به گزارش «اطلاعات آنلاین»، «وجیهه تیموری» در یادداشتی در ضمیمه آفتاب مهتاب روزنامه اطلاعات نوشت: چند روزی از ۱۰ اردیبهشت گذشته است؛ اما چون روز مهمی در تاریخ ایران است می‌خواهم درباره آن با شما صحبت کنم. سال ۱۰۰۱ هجری شمسی، درست در چنین روزی، شاه عباس صفوی توانست با کمک ایل قشقایی به رهبری امام قلی خان و ۴ کشتی و خدمه انگلیسی، تنگه هرمز را از چنگ پرتقالی‌ها درآورد و نام نیکی از خود در تاریخ ایران بگذارد.
سال ۱۳۸۴ نیز دولت وقت ایران، روز۱۰ اردیبهشت را «روز ملی خلیج‌فارس» نامگذاری کرد تا ضمن یادآوری آن افتخار تاریخی، همگان را وادار کند درباره موهبت‌ها و مزایای این دامن آبی و خروشان و آزاد ایران خانم جانمان، بیشتر بگویند و بخوانند و بدانند.
در واقع «روز ملی خلیج فارس» فقط یک مناسبت تقویمی برای حفظ نام این تکه مهم جغرافیایی نیست؛ روز آگاهی از گنج‌های پیدا و پنهان خلیج فارس و راه‌های حفاظت واقعی از آنهاست؛ زیرا وظیفه اصلی همه فرزندان ایران‌خانم این است که وجب به وجب این سرزمین را سالم و سلامت برای خودمان و آیندگان حفظ کنند؛ نه این که مراقب باشند فقط نام هر تکه آن درکتاب‌های تاریخ و جغرافیا تغییر نکند.
شاید بگویید هرکسی که ایران را دوست دارد، حتما با افتخار درباره خیلج فارس حرف می‌زند و اگر پایش به ساحل زیبای آن برسد، صدها عکس می‌گیرد و با شور و شوق، جملات وطن‌دوستانه غلیظ در وصف آن عکس می‌گوید و با دیگران هم به اشتراک می‌گذارد. این که دیگر گفتن ندارد!
راستش اگر قصه فقط همین بود که واقعا گفتن نداشت. ماجرا این است که خیلی از دوستداران و عاشقان سینه‌چاک پهنه خلیج فارس، در واقع بزرگ‌ترین دشمنان آن هستند؛ چون با ناآگاهی و رفتار نادرست، زندگی ساکنان بی‌زبان خلیج فارس و ماندگاری آنها را به خطر می‌اندازند و حواسشان هم نیست که برای این نگین اصیل خاورمیانه، چه نامهربانند و خطرناک.
تنمان بلرزد از این که خودمان به‌خاطر نادانی و ناآگاهی، تیشه به این آب و خاک بزنیم و دریایی را که به اقیانوس خاطره‌های تبارایرانی وصل است، آلوده کنیم.
درباره یک زیست‌کره مهم خلیج فارس، فقط یک دریا در جنوب ایران و در امتداد اقیانوس هند با وسعت حدود ۲۳۲۸۵۰ کیلومتر مربع یا سومین خلیج بزرگ جهان یا بزرگ‌ترین منبع نفت خام جهان که نامش در اساطیر چندین هزارسال پیش هم آمده باشد، نیست. خلیج فارس فقط ساحل و ستاره دریایی و صدف و غروب و طلوع و بازار و موسیقی بندری و آواز جاشوها و … نیست. خلیج فارس فقط یک پهنه دریایی با حدود سی جزیره مسکونی و غیر مسکونی نیست. در واقع این ها همه هست ولی فقط این‌ها نیست؛ بلکه زیستگاه بی‌شمار جانور و گیاه دریایی و یکی از اکوسیستم‌های آبی کره زمین است که زندگی۲۱ گونه پرنده و نزدیک به ۲۲ میلیون پرنده مهاجر و بیش از ۳۴ گونه آبزی به او وابسته است؛ جنگل‌های حرا و خاک رنگی هرمز و عسل سبز لاوان آن شهره عالم و آدم است؛ بزرگ‌ترین پناهگاه انواع دلفین‌ها، نهنگ‌ها، مرجان‌ها، ماهی‌های تزئینی کوچک، صدف‌ها، حلزون‌ها، نرم‌تنان، خرچنگ‌ها، شقایق‌های دریایی، اسفنج‌های دریایی، عروس‌های دریایی، لاک‌پشت‌ها، دلفین‌ها و کوسه‌ماهی‌هاست و اگر گردشگران و مردم منطقه بگذارند، لاک‌پشت پوزه عقابی و لاک‌پشت سبز در سواحل و جزایر آن تخم‌گذاری می‌کنند تا نسلشان ادامه داشته باشد.
اما، اما، اما … بسیاری از همین آدم‌ها که قلبشان با شنیدن نام خلیج فارس، تندتر و عاشقانه‌تر می‌تپد باعث شده‌اند به دلیل برخورد دلفین‌ها و نهنگ‌ها با قایق‌های موتوری تفریحی که سرخوشانه سوارش هستند و روی آب می‌چرخند، با تولید انواع آلودگی‌های نفتی و شیمیایی و سرریز همه نوع زباله در ساحل و آب، با تقاضای انواع غذاهای دریایی که به صید کوسه و صدف و سایر آبزیان دامن می‌زند، با خرید و فروش حتی یک مشت از خاک هرمز یا بسیاری رفتارهای نادرست دیگر، این همه زندگی و این همه زیبایی که در دوره‌های مختلف تاریخی در برابر انواع بلایا دوام آورده‌اند، در خطر نابودی و مرگ قرار بگیرند.
کاش صادقانه با خودمان فکر کنیم، ما در نابودی خلیج خاطره‌های ایران نقش داریم یا محافظ واقعی آن هستیم؟