کمتر از یک سال به انتخابات مجلس باقی مانده و این روزها گمانه‌زنی‌هایی در خصوص تشکیل شورای میانه‌رو مطرح شده، آن‌هم با حضور چهره‌هایی مانند علی‌اکبر ناطق نوری، علی لاریجانی، سیدمحمد خاتمی، حسن روحانی و سیدحسن خمینی، که البته برخی از این رجل سیاسی با در نظر گرفتن شرایط اجتماعی و سیاسی موجود امیدی به تحقق تشکیل این شورا ندارند، خصوصا سید اصلاحات.
علاوه براین برخی کارشناسان نیز با نظر آقای خاتمی موافق هستند و تشکیل چنین شورایی را منتفی می‌دانند. برخی دیگر نیز معتقدند شاید تشکیل این شورا موجبات داغ شدن تنور انتخابات و بالا رفتن سطح مشارکت شود ولی جای افراد اعتدال‌گرا خصوصا از زمره اصول‌گرایان را در این بین خالی می‌دانند. در گفت‌و گو با عباس سلیمی‌نمین فعال سیاسی اصول‌گرا به چالش‌های پیش‌روی تشکیل این شورا پرداخته است.
علی‌الاصول وقتی رصد می‌کنیم می‌بینیم هیچ جریانی خودش را خارج از اعتدال معرفی نمی‌کند، همه مدعی میانه‌روی هستند و هیچ تندرویی را در مواضع خودشان پذیرا نیستند. من مطرح کننده چنین ایده‌ای را در بسیاری از زمینه‌ها تندرو و افراطی می‌بینم، شخصیت‌هایی که مطرح شده‌اند نیز در بعضی جاها دارای اعتدال هستند و در بعضی جاها دارای افراطی گری. البته بعید می‌دانم آن ترکیبی که مطرح شده به‌هیچ وجه قابل عملیاتی شدن باشد و به‌نظر من این ترکیب شکل نمی‌گیرد.
نه منظور من فرصت ندادن نیست، بحث من غیر هم‌گون بودن آن‌هاست. بعید می‌دانم بعضی از افراد نام برده شده در این شورا قرار بگیرند.چون مواضع‌شان در بعضی جاها به‌طور کامل در تقابل است، بنابراین من می‌خواهم بحث دیگری را مطرح کنم و آن این است که هر کسی بر اعتدال تاکید دارد و در عرصه سیاسی اعتدال را می‌پسندد باید اعتدال را از خودش شروع کند، یعنی شاخص‌های اعتدال را کسانی قرار ندهد که با او همراه هستند. این به این معنی نیست که بقیه در مسیر اعتدال حرکت نمی‌کنند و تنها این آقایان پیشنهاد دهنده هستند که در مسیر اعتدال قرار دارند. خیلی از شخصیت‌های دیگری هم هستند که در جایگاه سیاسی خود آدم‌های بسیار معتدلی بوده و در مواضع سیاسی خود اعتدال دارند و بسیار منطقی هستند. بنابراین اعتدال را به‌عنوان یک امر مثبت نباید در انحصار خود درآورد و دیگران را خارج از اعتدال تعریف کرد. اعتدال می‌تواند برای جامعه ره‌آورد خوبی داشته باشد منوط به این‌که همه جریان‌های سیاسی این انعطاف را داشته باشند که در نفس خود، آن‌جاهایی را که از اعتدال خارج شده‌اند، بپذیرند و در صدد اصلاح آن برآیند.
افرادی که نام بردید با آن‌ها هم‌خوانی و هم‌گونی ندارند؛ یعنی یک جریان دیگری را نمایندگی می‌کنند، حالا آقای ناطق به‌گونه دیگری ولی آقای لاریجانی به‌طور بسیار روشن‌تر.
غیر از آقای لاریجانی که ادعا شده در این جریان قرار دارد، بقیه با یکدیگر ارتباط دارند. اگر این آقایان در صدد این برمی‌آمدند افراد معتدل و منطقی از جریان‌های دیگر را نیز به‌رسمیت بشناسند و پیشنهاد می‌دادند (ولو این‌که در کنار هم قرار گرفتن آن‌ها چندان ممکن نباشد) آنان نیز به این جمع جدید بپیوندند، می‌توانستیم این بحث را بپذیریم که این یک حرکت جدید است. از این‌رو با این شرایط باید بگویم این حرکت جدیدی محسوب نمی‌شود. این‌که فقط چند نفر را به‌عنوان عناصر معتدل اعلام می‌کنند، قابل نقد است و من در این بخش که آنان را به‌عنوان شاخص اعتدال بشناسیم، نقد دارم و فکر می‌کنم ما افراد دیگری را هم داریم، در ثانی همین بزرگواران هم در بعضی جاها از دایره اعتدال خارج شده‌اند و زیان‌های جدی را به مصالح ملی وارد کرده‌اند.
بگذارید الآن بحث مصداقی نکنم، آن چند نفر اولی که مطرح کردید با هم ارتباط داشته‌اند، ارتباط دارند و خواهند داشت و این مقوله جدیدی نیست که ما این ارتباطات را حرکت جدیدی تلقی کنیم. به‌نظر من بسیار بعید است آقای لاریجانی با این ترکیب در مسیری قرار بگیرد که رسانه‌ها مدعی آن شده‌اند.
وقتی رسانه‌ای این موضوع را مطرح می‌کند، یعنی می‌خواهد جهت دهد که شاخص‌های اعتدال این افراد هستند، این غلط است و این باز یک انحصارگری و اعتدال را در انحصار خود در آوردن است.
آدم‌های معتدل و منطقی مثل آقای دکتر توکلی و امثال‌هم در جامعه فراوان هستند.
هر حرکتی در جهت این‌که به‌مردم برای تشخیص درست کمک کند و مشارکت در انتخابات را بالا ببرد به‌طور طبیعی امر بسیار پسندیده‌ای تلقی می‌شود. این عزیزانی که گفتید همواره با یکدیگر ارتباط دارند و مسایل سیاسی را با هم هماهنگ می‌کنند و خوب است در آستانه انتخابات فعال شوند و بتوانند مشارکت را از نظر کمی و کیفی تقویت کنند ولی واژه اعتدال را در انحصار در نیاورند چون این‌ها بخشی از نیروهایی هستند که ما آن‌ها را به‌عنوان نیروهای معتدل می‌شناسیم. نگرانی من این است که با واژه اعتدال برخورد غیر معتدلی را شاهد باشیم.