من علت این موضوع را بی‌سامانی عرصه رقابت سیاسی در ایران می‌دانم. در ایران چون ما حزب نداریم و حزب با دموکراسی همزاد نبوده است، لذا دنیای سیاست به دنیای حرف تبدیل شده است. در هر دوره‌ای براساس مقتضیات زمان، سیاستمداران حرف‌هایی را مطرح می‌کنند و در این حرف‌ها هم خود را تطهیر کرده و طرف دیگر را نقد می‌کنند در صورتی که احزاب عملکرد تاریخی دارند و مواضع آنها درباره مسائل مختلف مشخص است و مردم می‌توانند براساس عملکرد آنها را مورد قضاوت قرار دهند.
من اعتقاد دارم اگر فضای انتخاباتی جدی برای انتخابات مجلس دوازدهم در اسفندماه شکل بگیرد، جریاناتی که در گذشته دولت‌های اصلاح‌طلب و اعتدال‌گرا را شکل داده‌اند، به یکدیگر نزدیک خواهند شد و در طرف مقابل هم با جدی شدن فضای انتخابات، طیف کنونی حاکم بر دولت و مجلس سعی خواهند کرد که یک لیست واحد ارائه دهند. در این بین یکسری جریانات میانه وجود دارند که عمدتاً جداشده از جریان‌های دولت و مجلس کنونی هستند که اینها هم ممکن است به سمت یک لیست واحد حرکت کنند.
عرصه انتخابات مشخص است و طبیعتاً افرادی در آن عرصه حضور دارند که یکسری اصول و رفتارهای سیاسی را قبول کرده‌اند و این را هم قبول دارند که راهکار حل مشکلات کشور سازوکار داخلی دارد. طبیعتاً افرادی که جریان اپوزیسیون هستند اصلاً در انتخابات شرکت نکرده و نخواهند کرد. جریانی که فکر می‌کند می‌تواند با راهکارهای انتقادی بخشی از مشکلات جامعه را از درون حل کند، شباهتی به اپوزیسیون ندارد. اعتقاد من این است که تشخیص افراط و تفریط را باید به مردم واگذار کرد نه اینکه از دل رقابت سیاسی بگوییم که آن جریان به منتقدان خارج از کشور شبیه شده و جایی در عرصه سیاسی ندارد.
۲۷۲۲۰