به گزارش «اطلاعات آنلاین»، میکائیل شهرستانی در بخشی از مراسمی که به مناسبت نکوداشت خود در عمارت نوفل لوشاتو برپا شده بود گفت: از محمد رحمانیان ممنونم که درام را به من شناساند و دکتر قطبالدین صادقی که حکم معلم ثانی من را (بعد از استاد سمندریان گه معلم اول و پدر معنویام بود) دارد. نسل من خیلی عادت به نکوداشت و تشویق ندارد.
وی افزود: وقتی مویه جم را به اصرار بازبینها به جشنواره معرفی کردیم و قرار شد اجرا کنیم یک بازبینی به دکتر صادقی گفت میخواهی خود را از جایزه محروم کنی؟ ما شرکت کردیم و من ۲۸ ساله بودم و در سالهای اولیه کار جایزه ارزشمند است. به تالار وحدت رفتم و جایزه را پشت پردههای مخملی عوض کردند و او که جایزه را گرفت بعدها رئیس مرکز هنرهای نمایشی شد. ۲۴ سال بعد خانه تئاتر آن جایزه را به من برگرداند. آوازهخان خیابانهای منهتن جایزه گرفت.
شهرستانی ادامه داد: کارهایی که با دکتر صادقی روی صحنه بردیم با استقبال روبرو شد. در هملت در ورودی سالن اصلی شکسته شد، آن سالن ۵۶۰ نفر ظرفیت دارد و بیش از هزار نفر آن اثر را نشسته و ایستاده دیدند. عادت به این تشویقها ندارم و وقتی آن جایزه را به من برگرداندند دیگر انگیزهای نداشتم. من اولین و آخرین آدم نبودم و یاد گرفتم سختکوش باشم.
این بازیگر پیشکسوت یادآور شد: کاظم نظری را از ۱۹ سالگی میشناسم. یک موی او در تن آن کس که آن سال جایزه را عوض کرد، نیست. وقتی جنایت و مکافات را کارگردانی کردم. حسین پاکدل رئیس وقت بود که گفت مجوز ندادند و با مجوز من برو و ۱۳ شب با مجوز پاکدل روی صحنه رفتم. من کار بیخاصیت و برای پولشویی نمیکنم؛ چون بضاعتش را ندارم. در همه این سالها شاید برای دو-سه تئاتر که در سالنهای دولتی روی صحنه بردیم بودجه جزئی گرفتیم.
وی گفت: یکی از کسانی که افتخار داشتم از او یاد بگیرم دکتر پروانه مژده بود که تئاتر ابزورد را عمیق میشناخت. ما برای تفنن کار نکردیم. استاد سمندریان بود که گوش ما را بگیرد و رفیقی مثل قطبالدین صادقی کنار ما بود. سینما و تلویزیون را دوست دارم، اما هرکاری را نمیکنم که باید تاوانش را داد.