زندگی آکادمیک کارل مارکس در دانشگاه بُن آغاز شد، اما تنها یک سال بعد به دانشگاه برلین رفت و در آنجا حقوق و فلسفه خواند. در آنجا او اصطلاحاً به یک جوان هگلی تبدیل شد که متعهد بود همه چیز را از مذهب گرفته تا سیاست به چالش بکشد. دیدگاه‌هایش او را در پروس دچار مشکل کرد، بنابراین به پاریس نقل مکان کرد و در آنجا با همکار آینده‌اش، فردریش اِنگلس، آشنا شد. اما به زودی از فرانسه نیز اخراج شد. بنابراین او به همراه انگلس به بروکسل در بلژیک نقل مکان کرد و به همکاری ادامه داد، که نتیجه آن مانیفست کمونیست معروف بود که در سال 1848 توسط اتحادیه تازه‌تاسیس کمونیست در لندن منتشر شد. در اینجا برخی نکات مانیفست را بررسی می‌کنیم:
یک: در رویکردی به نام ماتریالیسم تاریخی، تاریخ به عنوان مجموعه‌ای از مبارزات طبقاتی یا به عبارتی استثمار یک طبقه توسط طبقه دیگر توصیف شد.
دو: بورژوازی که صاحب ظرفیت تولید بود، متهم به استثمار پرولتاریا یا طبقه کارگر بود؛ کارگران بیش از آنچه که دستمزد دریافت می‌کنند تولید می‌کنند تا کارفرمایان سود ببرند.
سه: سرمایه‌داری ناپایدار تلقی شد و انقلاب پرولتاریا پیش‌بینی شد. علاوه بر این، کمونیست‌ها می خواستند این انقلاب را از طریق هر وسیله‌ای که لازم باشد، از جمله خشونت انجام دهند.
چهار: مارکس پیش‌بینی کرد که سرمایه‌داری در ابتدا با سوسیالیسم جایگزین شود، که در آن دولت در نهایت صاحب ابزار تولید خواهد شد. و در نهایت، قرار بود سوسیالیسم با یک سیستم کمونیستی بی‌طبقه و حتی بدون دولت جایگزین شود، چیزی که در نهایت اتفاق نیفتاد.
مارکس پس از ترک بلژیک در لندن اقامت گزید و در مشاغل مختلفی مشغول به کار شد، اما هرگز به اندازه کافی درآمد نداشت تا بتواند زندگی خوبی داشته باشد. بنابراین، دوستش انگلس مجبور بود از او حمایت مالی کند. او در سال 1864 اولین اثر بین‌المللی و محبوب‌ترین اثر خود را بنیان نهاد. جلد اول «سرمایه» در سال 1867 منتشر شد. در حالی که مانیفست کمونیست ارزش توصیف‌شدن به عنوان یک فلسفه سیاسی را داشت، «سرمایه» ارائه بسیار پیچیده‌تری از دیدگاه های او بود و حتی دانشگاهیان امروزی آن را از نظر فکری چالش‌برانگیز می دانند. بسیاری از آثار او، از جمله جلدهای بعدی، تنها پس از مرگ او در سال 1883 منتشر شدند و شاید اوج تأثیرگذاری او زمانی بود که پس از انقلاب 1917 روسیه، دولتی بر اساس تفسیر ولادیمیر لنین از مارکسیسم ساخته شد.
