مصطفی کوشکی را بیشتر با مدیریت در تئاتر می‌شناسیم اگرچه او در کارنامه‌اش کارگردانی و نویسندگی نمایش‌های مختلفی دیده می‌شود و به لطف مدیریت در تئاترهای متفاوت توانسته نمایش‌های گوناگونی را با شیوه‌های جدید در اجرا روی صحنه ببرد اما بی‌تردید می‌توان او را در بحث مدیریت و اقتصاد تئاتر صاحب‌نظر دانست. به همین دلیل برنا با او در گزارشی همراه شده است که در ذیل می‌خوانید.
مصطفی کوشکی کارگردان، نویسنده و تهیه‌کننده تئاتر «توفان»، «اتول سورون» «کوریولانوس»، «سیزده»، «شپش»، «رومئو و ژولیت» و... در پاسخ به این پرسش که آیا سرمایه‌گذارها در تئاتر برنده می‌شوند یا خیر به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا گفت: باید دید که برنده شدن را چه معنا می‌کنیم. اگر منظور سوددهی مالی است؛ بله عده‌ی بسیاری سود می‌کنند و برنده محسوب می‌شوند. اما این بین سرمایه‌گذاران بسیاری را در تئاتر سراغ داریم که از لحاظ اقتصادی سودی نمی‌کنند اما باز هم برنده می‌شوند. این افراد با اعتباری که به دست می‌آوردند خودشان را در این فضا تثبیت کرده و به عنوان سرمایهگذار و تهیه‌کننده شناخته می‌شوند.
او ادامه داد: اگر مشخصا بحث ما برد مالی باشد باید بگویم که سرمایه‌گذارهای بسیاری به این خاطر که شناخت درستی از این فضا ندارند و با تیم درستی همکاری نمی‌کنند دچار شکست مالی می‌شوند. در کل مانند همه‌ی کارها سرمایه‌گذاری در تئاتر هم ریسک‌های خاص خودش را دارد.
تهیه‌کننده و کارگردان نمایش «کوریولانوس» در پاسخ به این پرسش که چه نوع آثاری در نمایش، مخاطب و فروش بیشتری دارد توضیح داد: نمایش‌های تجاری که برای عوام ساخته می‌شوند، نقش تجاری برعهده دارند و از سوپر استارها به عنوان بازیگر استفاده می‌کنند معمولا در اکثر موارد به سودهی مالی خوبی می‌رسند. البته این را بگویم که این نمایش‌ها در اکثر مواقع به دنبال سرمایهگذار نمی‌روند به این خاطر که برایشان قواعد تجاری و سود مالی اهمیت دارد و کسی که به سراغ این سبک نمایش‌ها می‌رود مشخص است که به این فرمول فکر کرده است.
او اضافه کرد: البته این بین نمایش‌هایی که با بعد تجاری ساخته می‌شوند اما به دنبال سرمایهگذار هم می‌روند وجود دارند. نمایش‌های این فرمی بیشتر به دنبال اسپانسر می‌گردند نه سرمایهگذار. یعنی قرار نیست کسی که در نمایش سرمایه می‌گذارد در بعد مالی اثر هم سهیم باشد.
کوشکی در خصوص چگونگی بیشتر باز کردن پای سرمایه‌گذارها به تئاتر گفت: به هرحال سرمایه، ترسو است. امنیت و اطمینان داشتن مهمترین بخش ورود یک سرمایهگذار در این فضا است. اولین جایی که این امنیت را ایجاد می‌کند دولت است. اما متاسفانه هرچه نظارت دولت نسبت به تولیدات تئاتر بیشتر می‌شود سرمایه‌گذارها عقب‌تر می‌روند. به این خاطر که مدام پیش خود فکر می‌کنند آیا این نمایشی که کار می‌شود روی صحنه می‌رود یا نه؟ آیا مجوز اجرا می‌گیرد یا نه؟ آیا نهادهای موازی جلوی اجرای نمایش را خواهند گرفت یا نه؟ همه‌ی این‌ها چیزهایی است که وقتی یک سرمایهگذار نسبت به آن آگاه است ترجیح می‌دهد وارد این حوزه پرریسک نشود.
او در خصوص نقش دولت در هنرهای نمایشی عنوان کرد: در ابتدا باید مشخص شود نقش دولت، نهادهای نظارتی و موازی که ارتباطی با تئاتر ندارند اما در تئاتر تصمیم‌گیرنده هستند چیست. متاسفانه مرکز هنرهای نمایشی هم که به عنوان متولی سیاست‌گذاری و رتق و فتق امور نمایش‌ها محسوب می‌شود نه تنها مقاومتی در برابر توقیف و سانسور نمی‌کند بلکه خودش هم به بازوی سانسور و توقیف تبدیل می‌شود و خیلی از هنرمندان و تولیدات نمایشی را دچار مشکل می‌کند.
مصطفی کوشکی در آخر اضافه کرد: تئاتر محصولی فرهنگی، اندیشه‌محور و تولیدکننده خرد است که در عین حال می‌تواند خودش را برای تولیدات سازماندهی کند. آنسوی ماجرا دولت است که باید مانند همه‌ی دنیا نقش حامی را برای هنر و تئاتر داشته باشد. این کار دولت است که از این پتانسیل برای پیشبرد جامعه مدنی استفاده کند. اما متاسفانه با ورودش به نظارت بیشتر و سانسورها دامن می‌زند و با سفارش دادن به تولیدات فرهنگی بخش زیادی از این تولیدات را از بین می‌برد. فکر می‌کنم نقش حمایتی به معنای درست کردن زیرساخت تئاتر، سالن‌ها، آزاد کردن بخش پروانه‌ها و مجوزها است که می‌تواند نقش مهمی در فرهنگ و جذب سرمایه داشته باشد.
خبرنگار: تبسم کشاورز
انتهای پیام/