در هیچ جای عالم چنین وضعیتی پیدا نمی‌کنید که قوت یک نظام را به نقطه ضعفش تبدیل کنند. اینکه ضدانقلاب و مزدورها و مواجب بگیرانش چنین پروژه موهومی را جلو ببرند عجیب نیست؛ عجیب این است که چرا این رفتار مشمئزکننده برای برخی در داخل یک عادت رسانه‌ای شده است.
مبارزه با فساد همه جای دنیا منشا امید است و در کشور ما به واسطه بازارمکاره ممبر و معرکه‌گیری لایک، شده است عامل کسری.
با کدام استدلال از برخورد نظام با فساد به فساد نظام رسیدیم؟ کسی مدعی نیست که نظام اسلامی، نظام عصمت است؛ اما حتما نظام اسلامی، نظام مقابله با فساد است. خطا در سیستم هست اما خطای سیستمی نیست. روشن نیست؟
فاصله ادراک فساد از واقعیت فساد در جمهوری اسلامی بر مبنای پیمایش‌های معتبر که نمونه‌ای از آن‌را دبیر شورای‌عالی امنیت ملی اعلام کرد بیش از 70درصد است. یعنی تنها کشوری هستیم که در آن مبارزه با فساد با خودنمایی جاهلانه و هنرنمایی مغرضانه رسانه‌ای، منجر به احساس فساد بیشتر می‌شود. مضحک نیست؟
ضرر کدام بیشتر است؟ ضرر فساد در سیستم یا ضرر کسی که جمهوری اسلامی را دارای فساد سیستمی می‌داند؟ اولی یک مصداق است و دومی همان یک مصداق را نشانه ای بر همه‌گیری فساد. اولی نقص نظام است و دومی نعل وارونه‌ای بر دارایی نظام.
و اما یک قاعده ساده؛ هرنوع کنشگری و با هرعنوانی و تحت هر لوایی که منجر به ناامیدی مردم از اصلاح و آینده شود، سراسر فساد اکبر است و ظلمی است بسیار فراتر از فساد اقتصادی این و آن
