واقعیت این است که بنده چون در مواقعی بیانیه‌هایی می‌دهم و به آن توجه نمی‌شود، جز اینکه عده‌ای زبان دریده و یا کودکان ناشسته لب از شیر به میدان می‌آیند و شروع به انتقاد می‌کنند، بهره‌ای دیگر نصیبم نشده است؛ مانند بیانیه‌ی علمی که اخیرا دادم، پیشنهاد به شناخت درست از امر معروف و نهی از منکر و بازخوانی آن را دادم و دیدیم افرادی که خود را به عنوان تحصیل کرده در قم معرفی می‌کنند به من هجمه بردند. که البته دروغ می‌گویند، تحصیل نکرده‌اند؛ چون فرد تحصیل کرده به این صورت بی‌ادبانه حرف نمی زند.
مرحوم پدرم آیت الله محقق داماد می‌فرمودند، اگر انسان مقام ثبوت را تقویت و مقام علمی پیدا کند مقام اثبات ایجاد می‌شود.
هیچ‌وقت از قلم یک فرد تحصیل کرده جملات بی‌ادبانه بیرون نمی‌آید؛ شما دیدید که در پاسخ به اعلامیه و اطلاعیه من که کاملا خیرخواهانه بود چه افرادی بی‌ادبی و توهین کردند، لذا من این تجربه را دارم و ترجیح می‌دهم حرفی نزنم.
افرادی هستند که با توهین و فحش پست می‌گیرند و مهم‌ترین پله‌ی نردبان ترقی آن‌ها توهین به دیگران است.
به نظرم علت آن «عدم تربیت» است. قبلا حوزه علمیه قم تربیتی بود. افرادی که در حوزه سابقه دارند باید تربیت داشته باشند؛ اما اینها نه تنها من، بلکه به حسن آقای خمینی و افراد سابقه دار چون مرحوم آیت الله العظمی صافی گلپایگانی هم حمله کردند. مگر ایشان در ملاقات با رییس مجلس فعلی چه گفته بودند؟! فرموده بودند، «ما باید با دنیا ارتباط داشته باشیم». این یک حرف منطقی است، اما عده‌ای کودکان ناشسته لب از شیر به ایشان توهین کردند.
هرگز در تاریخ نمی‌توان کسی را بخشید که به آیت الله العظمی صافی گلپایگانی جرأت توهین داشته باشد و بعد هم در موسسات مهمی که با بودجه این مملکت اداره می‌شود، پست بگیرد.