ما قرآن به سر بگیریم و کودکان 10-12 ساله سر در سطل زباله ببرند؟/ این سیره علی است؟

ترسناک است که از نامه امام علی به مالک هراسان می‌شویم بعضی‌هامان. حرف امروز و دیروز هم نیست. خیلی وقت است که این را می‌شنویم. انقلابی که با محوریت نهج‌البلاغه در کنار قرآن به پیروزی رسیده است اما... نمی‌دانم این "برخی‌ها" را چه باید گفت اما می‌دانم از امام علی، علیه‌السلام، نباید ترسید.

از معاویه‌ای بترسیم که در درون ما قد می‌کشد. معاویه‌ای که اگر به تدبیر حسنی، مهار نشود، می‌تواند "یزید" برای حسینِ ایمان‌مان کربلا درست کند. می‌تواند خاکِ مدینه اعتقادات مان را به توبره بکشد. می‌تواند کعبه یقین ما را آتشباران کند. آنچه می‌تواند ما را از این ترسِ وحشتناک نجات دهد- اتفاقا- همین نهج‌البلاغه است. منهج علوی است. راه و رسم مملکت‌داری امام عدالت است.

با عدالت است که همه چیز قوام می‌گیرد و به نظام می‌رسد. با عدالت است که استعدادها شکوفا می‌شود و همه، بله، "همه" به همه حق شان می‌رسند. نهج‌البلاغه را دوست بداریم، امام علی را و رفتار فردی و حکومتیش را بهترین دوست بدانیم. همه چیز درست خواهد شد. اگر نهج‌البلاغه را از نظام فکری مان حذف کنیم کار به جایی خواهد رسید که جمع انبوهی آن سوی دیوار در اشک و آه قرآن به سر داشته باشند و این سوی دیوار، دو کودک سر در سطل زباله فرو برند برای یافتن چیزی که بشود آن را به پول تبدیل کرد.

این تصویر را همین یک شنبه شب دیدم. ساعت از 24 گذشته بود. دو کودک 10-12 ساله با کیسه‌ای انبوه شده از زباله بر پشت از کنار محل مراسم می‌گذشتند. با کیسه‌هایی که حجمشان چند برابر هیکل‌شان بود. اگر همه‌مان به مشرب حیدری خو می‌کردیم، این ساعت آنان یا در خانه می‌آرمیدند و یا کنار ما در مراسم احیا قرآن به سر داشتند نه کیسه بر دوش.

بگذارید مردم بدانند علی(ع) که شبانه همیان به دوش در کوچه‌ها می‌گشت، در حکومت خود – به ‌رغم سه جنگ طولانی و خیانت‌های خواص و جنایت‌های معاویه - چنان کار کرد که مردم تحت حکومتش از نان گندم و آب گوارا و مسکن برخوردار شدند. از امام علی و ترویج منش فردی و حکومتیش نترسیم. از فاصله‌ای بترسیم که بین ما و ایشان افتد. از فاصله‌ای که گرگ‌های معاویه‌ای، دندان تیز می‌کنند. در این شب‌های عزیز با خود و خدای خویش عهد کنیم هرکه هستیم و هرکجا و در هر جایگاه که قرار داریم، به منطق علوی و منهج نهج‌البلاغه برگردیم.