قدم زدن رونالدو و جورجیانا در خیابان های عربستان و حضور آنها در شاپینگ های بزرگ و درندشت، نشانه ای از قدرت نمایی فوتبال آسیاست.
کشورهای حوزه خلیج فارس از جمله قطر که میزبان جام جهانی ۲۰۲۲ بود و متقابلا امارات و عمان، نشانه هایی شفاف از بلندپروازی را به نمایش می گذارند.
ژاپن، کره جنوبی و استرالیا هم که همیشه جایگاه خود را در آسیا حفظ کرده اند اما از همه جالب تر، عطش سیری ناپذیر سعودی ها در این وضعیت اقتصادی و شکوفای این کشور است.
رشد اقتصادی عربستانی ها که کشور هند را هم پشت سر گذاشته اند، آنها را قانع به قرارداد رویایی رونالدو نمی کند. حالا دم به ساعت خبرهایی درباره حضور لیونل مسی اسطوره بی مثال فوتبال جهان در جمع سعودی ها شنیده می شود. همان طور که در ابتدا، خبر قرارداد رونالدو با النصر باورکردنی نبود دیر یا زود، ماجرای مسی هم در عربستان روشن خواهد شد.
از فوتبال ایران اما در این هجمه خبرهای سنگین در آسیا چه چیزی باقی می ماند؟ تقریبا می توانیم بگوییم هیچ!
فوتبالی که تماشاگرانش حق ندارند وارد ورزشگاه شوند، مشخص است چه حال و روزی دارد.
فوتبالی که زمین های تمرین و ورزشگاه هایش این وضعیت اسفناک را دارند، اصلا چه حرفی می تواند برای گفتن داشته باشد.
فوتبالی که تیم ملی آن سرمربی ندارد و زمان به اندازه کافی درباره مسائل مختلف تلف می شود، نباید هم خودش را با کشورهای عربی مقایسه کند.
فوتبالی که انبوهی پرونده در کمیته انضباطی فیفا دارد و همه پول هایش در ارگان های بین المللی فوتبال، بلوکه شده است چه کاری از دستش بر می آید.
فوتبالی که هنوز VAR ندارد و برای خرید و نصب آن به التماس می افتد، چقدر می تواند در معادلات فوتبال آسیا، نقش داشته باشد.
اوضاع پیچیده تر از این حرف هاست که بخواهیم خودمان را با آنها مقایسه کنیم و بهتر است اساسا بیش از این، ذهن و روح شما را با این جور نوشته ها خسته نکنیم...