فرهیختگان نوشت: درحال‌حاضر رشته جراحی قلب در مقطع فوقتخصص ارائه می‌شود. به‌عبارت دیگر فقط کسانی می‌توانند در مقطع فوقتخصص وارد این رشته شوند که پس از گذراندن دوره پزشکی عمومی (هفت‌سال)، در دوره تخصص (چهارسال) رشته «جراحی عمومی» را پشت‌سر گذاشته باشند. این درحالی است که رشته جراحی عمومی تعداد فارغ‌التحصیل کمی دارد و به‌تبع تعداد متقاضیان برای ورود به دوره فوقتخصص جراحی قلب نیز کم می‌شود.
علاوه‌بر این برای یک جراح عمومی، گزینه‌های مختلفی برای ادامه تحصیل وجود دارد که جذاب‌تر از جراحی قلب هستند، برای مثال رشته جراحی پلاستیک که در مقطع فوقتخصص ارائه می‌شود، درکنار درآمد مناسب، ریسک کاری کمی را متوجه پزشک می‌کند و فشار کاری کمتری دارد.
مشکل دیگری که وجود دارد، سن بالای ورود به عرصه ارائه خدمات بالینی است. درواقع یک دانشجوی پزشکی برای آنکه جراح قلب شود باید حدود ۱۴ سال تحصیل کند، سپس دوره تعهد خدمت را بگذراند و درنهایت با سن ۳۵ تا ۴۰ اجازه می‌یابد که به‌طور مستقل طبابت را شروع کند. دیرتر مستقل شدن جراحان قلب باعث تاخیر در ازدواج، فرزندآوری و... نیز می‌شود.
به همین دلایل است که بیشتر جراحان عمومی رغبتی برای ورود به دوره فوقتخصص ندارند و ترجیح می‌دهند زودتر وارد بازار کار شوند.
در بین دانشجویان دوره پزشکی عمومی، عرصه جراحی قلب و عروق بسیار جذاب و پرمخاطب است اما آنچه باعث می‌شود تعداد کمی از آنها در این رشته تحصیل کنند، این است که مسیر رسیدن به این رویا بسیار طولانی است.
به‌عبارت دیگر با وجود اینکه یک فوقتخصص جراحی قلب به طیف وسیعی از بیماران خدمات ارائه می‌دهد و درآمد خوبی نیز دارد، اما مدت تحصیل طولانی، عاملی می‌شود که پزشکان به همان تخصص اکتفا کنند و قید فوقتخصص را بزنند. به‌علاوه از آنجا که این رشته فقط در مقطع فوقتخصص ارائه می‌شود، علاقه‌مندان به این رشته مجبورند ابتدا در رشته جراحی عمومی تحصیل و سختی‌های دوره دستیاری را تحمل کنند، سپس ـ اگر بتوانند از سد «کنکور فوقتخصص» عبور کنند ـ باید سه‌سال دیگر را در بیمارستان‌ها بگذرانند تا به‌عنوان فوقتخصص جراحی قلب فارغ‌التحصیل شوند. درکنار هم قرار گرفتن این عوامل، یک پزشک را از ادامه مسیر منصرف خواهد کرد.