان هم برادری یا خواهری‌ام را در دوچرخه‌سواری با نتیجه‌هایی که تا الان گرفتم ثابت کردم، امیدوارم حداقل در این فرصت کم تا قهرمانی آسیا بتوانم حمایت شوم تا دغدغه مالی‌ام کمتر نسبت به این همه هزینه‌ای که انجام دادم شود. تا المپیک پاریس ده ماه بیشتر نمانده و واقعا فرصت کمی هست و امیدوارم در این مدت حداقل با حمایتی که بشود بدانم همراه و پشت من هستند تا به تاریخ‌سازی در المپیک با دغدغه کمتری فکر کنم.