احمد زیدآبادی نوشت:
جمهوری اسلامی گویا با نصبِ دوبارهٔ دوربین‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در برخی تأسیسات هسته‌ای خود موافقت کرده است.
انتشار این خبر قاعدتاً می‌تواند سرمایه‌گذاران داخلی را کمی آرام و نظر سرمایه‌گذران خارجی را جلب کند. بنابراین، عقل سلیم حکم می‌کند که این خبر در رأس اخبار رسانه‌های حکومتی قرار گیرد؛ اما رسانه‌های حکومتی در این مورد سکوت کرده‌اند و در مقابل مردم ایران از طریق رسانه‌ای مانند وال‌استریت ژورنال از این موضوع اطلاع یافته‌اند!
چرا جمهوری اسلامی از انتشار خبری که بازار داخلی را آرامتر می‌کند، می‌پرهیزد؟ دلیلش این است که از تندروهای حامی خود می‌ترسد!
حکومتی که از یک طرف تصمیمات واکنشی و عجولانه برای کاهش نظارت آژانس بر فعالیت‌های خود بگیرد و بعد مجبور به عقب‌نشینی از آن تصمیمات شود و بعد به دلیل بیم از حامیان افراطی‌اش از اعلام تجدیدنظر در تصمیمات پرهزینه، خودداری کند و به همین جهت نیز از مواهب اقتصادی این تجدیدنظر خود را محروم سازد، آیا در جهان لنگه‌ای برای آن می‌توان یافت؟
بعد دائم از خودشان می‌پرسند چرا ادارهٔ کشور این همه پرهزینه است؟ چرا مردم اینقدر ناراضی‌اند؟ و چرا کارها اصلاً پیش نمی‌رود؟