به گفته بسیاری، اولین انقلاب صنعتی در نیمه دوم قرن 18 در بریتانیای کبیر طی دهه ۱۷۶۰ آغاز شد. هنگامی که از جیمز وات خواسته شد تا یکی از موتورهای بخار ایجاد شده در سال 1712 توسط توماس نیوکامن را تعمیر کند، وات نیز در نهایت پیشرفت‌های قابل توجهی را در کارکرد بخار انجام داد که باعث شد: یک، مکانیزاسیون، به ویژه در صنعت نساجی. دو، بهبود وسایل حمل و نقل، به ویژه کشتی‌های بخار و لوکوموتیوهای بخار. سوم، شهرنشینی و مهاجرت بسیاری از مناطق روستایی به شهری برای کار در کارخانه‌ها. در نهایت این صنایع به بلوغ رسیدند و در اواسط قرن نوزدهم، سرعت نوآوری کاهش یافت. با این حال، در اواخر قرن نوزدهم، دومین انقلاب صنعتی پدیدار شد، انقلابی که تا آغاز جنگ جهانی اول در سال 1914 به طول انجامید و ویژگی‌های آن از این قرار بود: یک، روش‌های جدید استفاده از انرژی با موتور احتراق داخلی و البته با کمک برق و روشنایی. دو، به لطف تلگراف و از سال 1876 تلفن هم، ارتباطات بسیار آسان‌تر شد. سوم، تولید انبوه متنوع، به لطف استفاده گسترده از فولاد، که با اولین خط مونتاژ متحرک هنری فورد در سال 1913 برای تولید خودروی «مدلِ تی (T)» به اوج رسید. از نظر اقتصادی و اجتماعی، انقلاب‌ها تغییرات عظیمی را ایجاد کردند، مانند:
یک، حرکت نیروی کار از روستا به شهر، از کشاورزی به کارخانه‌ها. دو، ترس از این که فناوری باعث از دست دادن شغل شود؛ حتی اعتراضاتی مانند تخریب ماشین‌های وجین توسط ماشین‌ستیزان در قرن 19 رخ داد. سه، نه فقط تولید انبوه، بلکه مصرف انبوه و در نتیجه افزایش استانداردهای زندگی.
در مجموع، مشاغل در بخش‌هایی مانند کشاورزی واقعاً از بین رفتند، اما بیش از حد کافی مشاغل جدید ایجاد شدند تا راه را برای انقلاب‌های آینده هموار کنند.
