افشین پیروانی اخیرا درباره یکی از خاطرات خود با احمدرضا عابدزاده گفت: «چند روز پیش با احمدرضا عابدزاده صحبت می‌کردیم. بحث به میزان قراردادهای سرسام آور فوتبالیست‌های امروزی و ارقم ۲۰ یا ۳۰ میلیارد تومانی کشیده شد. ناگهان احمدرضا عابدزاده از من پرسید که افشین جان! اگر من امروز فوتبال بازی می‌کردم چقدر باید قرارداد می‌بستم و پول می‌گرفتم؟ بلافاصله جواب دادم که اصلا روی تو نمی‌شد قیمت گذاشت چون خودت یک تنه یک تیم بودی و...!»
پیروانی حرف بیراهی هم نزده است. احمدرضا عابدزاده یک چهره تاریخی در فوتبال ایران است. بی‌تعارف در دهه ۷۰ عابدزاده یک تنه سوپراستار فوتبال ایران بود. به جز درخشش وصف‌ناپذیر درون دروازه، او گاهی پنالتی می‌زد، پشت ضربات ایستگاهی قرار می‌گرفت، حتی از زمین خودی تور دروازه حریفان را هدف می‌گرفت، پیش از حساس ترین داربی شال قرمز به گردن هاشمی‌نسب می‌انداخت و حتی بعد از تلخ‌ترین اشتباهات نیز لبخند از زاویه صورت دوست داشتنی اش پنهان نمی‌شد.
در روزهایی که هفته‌نامه‌های رنگارنگ تازه در مطبوعات ایران رونق گرفته بود، چهره گرم و دلنشین احمدرضا بخش زیادی از صفحات اول دکه‌ها را به خود اختصاص می‌داد و او محبوب‌تر از همیشه، نقش اول صعود تاریخی بیست سال پیش به فرانسه لقب گرفت.
شاید سقف بلند سنگربان تنومند فوتبال ایران برای فضای بسته آن روزها کمی‌غیرقابل قبول بود؛ به همین دلیل شاید بسیاری حضور او را برنتافتند و قصه حضور یکی از محبوب‌ترین ورزشکاران تاریخ مملکت خیلی زودتر از موعد به پایان رسید و آن بیماری لعنتی باعث شد سنگربان محبوب سکوهای استادیوم آزادی خیلی زود صحنه اول فوتبال را ترک کرده و خانه نشین شود.
احمدرضا عابدزاده در روزهایی سوپر استار بود که نه فضای مجازی بود و نه اینستاگرام! چه بسا اگر احمدرضا عابدزاده امروز فوتبال بازی می‌کرد رکورددار تعداد فالوور در اینستاگرام در کشورمان را می‌شکست.
در روزهایی که یک بازیکن متوسط و نه ستاره ملی در تیم باشگاهی خود سالی ۲۰ میلیارد تومان پول می‌گیرد اگر احمدرضا عابدزاده الان بازی می‌کرد ۲۰۰ میلیارد تومان قیمت داشت. نداشت؟!