به گزارش خبرآنلاین، نشریه فارن افرز در مقاله ای با عنوان چرا "هند نمیتواند جایگزین چین شود؟" به موانع شکوفایی آتی هند پرداخت. در فرازهایی از این مقاله آمده است:
بدون شک، هند میتواند در آستانه یک رونق تاریخی باشد – البته اگر بتواند سرمایهگذاری خصوصی را از جمله با جذب تعداد زیادی از شرکتهای جهانی فعال در چین افزایش دهد.
تغییرات اساسی در سیاستهای این کشور لازم است- چه برسد به اینکه بخواهد تعداد زیادی از مشاغل جهانی را متقاعد کند که تولید خود را به این کشور منتقل کنند. درس مهمی که برای سیاستگذاران وجود دارد این است که بین افول چین و خیزش هند رابطه مستقیم وجود ندارد.
مسئله اصلی تر، مقایسه هند با چین بهعنوان اصلیترین رقیب اقتصادی دهلی است. طی سال گذشته، رژیم شی جینپینگ، رئیسجمهور چین، با چالشهای متعددی از جمله رشد اقتصادی آهسته و کاهش جمعیتی قریب الوقوع مواجه شده است. قرنطینه های شدید حزب کمونیست چین برای مقابله با کرونا و حمله به بخش خصوصی هم فقط اوضاع را بدتر کرده است. در هفته های اخیر، پکن با جمعیت معترض فزایندهای در قالب گسترده ترین اعتراضات ضد دولتی که این کشور در دهه های اخیر شاهد آن بوده، مواجه شده است. چرخش این کشور به سوی
اقتدارگرایی در داخل و تهاجم در خارج - و حکمرانی نادرست که درخشش افسانهای "مدل چین" را از بین برده است - هند دموکراتیک را جذابتر کرده است. در نهایت، هند اقداماتی را انجام داده است که بر روی کاغذ، باید تعامل را برای شرکتهای بینالمللی دلچسب تر کند. در اوایل سال ۲۰۲۱ دولت طرح مشوقهای مرتبط با تولید خود را برای ارائه مشوقهای اقتصادی به شرکتهای تولیدی داخلی و خارجی که به تولید کالا در هند میپردازند، معرفی نمود. از آن زمان، این ابتکار - که یارانه های قابل توجهی را به تولیدکنندگان در بخشهای پیشرفته مانند مخابرات، الکترونیک و دستگاههای پزشکی ارائه میدهد - موفقیتهای چشمگیری داشته است. برای مثال، در سپتامبر ۲۰۲۲ اپل اعلام کرد که قصد دارد بین پنج تا ده درصد از مدلهای جدید آیفون ۱۴خود را در هند تولید کند. در ماه نوامبر هم فاکسکان۱۱ اعلام کرد که قصد دارد یک کارخانه نیمه هادی ۲۰ میلیارد دلاری در این کشور با همکاری یک شریک داخلی هندی بسازد.
اما اگر هند واقعاً سرزمین موعود باشد، این مثالها باید با نمونههای دیگر بسیاری همراه شوند. مثلاً شرکتهای بین المللی باید برای انتقال خط تولید خود به شبه قاره صف آرایی کنند و شرکتهای داخلی هم برای انتفاع از این شکوفایی دست به افزایش سرمایه گذاری بزنند. بااین حال نشانه های کمی وجود دارد که این اتفاقات در حال وقوع هستند. ازنظر بسیاری از معیارها، اقتصاد هند هنوز در تلاش است تا جایگاه قبل از همه گیری خود را بازیابد.
در طی اولین سال همه گیری کرونا، هند شدیدترین کاهش تولیدی در بین همه کشورهای درحال توسعه را متحمل شد. در مقایسه با سال ۲۰۱۹ تولید ناخالص داخلی امروز تنها ۷.۶درصد بیشتر است،
در مقایسه با ۱۳.۱درصد در چین و ۴.۶درصد در ایالاتمتحده. درواقع، نرخ رشد سالانه هند در سه سال گذشته تنها دو و نیم درصد بوده است که بسیار کمتر از نرخ سالانه هفت درصدی است که این کشور آن را پتانسیل رشد خود می داند. عملکرد بخش صنعت حتی ضعیفتر هم بوده است.
هند در تلاش خود برای تبدیل شدن به "چین بعدی" با سه مانع بزرگ روبرو است: ریسک های سرمایه گذاری بسیار بزرگ، سیاستهای دروننگرانه بسیار قوی و عدم تعادل بسیار بزرگ در حوزه اقتصاد کلان. این موانع قبل از سرمایه گذاری شرکتهای جهانی باید برداشته شوند، زیرا آنها جایگزین های دیگری نیز دارند.
آنها میتوانند فعالیتهای خود را به کشورهای آسه آن بازگردانند، که پیش از انتقال این نقش به چین، به عنوان کارخانه تولیدی جهان عمل میکردند. این شرکتها همچنین میتوانند آنها را به کشورشان به کشورهای پیشرفته بازگردانند، کشورهایی که این نقش را قبل از کشورهای آسهآن ایفا میکردند؛ یا حتی میتوانند با پذیرش این گزاره که هند جایگزین بهتری نیست، ریسک بقای کارخانه ها در چین را بپذیرند.
اگر مقامات هندی بخواهند مسیر خود را تغییر دهند و موانع سرمایه گذاری و رشد را از بین ببرند، اظهارات زیبای کارشناسان میتواند به حقیقت بپیوندد؛ در غیر این صورت، هند به حرکت لنگان خود ادامه خواهد داد و درحالیکه بخشهایی از اقتصاد به خوبی کار میکنند،این کشور بهطورکلی از دستیابی به پتانسیل خود ناکام خواهد ماند.
سیاستگذاران هندی ممکن است وسوسه شوند که باور کنند افول چین، احیای سرگیجه آور هند را رقم خواهد زد. اما، درنهایت، اینکه هند به چین بعدی تبدیل شود یا نه، صرفاً به نیروهای اقتصادی یا ژئوپلیتیک جهانی بستگی ندارد؛ بلکه چیزی است که مستلزم تغییر چشمگیر سیاست توسط خود دهلی نو است.
311311