وقایع روز ـ سرویس ورزشی؛
در شرایطی که سپاهان، نماینده ایران در رقابتهای آسیایی در دیدار مقابل نیروی هوایی عراق به واسطه مشکلاتش در ثبت قرارداد برخی بازیکنان با اشکالاتی در این مسابقه به میدان رفت، پرسپولیس هم در غیاب یک مهاجم کارساز، روز سختی را مقابل النصر عربستان تجربه کرد.
به خصوص که آنها دو بازیکن کلیدی دیگر خود را نیز قرار بود به تیم امید بدهند که در مسابیات هانگژو به میدان بروند. البته بعدا اضافه کردن یک بازیکن دیگر (مهدی احمدی) به فهرست کاری کرد که بازی‌های پرسپولیس تعویق شود واِلا آنها باید در لیگ به میدان می‌رفتند.
نکته عجیب همین است که در ابتدا سازمان لیگ قانونی را وضع می‌کند که می تواند نتایج فاجعه آمیزی به بار بیاورد و سپس برای رفع اثر این تصمیم اشتباه اقدام به بی قانونی می‌کند! فهرست تیم امید در دست مربیان لیگ است و معلوم است که مهدی احمدی جزو نفرات تیمی که قرار است در هانگژو به میدان برود نبوده است اما این تمهید در نظر گرفته شده تا بازی‌های پرسپولیس نیز به تعویق بیفتد.
پس از آنکه در پایان این فصل تعداد زیادی بازیکن سرشناس از چرخه لیگ بیرون ماندند حالا باید این سوال را از مصوبین فهرست ۱۹ نفره بزرگسال (با کاهش یک نفر نسبت به سال گذشته) پرسید که چگونه می‌شود یک تیم برای رقابت پایاپای برای رقابت با غولهای آسیایی در لیگ قهرمانان آسیا تنها با ۱۹ بازیکن بزرگسال به میدان برود.
در اغلب تیم‌ها یکی از دروازه‌بان‌ها نیز لیست بزرگسال را پر می‌کند و عملا شما ۱۸ بازیکن بزرگسال را برای حضور در رقابتهای مختلف در اختیار دارید و اگر مصدومیت و محرومیتی به صورت طبیعی گریبانگیرتان شود باید با خالی شدن لیست نفرات اصلی، جوانها را وارد فهرست کتید. جوان‌هایی که خیلی از آنها در فوتبال ایران هنوز آنقدر متبلور نشده‌اند که بتوانند در رقابتهای بین المللی بار بزرگی را از روی دوش تیم‌شان بردارند. کمااینکه دیدیم سطح پرسپولیس در لیگ و آسیا چه تفاوت قابل توجهی دارد اگر تنها یک بازیکن کلیدی این تیم (ترابی) در ترکیب حضور نداشته باشد. ضمنن در پرسپولیس علی بیرانوند هم صدمه دیده بود و اگر به این بازی نمی‌رسید ممکن بود نتیجه‌ای عجیب رقم بخورد.
البته پرسپولیس به موضوع سقف قرارداد هم معترض است اما از آنجایی که فعلا نفعش در کسر امتیاز سپاهان است در این زمینه به صورت رسمی اعتراضی ندارد اما آنهایی که در ورزشگاه بودند صدای بلند سرپرست سرخ‌ها را شنیدند که چه اعتراضی به موضوع سقف قرارداد داشت.
در نهایت اگر سپاهان و پرسپولیس در زمین هم بازی می‌کردند و نفع یکدیگر را برای رقابت کردن در یک میدان بزرگتر در نظر می‌گرفتند شاید وضعیت برای هر دو باشگاه بهتر از این بود چراکه اتحاد بزرگترهای ایران برای بهبود کیفیت و اسکواد غنی‌تر قطعا هم به نفع فوتبال ایران و رقابت تیم‌های باشگاهی در فوتبال آسیا بود و هم می‌توانست مانع از جاری شدن قوانین تصویب شده‌ای شود که مشخص نشد با کدام نظر کارشناسی بدل به مرجعی برای تعیین سرنوشت تیم‌ها در یک‌سال پیش رو بشود.