روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: مرحومِ میرزا جواد آقا تهرانی(ره) که وارد مجلس شد من که منبر بودم با تعظیم و تکریم ایشان، از مردم خواستم برای سلامتی "حضرت آیت‌الله میرزا جواد آقا تهرانی" صلوات بفرستند. مردم هم جانانه جواب دادند با صلواتی بلند که از عمق جانشان برمی‌خاست. منبر که تمام شد، پایین که آمدم، صدای میرزا را شنیدم که مرا می‌خواند. با افتخار به محضرش رفتم اما حالت متغیرش مرا متعجب کرد. حرف‌هایش این تعجب را دو چندان نمود. میرزا گفت: چرا گفتی آیت‌الله؟ اگر فردای قیامت - که پرده‌ها فرو می‌افتد- جلویت را بگیرند که این آیت‌الله نبود چه جوابی داری؟ چرا القاب خیرات می‌کنید؟ مگر هر کسی آیت‌الله می‌شود و نشانه خدا؟ میرزا خیلی دلخور شده بود و توپید به من. خدا رحمتش کند، ملکوتی بود برای خودش ولی خود را شایسته این عنوان نمی‌دانست اما امروز...
سید روحانی که این مطلب را بر فراز منبر می‌گفت، از امروز گلایه داشت. از سیاسی شدن عناوین حوزوی دلخور بود. از این که ما رسانه‌ای ها- ناآشنا به مراتب حوزوی- به صرف خوشایند و بدآیندمان، به صرف جایگاه افراد در مسئولیت‌ها، عناوین را بذل و بخشش می‌کنیم.
این را از اهل حوزه چند باری شنیده‌ام که دانشگاه، دکترای افتخاری دارد اما در نظام حوزوی، آیت‌الله افتخاری- به هیچ وجه - نداریم. باید استخوان خُرد کرده باشد در وادی اجتهاد تا شایسته این عنوان باشد. برخی اما انگار قائل به طی الارض در این وادی هستند. گاهی با اصحاب رسانه تماس می‌گیرند که برایشان حتما از عنوان "آیت‌الله" استفاده شود والا دیگر همکاری نخواهند کرد!