غروب 15 بهمن 1399 درست یک هفته پس از درگذشت مهرداد میناوند برای وداع با علی انصاریان بغض کردیم.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری برنا؛ انگار همین چند روز پیش بود؛ چند روز پیش که شوک درگذشت مهرداد میناوند از ویروس کرونا قلب مان را به درد آورده بود و دیگر طاقت و نای شنیدن خبر بد دیگری را نداشتیم!
ستاره دیگر فوتبال ایران، کسی که سرش را هم برای پرسپولیس و هم برای استقلال مقابل توپ گذاشته بود این بار به جای حضور در زمین خودی در کارزار دیگری در حال مبارزه بود. کسی که مهاجمان از بازی برابر او می ترسیدند چون می دانستند اگر توپ رد شود، بازیکن رد نمی شود حالا باید با مهاجم سرسختی می جنگید!
جنگ نابرابر بود؛ یک طرف مدافعی بود که همیشه با قلبش و برای دلش می جنگید و در سمت دیگر این کارزار مهاجمی که هیچ رحم و مروتی نداشت! نه پیر و جوان سرش می شد نه کوچک و بزرگ! همه امیدوار بودند علی انصار با جسارت همیشگی اش و بی پروا، تکل دوپایی را به سمت کرونا ببندد و خلاص! اما این بار معادلات آن طور که همه می خواستند پیش نرفت!
در این بازی یاغی شماره 8 در مسابقه زندگی و جدال نابرابر با جغد شوم کرونا مرد 90 دقیقه ای نبود و داور زودتر از حدتصور سوت پایان این دیدار تلخ را برای او به صدا درآورد! سوت پایان برای علی انصاریان در دقیقه 43 زده شد تا علی قصه ما خیلی زود به خط پایان برسد...
انگار نه انگار که دو سال و اندی پیش، وقتی شماره .....0912115 روی صفحه نمایش تلفن مان نقش می بست صدای همیشه خندانی در آن سوی تلفن پاسخگوی مان بود.... انگار همین دیروز بود که در غروب تلخ 15 بهمن 1399 تیتر زدیم؛ علی دوری مهرداد را تاب نیاورد؛ قلب آقای بخیه از تپش ایستاد....
از وداع تلخ و ناگوار با علی انصاریان دو سال گذشت... روحش شاد و یادش گرامی....
خبرنگار: سمیه قدیری
انتهای پیام