نظام جمهوری اسلامی قرار بود بر محور خُلق عظیم پیامبر خدا و نهج‌البلاغه مولای متقیان به پیش برود.
ولی متأسفانه کار به جائی رسیده که خود انقلاب پنداران و مدعیان اسلام مداری، اخلاق را محکوم رفتارهای خودمحورانه قرار داده‌اند و حتی درصدد تئوریزه کردن تفکر انحرافی غلبه سوداگری‌های حکمرانی بر معیارهای اخلاقی و قربانی کردن اخلاق در مذبح قدرت برآمده‌اند.
مشکلاتی که در عرصه‌های مختلف اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و فاصله گرفتن از عدالت اکنون گریبانگیر جامعه ما شده، ناشی از همین تفکر انحرافی است.
حکمرانی، هنگامی اسلامی و انسانی خواهد بود که اخلاقمدار باشد. اگر اخلاقی که اسلام در قرآن و نهج‌البلاغه و سیره معصومین عرضه کرده، مبنای حکمرانی باشد، بهترین نمونه حکمرانی به وجود خواهد آمد.
آنچه امروز ما داریم و خود اعتراف می‌کنیم که تهی از عدالت است، به این دلیل دچار این ضعف بزرگ است که گمشده بزرگی به نام «اخلاق علوی» دارد. ما ادعا می‌کنیم که پیرو امیرالمؤمنین هستیم ولی در عمل از سیره آن حضرت در حکمرانی بی‌بهره‌ایم و «اخلاق علوی» در تعاملات حاکمیتی‌مان جایگاهی ندارد.
نباید اجازه بدهیم این مسیر انحرافی ادامه یابد. تعهد ما در برابر فداکاری‌های شهدا و ایثارگرانی که انقلاب اسلامی را به پیروزی رسانده‌اند و از آن تا امروز حفاظت کرده‌اند ایجاب می‌کند برای بازگشت به اخلاق علوی از هیچ کوششی دریغ ننمائیم.