به گزارش«اطلاعات آنلاین»،اکنون بیش از یک قرن از عمر فناوری رادیویی نسل قدیم می‌گذرد. اپراتورهای رادیو آماتوری به جای تلفن‌های هوشمند و لپ‌تاپ از رادیوهای دستی یا رادیوهای ایستگاه‌های پایه استفاده می‌کنند تا به کمک فرکانس‌های رادیویی ارتباط را برقرار کنند. ابعاد وسایل رادیویی قدیمی از یک واکی‌تاکی تا یک دستگاه ویدئو کاست VCR متغیر هستند.
رادیو آماتورها افرادی هستند که از فناوری بی‌سیم نه به عنوان شغل، بلکه به عنوان نوعی فعالیت اجتماعی از راه دور استفاده می‌کنند و صرفاً به فن ارتباط رادیویی و مخابراتی علاقه‌مند هستند. به فعالیت آنها نیز رادیوآماتوری گفته می‌شود. آنها برای این که مجاز به این کار باشند پروانه رادیوآماتوری دریافت می‌کنند.
برای علاقه‌مندان به رادیوآماتوری کلاسیک، یکی از جذابیت‌های تجهیزات رادیویی نسل قدیم که اکنون نسل‌ها از اختراعشان می‌گذرد این است که در مواقع اضطراری مثل وقوع آتش‌سوزی در جنگل، زمین‌لرزه یا یک بیماری دنیاگیر بسیار کمک‌رسان هستند.
اگر فاجعه‌ای رخ دهد و اینترنت و شبکه‌های مخابرات بی‌سیم از کار بیافتند، اپراتورهای رادیویی آماتور می‌توانند وارد عمل شوند و به گروه‌های پاسخگویی به حوادث رایانه‌ای کمک کنند؛ ضمن این که قادر خواهند بود با شبکه‌های خودشان نیز در ارتباط باشند.
دنیای تاریخی اتاق‌های رادیو و تجهیزات رادیویی هنوز پابرجا است. در دنیایی که بحران آب و هوایی طوفان‌های شدید و آتش‌سوزی‌های جنگی مکرر به بار می‌آورد، ارتباطات رادیویی نسل قدیم ابزاری است که می‌تواند قدری امور را تحت کنترل داشته باشد. رادیو آماتوری را می‌توان نسخه اولیه و ابتدایی شبکه‌های اجتماعی در نظر گرفت. از اوایل دهه ۱۹۰۰ میلادی، رادیو آماتوری در هنگام وقوع طوفان، بلایای طبیعی، جنگ‌ها و موقعیت‌های بحرانی دیگر نقش زیادی در حفظ ارتباطات ایفا کرده است.
اگر شبکه‌های تلفن همراه به هر دلیلی از کار بیافتد، سیستم‌هایی که رادیوآماتورها مدیریت می‌کنند همچنان به کار خود ادامه می‌دهند و ارتباطات قطع نخواهند شد.
این مطلب در ضمیمه دانش امروز روزنامه اطلاعات منتشر شده است.