کمال الدین پیرموذن: گویا پیروزی پایدارچی ها، شریانی ها و بهاری های تندرو در انتخابات مجلس گذشته یعنی دورۀ یازدهم و مصوّبات محدود کنندۀ اینترنت و به بن بست رساندن برجام و همچنین ده ها مصوّبۀ تورم زا و محدود کننده دامنۀ انتقادات و مشارکت مردم و ... یک پیروزی مقدّماتی و گامی برای تهاجمات بعدی بوده است که متعاقب آن با سرعت و شتاب به تحکیم مواضع و اشغال سنگرها برای حراست از پیروزی اولیّه پرداختند و با شکل گیری جریان شریانی های همزاد پایدارچی ها به فکر فریب ملّت تیزهوش ایران زمین برای تصاحب مجلس شورای اسلامی دورۀ آتی بودند.
لیکن با ذکاوت رهبری و تأکید ایشان مبنی بر ضرورت " تحوّل در تقیین" و به ثبوت رسیدن رضایت مردم کشور از عملکرد مجلس و دولت همۀ رشته های آنان را پنبه کرد.
عجله در تصویب قوانین محدود کنندۀ ملّت و قانون جدید انتخابات نیز نتوانست یار این تمامیّت خواهان باشد و به باری برای آنان مبدّل شد.
پایدارچی ها و شریانی های ضد جمهوریّت نظام و حاکمیّت ملّی و همفکران حاکم آنان در قدرت هیچ ارمغان و دستاوردی جز افزایش کمرشکن تورم و کاهش فاحش ذلیلانۀ ارزش پول ملّی برای ملّت رشید ایران اسلامی هدیه نکردند.
عمل مثبت آنها در زمینۀ اقتصاد تاکنون چه بوده است؟ مگر با منش تجاری عقب مانده می توانند زمینۀ اشتغال و تولید گستردۀ ملّی را در جامعه فراهم آورند؟ آیا سیاست خفقان در درون و اصولی نمایی برای مصرف داخلی در کنار مذاکرات محرمانه و بده بستان های زندانیان و برون فردی تا کی می توانند ادامه دهند؟
بنابراین پایدارچی ها و اعضای جریان خاص نمی توانند احساس پیروزی کنند بلکه بار مسئولیّت بحران سازی، اعتمادسوزی و باورسوزی و تعمیق شکاف ملّت و حاکمیّت را به دوش می کشند و به هیچ وجه، جز به انزوا طلبیدن، قادر نیستند اعتبار رو به ضعف فزایندۀ گروه تازه به دوران رسیدۀ چسبیده به انقلاب را ترمیم کنند.
اتّفاق ویژه و میمونی در همین چند هفته افتاده و به نظر می رسد که اراده ای برای اصلاح امور از ناحیۀ حاکمیّت، به ویژه مقام رهبری به وجود آمده که تأکید ایشان مبنی بر ضرورت تحوّل در تقنین و به عبارت دیگر جمع شدن نمایندگان بی سواد و دنیازده در مجلس و تماس با افرادی که پایگاه رأی دارند و مجرب و کارآموزیده در قانون گذاری بروز و سرنوشت ساز نمونه ای از این اراده است.
با قلم رسا به عرض پایدارچی ها و شریانی ها و حتّی اصلاح طلبان و اصول گرایان می رسانم که قانونمندی اجتماعات و سنّت الهی چنین است که اگر نظام های اجتماعی در درون خود، دارای ساز و کارهای اصلاح تدریجی و مستمر باشند، هر از گاهی در پی بروز و ظهور برخی کاستی ها و فسادها، یا بحران ها در درون نظام ها از پیش آمادۀ اصلاح و تغییر باشند، به این نظام ها، امکان بقا و ادامۀ حیات و بالندگی می دهد و اگر فاقد این ساز و کار باشند، خصلت فساد این است که خود به خود اوج می گیرد تا تمام نظام را متلاشی سازد. پس شما ای صاحب منصبان حاکم در قدرت، نگذارید این موقعیّت از دست برود.
نیروهای معترض جوانان و بانوان و اقوام و دلسوزان مُلک و میهن و انقلاب که دغدغۀ استقلال و تمامیّت ارضی کشور را در کنار رفاه مردم، آزادی خواهی و عدالت طلبی دارند، به ویژه اصلاح طلبان و اصلاح گرایان و اعتدال گرایان، چیزی جز اصلاح امور و بهبود شرایط کشور نمی خواهند، تا شاید آیندۀ این کشور ستمدیده و مردم بلاکشیدۀ آن اندکی از تیرگی و ابهام درآید و ارتقای کیفیّت زندگی ایرانیان رقم خورد.
برخی ضعف ها و نادانی ها در مورد تعاملات خارجی، فوران تورم و نقدینگی و فقر روزافزون و آثار کریه آن در جامعه و گرانی طاقت فرسا تا کی باید ادامه یابد؟ چرا در همین جامعۀ فقیر، عدّه ای اندک، از بالاترین درآمدهای رانتی (بادآورده) برخوردار می شوند و نمایندگان حداقلی مجلس حقوق ماهانۀ بیش از یکصد میلیون تومانی دارند، بی عدالتی محض، در کنار فقر روزافزون، دستاورد مجلس و مدیریّت تیم اقتصادی کشوری است که داعیّۀ نظم و طرح نو در جهان داشت و دارد.
پایدارچی ها و جریان خاص که بیش از پنج درصد جمعیّت کشور را در پشت خود ندارد، باید فقط و فقط به سهم و نقش شان در چرخۀ قدرت همان میزان پنج درصد قانع باشند، نه بیش و نه کم.
رسم عدالت و انصاف و احساس تعهّد خدایی و اسلامی چنین حکم می کند، آیا پایدارچی ها و شریانی ها و اعضای جریان خاص تمامیّت خواه ضد جمهوریّت نظام، شما به این سهم قانع اید؟ به کجا چنین شتابان، لطفاً خودتان را جمع و بیش از این به منافع نظام و کیان آسیب و به منافع مُلک و ملّت لطمات فراوان وارد نکنید.
برای چندمین بار به عرض انحصارگران پایداری و شریانی می رسانم که شما با این خصایص و روش ها هم خودتان را ضایع و باطل می کنید و هم حقوق طرف های مقابل و چکیده های راستین انقلاب را پایمال می نمایید و هم وطن و انقلاب اسلامی را به سوی انحطاط و انزوا و شکست سوق می دهید و هم بویژه امید را از هموطنان نازنینم می گیرید.
آموزۀ قرآنی است: عاقبت کسانی که به زشتی ها و سیاهکاری ها دست می زنند این است که به تکذیب آیات الهی و استهزای آنها کشیده می شوند و این با کفر فرقی ندارد.