به گزارش سرویس ترجمه بهداشت نیوز، هدف از این نوع درمان جراحی، ترمیم بافت است. به این ترتیب از ساختارهای زیرین محافظت شده و از اثر بازدارنده پوست اطمینان حاصل می شود. این کار نه تنها نقص ناشی از آسیب پوست را پوشش می دهد، بلکه در ایجاد زیبایی نیز موثر است.
پیوند پوست چیست؟
قطعه‌ای از پوست است که از طریق جراحی به دست می‌آید. در جراحی، این قطعه به‌طور کامل از ناحیه‌ای از بدن به نام ناحیه اهداکننده جدا می‌شود و سپس به محل گیرنده پیوند می‌شود، یعنی جایی که دارای نقص یا آسیب است.
از آنجایی که این پوست از محل اهداکننده خود جدا شده است، جریان خون خود را از دست می دهد. به همین دلیل بافت گیرنده باید بتواند این امکان را برای آن فراهم کند. به این ترتیب پوست پیوند شده می تواند مجدداً دارای عروق شود و در نتیجه در محل جدید خود زنده بماند.
لایه های پوست
برای درک انواع پیوندهای پوستی موجود، شناخت لایه‌های بافت پوست ضروری است.
اپیدرم : سطحی ترین لایه است. این ساختار فاقد رگ‌های خونی خاص خود است و از قسمت‌های عمیق‌تر پوست خونرسانی می‌شوند. این باعث می شود پیوندهای اپیدرم از بین بروند و به این معنی است که آنها بی فایده هستند.
درم : عمیق ترین لایه پوست است. این لایه را می توان به دو بخش تقسیم کرد: درم پاپیلاری و درم مشبک. لایه اول سطحی ترین لایه است، بنابراین رگ های خونی موجود در آن اجازه تغذیه اپیدرم پوشاننده را می دهند. در زیر درم، بافت سلولی زیر جلدی قرار دارد که سرشار از چربی است.
انواع پیوند پوست :
رایج ترین طبقه بندی مورد استفاده در پیوند پوست به ضخامت پوست درگیر بستگی دارد. به طور کلی دو نوع گرافت با ضخامت جزئی و پیوند پوست با ضخامت کامل وجود دارد.
گرافت با ضخامت جزئی: در این مورد، ضخامت متغیر است، اما همیشه باید بخشی از درم را شامل شود. این امر اهدای عناصر لازم برای بازسازی سلولی و تغذیه اپیدرم پوشاننده را تضمین می‌کند. بسته به ضخامت درم درگیر، ضخامت این بافت می‌تواند نازک‌تر باشد. بافت باید فاقد چربی زیر جلدی باشد تا امکان ایجاد عروق جدید فراهم شود.
با توجه به نیاز به پوشاندن نقص، پیوندها می‌توانند پیوسته باشند یعنی آنهایی که توسط یک یا چند قطعه تشکیل شده‌اند می‌توانند تمام موارد از دست رفته را هنگام اتصال به یکدیگر پوشش دهند.
پیوندهای پوستی ناپیوسته نیز وجود دارند که در آنها نقص به طور کامل پوشانده نمی شود.
انتخاب یک نوع پیوند نسبت به نوع دیگر به چندین موضوع بستگی دارد. محل از دست دادن پوست بسیار مهم است، همانطور که انتخاب محل اهدا کننده نیز اهمیت دارد.
همچنین، میزان آسیب و تعیین نوع پیوندی که فرد نیاز دارد نیز کمک خواهد کرد. در این میان علت از بین رفتن پوست به جراح کمک می کند تا مناسب ترین ضخامت را انتخاب کند.
ویژگی های پیوند پوست
بسته به ضخامت قطعه، هر نوع پیوند دارای مزایایی نسبت به سایرین است. علاوه بر این، بافت آسیب‌دیده نیز نقش مهمی در «گرفتن» پیوند بازی می‌کند. برخی از ویژگی هایی که باید در نظر گرفته شود به این شرح است:
پوست دهنده و گیرنده
از آنجایی که پوست خاصیت آنتی ژنی بالایی دارد، پیوندهای پوستی فقط می‌توانند از همان فرد انجام شوند. به این دلیل که سیستم ایمنی قادر به تشخیص عناصری غیر از خود نیست. بنابراین، یک پاسخ ایمنی ایجاد می شود که منجر به رد بافت پیوند شده می شود.
این نوع پیوند که در آن اهداکننده همان فرد گیرنده است به عنوان "اتو پیوند" شناخته می شود. با این حال، موقعیت هایی (مانند سوختگی های عمده) وجود دارد که در آن استفاده از پیوند پوست جسد یا حتی خوک ممکن است مفید باشد.
شرایط بافت دهنده
در انتخاب محلی که پیوند پوست از آن گرفته می شود باید دقت شود تا بهترین نتیجه ممکن را تضمین کند. بنابراین، قطعات معمولاً از مکان‌های نزدیک به آسیب گرفته می‌شوند که به طور کلی توصیه های زیر در مورد آنها پیشنهاد می شود:
باید رنگی مشابه با محل دریافت کننده داشته باشد. در موارد برداشتن تومور، بهتر است اندام طرف مقابل برای برداشتن پیوند انتخاب شود. بافت باید عاری از عفونت باشد. بافت و توزیع مو بین هر دو محل (اهداکننده-گیرنده) توصیه می شود که مشابه باشد.
شرایط بافت آسیب دیده
بستر گیرنده زمینه ای است که پیوند پوست باید به آن وصل شود و باید دارای عروق فراوان باشد تا به بافت جدید اجازه زنده ماندن بدهد. با این حال، وجود عفونت یا خونریزی میزان موفقیت را کاهش می دهد که باید ابتدا درمان شود.
شرایطی که در آن پیوند پوست مفید است
علیرغم ارائه راه حلی برای آسیب های پوستی پیچیده، همه مکان های بدن اجازه نمی دهند پیوند پوست انجام شود مانند:
سوختگی های بزرگ و زخم های وسیع
برداشتن تومورهای پوستی
زخم در اندام تحتانی
نقص نواحی مخاطی
فاشیوتومی
التیام جراحت
علاوه بر ایجاد عروق بافتی، بستر گیرنده می‌تواند در پیوند پوست انقباض ایجاد کند، به خصوص اگر ضخامت جزئی داشته باشد. به همین دلیل، توصیه می‌شود از گرافت‌های تمام ضخامت در نواحی زیبایی مانند صورت استفاده شود، زیرا امکان پوشش بهتر و پس‌رفتگی کمتری دارند.
از سوی دیگر، زمانی که از دست دادن پوست بسیار گسترده است، استفاده از قطعات با ضخامت جزئی که ناپیوسته نیز هستند، مناسب تر است. به عنوان مثال، مش بندی، افزایش اندازه پیوند پوست مداوم را تا سه برابر ممکن می کند. این باعث افزایش ظرفیت پوشش قطعه می شود، اگرچه نتایج زیبایی کمتری دارد.