نگارنده ضمن اشاره به جایگاه بی بدیل استاد عبدالعلی قوام در پرورش تفکر روابط بین الملل معتقد است گذر زمان و عادت فرساینده تدریس وی را از پیگیری تحولات نظری و مفهومی جدید غافل نمیکرد.
