فردای اقتصاد: هوا سرد شده و اولویت مصرف گاز با گرم کردن خانه‌هاست اما خانه‌ای را تصور کنید بدون یخچال و اجاق، بی‌رنگ و خالی از بخش بزرگی از وسایل که ساکنانش لباس‌های کم و خوردنی‌های محدودی دارند و حتی برای اینکه از گاز به عنوان انرژی گرمایشی استفاده کنند امکاناتی مانند شوفاژ و بخاری ندارند. این نتیجه شرایطی است که در آن مجبور باشیم بین گاز رسانی به خانه‌ها و صنعت، مخصوصا پتروشیمی یکی را انتخاب کنیم.
بیش از دو قرن است که زندگی ما با صنعت پتروشیمی گره خورده و بخش بزرگی از زندگی مدرنمان را مدیون محصولاتی هستیم که این صنعت برایمان تولید می‌کند، از تمام مواد پلاستیکی گرفته تا رنگ‌ها و لاستیک‌ها و لباس‌ها اما برای ما در ایران پتروشیمی اهمیتی فراتر از این حرف‌ها هم دارد.
صنعت پتروشیمی با صادرات ۱۵میلیارد دلار در سال دومین صنعت ارزآور ایران است و اگر خیلی چیزها خوب پیش می‌رفت، می‌توانست ما را از کشوری صرفا صادرکننده نفت و گاز به کشوری تبدیل کند که کالاهایی با ارزش افزوده بسیار بیشتر تولید و صادر می‌کند. چرا که ایران با داشتن دومین ذخایر گاز در جهان می‌تواند یکی از بزرگ‌ترین تولیدکننده‌های محصولات پتروشیمی باشد اتفاقی که همین حالا در قطب‌های پتروشیمی کشور یعنی عسلویه و ماهشهر دنبال می‌شود اما بخشی از این رویا وقتی نقش بر آب می‌شود که می‌شنویم گاز کافی برای سوخت‌رسانی به این صنایع وجود ندارد.
اولویت به درستی با گرم کردن خانه‌ها است اما سوال اینجاست که اصلا چرا باید بر سر این دوراهی بایستیم و ایستادن در این نقطه چه سرنوشتی برای صنایع ما مخصوصا پتروشیمی و البته شرایط زندگی‌مان رقم خواهد زد؟ شاید با دانستن اهمیت واقعی این صنعت و چالش‌های آن، بتوان این سرنوشت را واضح‌تر تصور کرد.