گزارش جدید اکونومیست نشان می‌دهد که تعداد برگزاری رویدادهای ورزشی در کشورهایی با دولت های خودکامه یک روند افزایشی محسوس داشته است.
بر اساس داده‌های گردآوری‌شده توسط آدام شارپف، از دانشگاه کپنهاگ، و دو همکار، سهم رویدادهای ورزشی بین‌المللی که توسط حکومت‌های خودکامه میزبانی می‌شوند قبل از سال ۱۹۸۸ ۳۶ درصد بود اما این سهم در سال‌های آینده تا ۱۵ درصد کاهش یافت و حالا از سال ۲۰۱۲ به این سو دوباره تا ۳۷ درصد افزایش پیدا کرده است. اینطور که محققان نتیجه گرفته‌اند بخشی از این افزایش به میل بیشتر دولت‌های مستبد به میزبانی رویدادهای ورزشی و تاثیرگذاری فرهنگی از این مسیر بر می‌گردد و بخشی بزرگی به بی‌علاقگی دولت‌های دموکراتیک.
در واقع رویدادهای ورزشی در تمام سال‌های اخیر معاملات اقتصادی خوبی برای کشورهای میزبان نبوده‌اند. این کشورها باید استادیوم های بزرگ و انواع زیرساخت های هزینه بر بساند که بعدا استفاده درستی از آنها نمی‌شود و کمکی هم به توسعه اقتصادی نمی‌کنند. در نتیجه، دولت‌هایی که در برابر مالیات‌دهندگان خود پاسخگو هستند، علاقه کمتری به میزبانی مسابقات بزرگ ورزشی دارند.
شاهد این موضوع انصراف تمام کشورهای دموکراتیکی است که نامزد برگزاری المپیک زمستانی شده بودند تا جایی که فقط آلماتی در قزاقستان باقی ماند. در مقابل دولت های مستبد در مصرف سرمایه های عمومی آزادند. البته آنها هم تهدیدهایی دارند مثلا اینکه معترضان یا مطبوعات از این فرصت برای برجسته کردن نقض حقوق بشر در این کشورها استفاده کنند اما آنها برای این موضوع هم راه حل دارند، سرکوب و برنامه ریزی از مدتی قبل از برگزاری رویداد.
موضوعی که شاخص‌های سرکوب آن را تایید می‌کنند و نشان می‌دهند که میزبانان المپیک و مسابقات فوتبال تمایل دارند که از دو سال قبل از مراسم افتتاحیه سرکوب را افزایش دهند به عنوان مثال، به گفته دیده‌بان حقوق بشر، چین پیش از المپیک 2008 افرادی را که احتمالاً ابراز نارضایتی می‌کردند، پیشگیرانه دستگیر کرد. در نتیجه، نقاط اعتراضی در طول مسابقات خالی بودند. اینطور که به نظر می رسد قطر هم از همین الگو پیروی می‌کند و خبر می‌رسد که در هفته‌های اخیر هزاران کارگر خارجی را که وضعیتشان در این کشور انتقادات گسترده‌ای را برانگیخته است، از پایتخت خود خارج کرده است، جایی که وضعیت اسفناک آنها به احتمال زیاد جلب توجه می‌کرد.