پس از سه دهه رشد ممتد، حال این روزهای اقتصاد چین مناسب نیست و بوی رکود و حتی تورم منفی می‌آید. حتی امیدها به افزایش آزادی توسط حزب کمونیست از سال ۲۰۱۲ با به قدرت رسیدن شی جین‌پینگ ناامید شده و روز به روز سانسور و فیلترینگ و سرکوب افزایش یافته است. نرخ بیکاری جوانان بین ۱۶ تا ۲۴ ساله در شهرها به بیش از ۲۱ درصد رسیده است؛ عددی تلخ که منجر شد انتشار داده‌ها توسط دولت چین متوقف شود.
اکونومیست در این شماره به سراغ مردان و زنان جوان چین رفته و از احساس این روزهای آنها پرسیده است. بسیاری همچنان به حزب کمونیست و شعار آقای شی برای قوی شدن چین اعتقاد دارند.
منتخب اکونومیست را هر روز در رادیو فردای اقتصاد بشنوید:
اما بسیاری نیز از یک حس خشم عمیق رنج می‌برند. فارغ‌التحصیلان دانشگاه، مهارت‌هایی پیدا می‌کنند که اصلا برای محیط کار مناسب نیست. کمبود شغل و رشد دردناک قیمت مسکن، امید آنها به خرید خانه و تشکیل یک خانواده را کمرنگ‌تر از همیشه کرده است. در شبکه‌های اجتماعی نیز جوانان سرخورده، از ناامیدی و رها کردن زندگی می‌گویند.
جمعیت بین ۱۶ تا ۳۵ سال چین حدود ۳۶۰ میلیون نفر است؛ بنابراین، ناامیدی آنها اهمیت بسیار بالایی دارد. به ویژه برای کشوری که رهبرش می‌خواهد در میانه قرن به قدرت بزرگ جهان تبدیل شود.
اما این سرخوردگی چه ریسکی دارد؟
برخی به ریسک سیاسی اشاره می‌کنند. سال گذشته نیز شدت کنترل‌های مربوط به سیاست‌های کووید صفر اعتراضاتی را ایجاد کرد که البته بلافاصله با عقب‌نشینی حزب، فروکش کرد. هرچند هیچکس نمی‌تواند احتمال یک اعتراض دیگر را رد کند، اما گزارش‌های اکونومیست نشان می‌دهد نسل جدید تمایلی به حرکات انقلابی مانند دوران میدان تیانانمن ندارد. بنابراین، ریسک اصلی حزب وقوع یک انقلاب نیست، بلکه ناکامی حزب در دستیابی به وعده قدرت جهانی شدن است. در حالی که شی جین‌پینگ به جوانان توصیه می‌کند «به سختی بکوشند» و «تلخی بچشند»، بسیاری از آنها نمی‌توانند درک کنند که چرا باید اینگونه باشند.