سید قائم موسوی کارشناس مسائل سیاسی در کانال تلگرامی خود در یادداشتی نوشت:
اکنون به نظر می رسد، جهان در شبیه ترین زمان ممکن به جنگ سرد به سر می برد. رقابت غرب و شرق در پرتوی از ائتلاف های ناگزیر و شاید از سر اجبار.
غرب و بویژه آمریکا هژمونی خود را از بین رفته می بیند. اگر اقدام عاجلی انجام ندهد، بازیگران تجدیدنظر طلب[چین،روسیه،ایران در سطوح مختلف]، حداقل نظمِ یک- چندجانبه گرایی را به چند جانبه گرایی متصلب تبدیل خواهند کرد. از آن جهت منعطف گفته نشده که تا رسیدن به تثبیت لازم و کنار آمدن بازیگران با آن، موج هزینه بری از اصطکاک های جدی صورت خواهد گرفت.
این تقابل در سطحی از رویارویی‌های نیابتی با بازیگران آوانگارد در حال شکل گیری می باشد. شاید اگر بازیگوشی های غرب نبود، پوتین در این سطح در تجاوز به اوکراین فرو نمی رفت. به عبارتی پوتین به اندازه کافی مستعد تجاوز بالقوه بوده اما آمریکا نیز در هموار کردن و بالفعل کردن آن از هیچ اهرمِ محرکی فروگذار نکرده بود.
ضلع اول تخاصم با بحران اوکراین رسم شد. ضلع دیگرش با فعال کردن آتشفشان تایوان،چین را درگیر جنگی فرسایشی خواهد کرد.استراتژیِ نبرد با دشمنان در محوطهٔ جریمه آنان و فاصله حداکثری با دروازهٔ خودی.
ضلع سوم می توانست با مسئلهٔ پهپادها جمهوری اسلامی را وارد گودِ بحران اوکراین کند. پهپادها اما به اندازه کافی افاقه نکرد.گوشه سوم بحران تسلسلی، خیره سری های آذربایجان علیه ایران است که دقیقاً می تواند همان نقش اوکراین را برای روسیه و تایوان را برای چین بازی کند.
آذربایجان به تنهایی و بدون حمایت غرب به خصوص اسرائیل، حتی قدرت رجزخوانی هم نخواهد داشت ولی زنجیرهٔ انواع تحرکاتی که انجام می دهد در تلازم منطقی با برنامه های محوری درگیر کردن این سه کشور و نزدیک کردن قهری آنها به یکدیگر می باشد.
البته آذربایجان به خوبی واقف است که به علل زیادی ایران در مناقشه اش با ارمنستان قهرا از رقیبش حمایت خواهد کرد و شاید تصور میکند راه تضعیف ارمنستان تقابل با جمهوری اسلامی و پرهیز از بازی در حاشیه است. راهبردی که بیشتر از مضمونی اسرائیلی برخوردار است.
اسرائیل یکی از راه حل های دور کردن جمهوری اسلامی از سوریه،لبنان و فلسطین را در تنش و ناامنی در گسل های شمال غربی اش می داند، از این رو سالها در جلد الهام علی‌اف فرو رفت تا متوهم شده و در بستری از رویاهای نوعثمانی گریِ اردوغان روده درازی کند.