به گزارش «»–برخی‌ها [از علمای رجالی] می‌گویند بخش دوم دعای عرفه از «الهی أنا الفقیر» تا آخر دعا، از مشایخ صوفیه است نه امام حسین(ع). اما آیة اللّه حاج شیخ علی سعادت‌پرور (پهلوانی) از علّامه سید محمد حسین طباطبایی نقل کرده‌اند که ایشان گفته‌اند:
«کیست که بتواند این گونه حقایق را بیان کند؟! ما که عمری در مسائل فلسفی و عرفانی تلاش کرده ایم، دهنمان میچّاد* این طور حرف بزنیم!»
توضیح آنکه میچّاد، ساخت عامیانه فعل «می‌چایَد»، از مصدر «چاییدن» به معنای «سرما خوردن» است. در این جا ، منظور این است که ما با صرف عمری در فلسفه و عرفان، قادر به ساختن و پرداختن این گونه عبارات با این محتوای بلند و عمیق نیستیم. بنا بر این، چگونه می‌توان آنها را به مشایخ صوفیّه نسبت داد؟!( دانشنامه امام حسین(ع)، ج۱۴، ص ۴۴ـ۴۵)
این نمونه ای از اعتبارسنجی متن حدیث/کلام معصوم با کمک قرآئن است(طریقه وثاقت صدوری) مثل قرینه «علوّ کلام» در بخش دوم دعای عرفه که علامه به آن اشاره کردند؛ در مقابل اعتبارسنجی سندی و رجالی (طریقه وثاقت سندی).