با نگاهی اجمالی به جمعیت فعال حاضر در عرصه تئاتر باید گفت طبیعی است که تعداد سالن‌های نمایش با فعالیت دولتی نمی‌تواند برای این حجم فعال هنر نمایش کافی باشد. بدیهی است که باید به سالن‌های خصوصی تئاتر نیز نگاهی جدی و البته از سوی دولت نگاهی حمایتی داشت.
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ تئاتر خصوصی فرصتی است تا بخش عمده همیشه در نوبت تئاتر هم بتوانند فعالیتی مستمر داشته باشند. اتفاقی که در چند سال اخیر رنگ و لعابی جدی به خود گرفته است و البته در شرایط اقتصادی به حمایت جدی دولت و وزارت فرهنک و ارشاد اسلامی نیازمند است. با خانواده تئاتر موضوع را بررسی کردیم.
اقتصاد هنر و چگونگی مسائل اقتصادی در حوزه تئاتر علاوه بر حضور و حمایت مخاطب و خود اهالی تئاتر به پشتیبانی دولت از این حوزه بستگی دارد. تئاتر با وجود پیشینه‌ی غنی و تاریخی که دارد به مثابه‌ی هنری تفکیک نشده می‌ماند که همیشه وضعیتی بین بودن و نبودن را تجربه می‌کند
مائده طهماسبی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون که سابقه بازی در مجموعه‌های «از سرنوشت»، «شمس‌العماره» و فیلم‌های سینمایی «علفزار»، «سنتوری» و... را در کارنامه دارد و تاکنون توانسته نمایش‌های «کلمه_سکوت_کلمه»، «خانواده تت»، «گزارش به آکادمی» و... را روی صحنه ببرد در خصوص تعطیلی سالن‌های خصوصی تئاتر به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا می‌گوید: آن زمان تعداد معدودی اجازه‌ی کار کردن در تئاتر را داشتند. دقیق به یاد می‌آورم که فقط تئاترشهر، محراب و چند سالن دیگر برای اجرا در اختیار ما بود و از آنجایی که گره سر همین مسئله بود بحث خصوصی‌سازی تئاترها پیش آمد. پس از آن یکسری از اهالی تئاتر موجب باز شدن سالن‌های خصوصی شدند تا جوان‌ها بتوانند راحت‌تر کار کنند. این را از یاد نبریم که بدعت سالن‌های خصوصی را دوستان ما و آقای شفیعی که آن زمان در مرکز هنرهای نمایشی بودند به راه انداختند.
او در خصوص حمایت دولت از تئاترهای خصوصی عنوان کرد: متاسفانه تئاتر خصوصی را دولت حمایت نمی‌کند بنابراین افراد برای کار کردن با برخی از این سالن‌ها باید پول‌های زیادی پرداخت کنند که خود این قضیه هم معضل بزرگی محسوب می‌شود. بارها دیده‌ام که جوان‌ها شبی چند میلیون به سالن‌ها پرداخت می‌کنند اما دریغ از اینکه ریالی فروش داشته باشند. به هرحال این بحث پیچیده است چرا که افتتاح سالن‌های خصوصی از یک طرف امکان کار کردن بیشتر به اهالی تئاتر را می‌دهد اما از سوی دیگر موجب ضرر به تئاتر و نگاه بیزینسی می‌شود.
بازیگر فیلم سینمایی «علفزار» گفت: جوان‌ها تاریخچه‌ی تئاتر این مملکت را نمی‌دانند بنابراین فکر می‌کنند که این اتفاقی تازه است که باید ریشه‌یابی و حل شود؛ اما قضیه به این سادگی‌ها نیست. در این سال‌ها افراد بسیاری وام گرفته‌اند تا بتوانند آثارشان را روی صحنه ببرند یا عده‌ای دیگر در اثر کرونا ورشکست و مجبور به بستن سالن‌هایشان شده‌اند بنابراین این مسئله به این سادگی‌ها حل نمی‌شود. برای مثال تئاتر شهرزاد را فرد پولداری راه انداخته است که مانند ترمینال جنوب می‌ماند. سه تا سالن دارد که افراد از پنج بعد از ظهر تا دوازده شب با اشتیاق آثارشان را روی صحنه می‌برند. واقعا می‌بینم بچههایی که در شهرزاد اجرا دارند آنقدر خوش هستند که انگار به جای خوبی رسیده‌اند.
طهماسبی در خصوص معضلات این روزهای تئاتر عنوان کرد: به دلیل اینکه معضلات و تاریخچه‌ی تئاتر را به خاطر دارم نمی‌توانم جواب یک خطی به شما بدهم. من هرگز از هیچکدام از مسئولان توقعی نداشته‌ام چرا که کاری را پیش نمی‌برند. فکر می‌کنم سال ۷۸ بود که من و «فرهاد آئیش» تئاتری را روی صحنه بردیم. آن زمان پیشنهاد دادیم که ما با گیشه برویم اما قبول نکردند. برای اینکه ما می‌دانستیم وقتی پشت میز رئیس‌ها قرار بگیریم کارمان خوب پیش نمی‌رود. خودمان کارهایمان را کردیم و ثابت کردیم اگر اثری خوب باشد مخاطب هم از آن به خوبی استقبال می‌کند.
این بازیگر ادامه داد: متاسفانه عرضه و تقاضا در کشور ما با هم همخوانی ندارد. عرضه زیاد است اما تقاضا کم. ما خروجی زیادی از فارغ‌التحصیل‌های رشته تئاتر، کلاس‌های بازیگری، کارگردانی و... را داریم. تمام این افراد به انضمام بزرگانی مانند آقای «هادی مرزبان»، «قطب‌الدین صادقی» و... توقع دارند که به آن‌ها توجه شود اما نه بودجه‌ای وجود دارد نه تقاضایی.
بازیگر نمایش «کرگدن» در خصوص اوضاع تئاتر در کشورهای دیگر عنوان کرد: تقریبا می‌توانم بگویم که من تماشاگر جدی تئاتر محسوب می‌شوم. تئاتر در دنیا مدیومی برای میان‌سالان و در ایران مدیومی برای جوانان محسوب می‌شود. هیچ جای دنیا جوان‌ها به اندازه ایران به دیدن تئاتر نمی‌روند. خارجی‌ها از اینکه ۹۰ درصد تماشاگران تئاتر ما قشر جوان هستند متعجب می‌شوند.
او ادامه داد: اصلا اینگونه نیست که بگوییم در کشورهای دیگر اوضاع بهتر است. من سال‌ها خارج از ایران درس خواندم و کار کردم. اتفاقا آنجا هم همین مشکلات وجود دارد. متاسفانه گله کردن و غر زدن در مرام فرهنگی ما ایرانی‌ها وجود دارد. اکثر جوان‌های ما پر از توقع هستند اما چیزی که عرضه می‌کنند کیفیتش بسیار پایین است. اینکه شما مشق می‌کنید و آن را به روی صحنه می‌برید نامش تئاتر نیست.
او در آخر گفت: دولت همیشه باید هنرمندان را یاری کند و برای پیشبرد کارهایشان بودجه‌ای به آن‌ها تعلق بدهد تا اوضاع تئاتر، سینما و به کل هنر بهبود پیدا یابد.
اگر مروری بر کارنامه هنری حمید ابراهیمی داشته باشیم آثار سینمایی چون «خروج»، «آلزایمر» و... را در کنار تعداد نقش‌های متفاوتی که در تلویزیون بازی کرده بسیار است میتوانیم نام ببریم. ابراهیمی که بیش از سه دهه تجربه حضور پررنگ در تئاتر را دارد در گپ و گفتی با خبرگزاری برنا، از وضعیت تئاتر، سالن‌های خصوصی و... می‌گوید که در زیل می‌خوانید.
حمید ابراهیمی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون که ایفای نقش در مجموعه‌های «گاو صندوق»، «صاحبدلان» و فیلم‌های سینمایی «کوزوو»، «خروج» و... را در کارنامه‌ی کاری‌اش دارد و در زمینه تئاتر نیز آثار گوناگونی مانند «آخرین جشن»، «پندار زنده گفتار مرده»، «نسیان» و... را روی صحنه برده است. او در خصوص تعطیلی سالن‌های خصوصی تئاتر به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا گفت: بسیاری از بچههایی که در سالن‌های خصوصی کار می‌کردند بدهکار شدند و به زندان افتادند. در کشوری که نزدیک به ۹۰ میلیون جمعیت دارد آیا فقط باید روی بیست سالن بحث کنیم؟ حقیقتا خنده‌دار است این خودش موضوعی کمدی است که راحت می‌توان درباره آن فیلم ساخت. به ناچار سالن‌های خصوصی باید تاسیس شوند. برای مثال سالن شهرزاد کارش خوب گرفته است چرا که حمایت‌هایی پشتش بوده است. البته این را هم بگویم اینگونه نیست که اگر من هم سالنی راه انداختم حمایت شود. یعنی حتما باید با وزارت ارشاد، انجمن تئاتر و... مراوده‌‌هایی صورت بگیرد که سالن‌های خصوصی پشتیبانی شوند.
ابراهیمی در پاسخ به این پرسش که آیا سرمایه‌گذارها در تئاتر برنده می‌شوند یا خیر عنوان کرد: به عنوان یک فرد تئاتری دوست دارم شخصی پیدا شود، سرمایه‌گذاری کند تا آثار ما به روی صحنه برود اما حقیقتا اندک افرادی هستند که در این حیطه موفق عمل کرده‌اند. اکثر افرادی که روی تئاتر سرمایه‌گذاری کرده‌اند، باخت داده‌اند. این امر پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. معتقدم باید ساعت‌ها زمان گذاشت تا بتوان این موضوع را موشکافانه بررسی کرد.
کارگردان تئاتر «آخرین جشن» گفت: پارسال راجع به شهدای مدافع حرم نمایشی را به روی صحنه بردم اما هیچ‌کس از من حمایت نکرد. من از جیب شخصی خودم هزینه کردم تا بتوانم پول عواملم را بدهم. آقای «محمدحسین فرحبخش» در گفت‌وگویی درخصوص نمایش من گفتند که حمید ابراهیمی از اول تا آخر دنیا در این اثر حرف زده است. اما چرا از من حمایت نشد؟
او در خصوص حمایت دولت از تئاتر اظهار کرد: من باید دستمزد عواملم را از جیب خودم و کمک‌هزینه‌ای که از فجر گرفته‌ام پرداخت کنم؛ آن‌وقت عده‌ای پول‌های میلیاردی دریافت می‌کنند. آقای اسماعیلی تفاوت چیست؟ چرا باید با منی که از زمان کودکی‌ام در تئاتر، حوزه‌ی هنری و ارشاد بزرگ شده‌ام و در تمام جشنواره‌های دفاع مقدس، سوره و... پامنبری بوده‌ام اینگونه رفتار شود؟
بازیگر سریال «صاحبدلان» گفت: همین امسال دوستان با من تماس گرفتند و گفتند برای محرم اثری بساز، گفتم برای سالن اصلی باید حدود ۳۰۰ میلیون تومان هزینه کنیم. قبول نکردند و گفتند زیاد است اما اگر شخص دیگری بود پول‌های میلیاردی دریافت می‌کرد. با وجود این رفتارها با خودم می‌گویم که دیگر راجع به شهدای مدافع حرم نمایشنامه‌ای نمی‌نویسم و اثری را روی صحنه نمی‌برم.
او ادامه داد: به یاد دارم آخر شب یکی از اجراهایم دختری پیش من آمد و گفت: پدرم شهید شده است، کارتان را خیلی دوست داشتم و ارتباط خوبی با آن برقرار کردم. نزدیک به یک ساعت با آن دختر حرف زدم و آنقدر آرام شدم که پیش خودم گفتم این پول‌ها اصلا اهمیتی ندارد. من کار خودم را کرده‌ام. اما جدا از ارزش کارهایمان حمایت دولت هم بسیار اهمیت دارد. خواهش من است که آقای اسماعیلی همه را به یک چشم ببینند. نمی‌دانم چرا بعضی‌ها با یک خط مجوز می‌گیرند اما برخی دیگر سال‌ها می‌دوند اما موفق نمی‌شوند. آیا ما گناهی مرتکب شده‌ایم؟
ابراهیمی در آخر گفت: اگر در کشور دیگری بزرگ می‌شدم می‌گفتم این رفتارها منطقی است اما من در کشوری زندگی می‌کنم که از ابتدا با ما از عدالت، جمهوری اسلامی و حضرت علی حرف زدند. ما با این اندیشه‌ها بزرگ شده‌ایم و وقتی در عمل غیر این‌ها را می‌بینیم عذاب می‌کشیم.
خبرنگار: تبسم کشاورز
انتهای پیام/