به گزارش« اطلاعات آنلاین»، ارمغان زمان فشمی در یادداشتی در ضمیمه جامعه روزنامه اطلاعات نوشت:
وقتی در خیابان یا جاده شاهد یک تصادف رانندگی هستیم، نخستین فکری که به ذهنمان خطور می‌کند این است که خدا کند کسی فوت نکرده باشد یا اگر پیکری را زیر ملحفه سفید ببینیم که کنار صحنه تصادف خوابانده‌اند، برای خانواده‌‌اش آرزوی صبر می‌کنیم. همه این فکرها در چند لحظه از ذهنمان میگذرد.
اما این تمامی ماجرا نیست. ما در آن صحنه، فقط فردی را می بینیم که تصادف کرده و مجروح یا مرحوم شده، اما فرزندی را که در سن کم، پدر یا مادرش را از دست داده است نمی بینیم. دختر جوانی را که نامزد جوانش از دنیا رفته و حتی به ضرب قرص‌های آرامبخش هم نمی‌تواند استراحت کند نمی بینیم. خانوادهای را که پسرشان به خاطر نداشتن گواهینامه به قتل شبه‌عمد متهم شده است نمی‌بینیم. جوانی را که دچار نقص عضو شده و باید با این موضوع کنار بیاید نمی‌بینیم. مادر تنهایی را که نان‌آور خانه‌اش ازکار افتاده شده نمی بینیم. فروپاشیدن رویاهای زوجی را که با هزار امید و آرزو به سفر ماه عسل میرفتند نمی بینیم. جوانی را که چشمش آنقدر از تصادف ترسیده که تا آخر عمر دیگر نمی‌تواند پشت فرمان بنشیند نمی بینیم. راننده‌ای را که وسیله کسب درآمدش نابود شده و از پس هزینه های تعمیر آن برنمی‌آید نمی بینیم.
شاید یک تصادف، از نظر رهگذرانی که تجربه‌اش را نداشته‌اند فقط یک اتفاق زودگذر باشد، اما تبعات فراوانی دارد که تا هفته ها، ماه‌ها و سال‌ها خانواده‌ها را درگیر و مستأصل، نگران و عزادار خواهد کرد. این اتفاق می‌تواند زندگی چند نفر را در یک لحظه و برای همیشه زیرورو کند، پس آن را جدی‌تر بگیریم.