به گزارش صد آنلاین ، جام جهانی ۲۰۰۶ برای یحیی گل‌محمدی به شکل متفاوتی پیش رفت. او بازیکنی بود که از فهرست ۲۳ نفره تیم ملی خط خورده بود اما به واسطه مصدومیت ستار زارع دوباره به جمع بازیکنان برگشت و اتفاقا در همان اولین مسابقه به عنوان بازیکن ثابت به میدان رفت و در بازی مقابل مکزیک هم از روی نقطه کرنر با تیزهوشی همیشگی خود موفق به گلزنی شد.
یحیی که یار و همراه علی دایی در این تورنمنت بود در بازی دوم و در دیدار مقابل پرتغال بازوبند کاپیتانی تیم را به بازو بست. مسابقه‌ای که پرتغالی‌ها در آن فشار زیادی را روی تیم ملی فوتبال ایران وارد کردند.
کریستیانو رونالدو در جناح راست و لوئیس فیگو در جناح چپ دو وینگر نابودکننده پرتغال در این مسابقه بودند که تلاش بسیاری برای فرو ریختن دروازه ایران انجام دادند اما کسی که موفق شد اولین گل بازی را به ثمر برساند کسی جز دکو، ستاره برزیلی الاصل پرتغال نبود که با شوتی مهارنشدنی دروازه ابراهیم میرزاپور را در نیمه دوم باز کرد و مقاومت ایران را شکست.
دقایقی بعد هم لوئیس فیگو در نفوذ به محوطه جریمه در برخورد با یحیی گل‌محمدی پرتغال را صاحب پنالتی کرد که این ضربه را کریستیانو رونالدو وارد دروازه ایران کرد و شادی منحصر به فرد و جالبی به عنوان یک بازیکن جوان انجام داد. بازیکنی که هنوز در جمع فوق ستارگان فوتبال جهان جایی نداشت و در مرز ظهور و پرش بلند به سمت رئال مادرید و آغاز جنگ همیشگی‌اش با لیونل مسی بود.
یحیی بعد از این برخورد به واسطه مصدومیت از بازی خارج شد تا آخرین بازی ملی او در دوران پرافتخارش در این بازی رقم بخورد. مسابقه‌ای که ایران در آن نمایش نسبتا خوبی از خود نشان داد اما آوار شکست چنان سهمگین بود که هیچکس یادش نیامد که تیمی پر از مصدوم و بازیکن خسته و صدمه دیده با چه مشقتی تلاش کرده نمایش آبرومندی مقابل پرتغال داشته باشند.
اگرچه شاگردان یحیی در سال‌های بعد به مصاف کریستیانو رونالدو رفتند و نبرد ایران و پرتغال با شکلی دیگر در جام جهانی دوباره برگزار شد اما شاید خاطره تلخ آن مسابقه هرگز از ذهن یحیی بیرون نرود و بنابراین مسابقه فردا برای سرمربی پرسپولیسی‌ها یادآور نبردش با رونالدوی جوان و تازه‌کار و جنب و جوش همیشگی‌اش در خط حمله پرتغال و فرصت‌هایی بود که در این بازی از کف داد.
شاید به همین سبب هم هست که گل‌محمدی در تمرین دیروز پرسپولیس پا به توپ شده و آن تکنیک و شعور همیشگی خود در فوتبال را پیش چشم شاگردانش به نمایش می‌گذارد.
این فرصتی برای انتقامی است بعد از ۲۵ سال؛ از مربی پرسپولیسی که یکی از هزاران مدافعی است که در دوران حرفه‌ای رونالدو مقابل او قرار گرفته و او بعید است نام آنها را به خاطر داشته باشد.