حقیقتی که در مورد این تیم نادیده گرفته شد، دامنه تغییرات کلانی است که در این تیم روی داد. به جرات می توان گفت هیچ تیمی در دنیا نمی تواند بدون ستاره های باتجربه اش عملکردی نزدیک به گذشته داشته باشد. تیمی که سه شنیه شب با ایران بازی کرد، بدون لئال، لوکاس، لوکارلی و ... به برزیلی متوسط تبدیل می شود. این قاعده در مورد همه تیم های بزرگ دنیا از امریکا گرفته تا فرانسه، لهستان و ایتالیا صدق می کند. تیم های بزرگ دنیا عملیات تغییر در تیم را به تدریج انجام می دهند تا جوانان به مرور به تیم های بزرگ تزریق شوند.
اما در تیم ملی ما همه جوانترها بیش از یک دهه پشت ستاره های بزرگ، متوقف ماندند. امین اسماعیل نژاد که در لیگ ملت های امسال همه چشم ها را متوجه خود کرد، ۲۶ سال سن دارد و همه رسانه ها و کارشناسان دنیا با حیرت می پرسیدند: «پس او تا کنون کجا بود؟!». اسماعیل نژاد و بسیاری بازیکنان دیگر در این تراز، در والیبال ما حضور داشتند؛ اما جسارت استفاده از آنها وجود نداشت. به این ترتیب همه سرمایه های والیبال ما پشت صف ماندند و بسیاری از آنها سوختند تا در یک بازه زمانی ۱۴ ساله، تیم ملی بزرگسالان به یک فهرست آشنا محدود شود (که با وجود این سرمایه های بزرگ نتوانستیم حضور روی سکوی جهانی را تجربه کنیم).
تیمی که به لیگ ملتها و بعد به جام جهانی رفت، در حقیقت نتیجه جسارت کادر فنی و فدراسیون والیبال ما بود که البته در لیگ ملتها خوش درخشید. در مسابقات قهرمانی جهان هم می توانست به مراتب بهتر از این عمل کند؛ اما چه زمانی باید هزینه ساختن آینده را پرداخت؟ ما می توانستیم تا ۵ سال دیگر هم از ستاره های نامدارمان استفاده کنیم اما بعد از آن چه می کردیم؟
ستاره های نامدار والیبال ما به هر حال روزی به مرز بازنشستگی می رسیدند. یک روز باید جسارت تنفس بدون آنها را پیدا می کردیم و حالا باید اجازه دهیم جوانان ایران، خودشان را نشان دهند. تیم ملی والیبال که دوره گذشته قهرمانی جهان، با مربی خارجی و همه ستاره ها به مقام سیزدهم رسیده بود این بار با یک مربی جسور ایرانی و ستاره های جوانی که بسیاری از آنها، تجربه اولشان را پشت سر می گذاشتند، در همان خانه جدول ایستاد. دوره قبل لیگ ملتها با نامدارانمان دوازدهم شدیم و با جوانانمان هفتم شدیم. اتفاقی که بعد از دوره دگرگونی در تیم ملی والیبال افتاد، کاملا قابل قبول و دفاع بود و هرگز نباید آن را در حد فاجعه، زشت جلوه دهیم. همان طور که ۱۴ سال قبل به سعید معروف، محمد موسوی، فرهاد قائمی، شهرام محمودی، امیر غفور و .. اعتماد شد تا چهره های شاخص والیبال ایران شوند، به این بازیکنان هم اعتماد کنیم. جوانانی که به اندازه اسطوره های تاریخ والیبال ایران استعداد دارند و ضرورت دارد ترس شان را از مقابله با بزرگان والیبال دنیا بریزیم. به این تیم شایسته باید افتخار و اعتماد کرد.
256 251