محورهای گفت وگوی حجت الاسلام و المسلمین محمدرضا نورالهیان ،رئیس سابق سازمان مدارس علمیه خارج از کشور :
- از مرجعیت انتظار نداریم که در برابر تمام اتفاقاتی که در دنیا می افتد اعلام موضع کند، گرچه در جای خود امری با اهمیت و مورد انتظار است، لااقل در خصوص کشورمان در زمینه مسایل اسلامی و غیر اسلامی که روی می‌دهد، بی تفاوت و ساکت نباشند. امروز شاهدیم مرجعیت شیعه برای برخی مراسم حکومتی و دولتی بیانیه می دهد، اما در مقابل بسیاری از جور و ستم و نا برابری‌ها و تصمیمات اشتباه و برخوردهای بسیار خشن با مردمی که بسیاری‌شان مقلدین همین مراجع هستند کمتر صدایی بلند می شود، و مردم ما به درستی این را می فهمند. در حقیقت اتفاقی افتاده که در تاریخ تشیع بسیار ناگوار است.
- اگر من و شما مروری به حوادثی که در این روزها اتفاق می افتد، داشته باشیم می بینیم که متاسفانه بسیاری از امام جمعه ها و امامت جماعت ها یک متن دستوری و تعریف شده ای را می خوانند. پس ما چه امتیازی بر دیگر روحانیون و از جمله ملاهای سعودی داریم! بسیاری از ما این کج راهه را می رویم، ما این نبودیم. سلمان، مقداد، عمار و ابوذر عالمان دینی بودند، مجموعه‌ای کوچک، اما بسیار با کفایت، که در برابر هر خطا و انحرافی مردانه ایستادند. سلمان فارسی روزی که سقیفه شروع شد به زبان فارسی دو نکته را بیان کرد که در تاریخ ماندگار شده است. فرمود: «کِردید و نِکردید» یعنی یک کاری کردید ولی آن کاری که نباید اتفاق می افتاد و نباید مردم را از در خانه علی(ع) می گرفتید و به جای دیگری می بردید، آن گناه اتفاق افتاد. سلمان عربی صحبت می کرد ولی آن روز برای اینکه در تاریخ اسلام ثبت شود، با زبان فارسی خود به لهجهِ (شیرازی) به این نکته اشاره کرد.
- در تاریخ همواره می‌بینیم که علمای دین، رهبران مذهبی در مکتب تشیع در برابر نابرابری ها و بی عدالتی ها، فسادها و بی بند و باری ها یک موضع سازنده داشتند. اگر امروز روحانیت در میان مردم می نشست و مباحث و درد دل های مردم را گوش می داد و به خانه های مردم می رفت، رابطه دلی ایجاد می‌شد و اگر امروز این رابطه به رابطه پشت میز نشینی با ارباب رجوع تبدیل نمی شد، محبوبیت روحانیت اینقدر سقوط نمی کرد، این علایم است که نشان می‌دهد گسل بسیار شدیدی میان بسیاری از روحانیت و مردم ایجاد شده و این فاصله ظرف امروز و فردا قابل ترمیم نیست، مرزبانان مرزهای عقیدتی مردم، خود با دست خود آسیب شدیدی بر این حصن و رسالت عظیم شان وارد کرده اند.
- آن گروه روحانیتی که امروز اینگونه با مردم و بهترین پشتیبانان خود این همه فاصله پیدا کرده، دیر یا زود خواهد دید که یک اتفاق ناگوار برای بسیاری از حوزه های علمیه با این مردم و سهم سادات و سهم امام دهندگان، اهل بازار و نماز جماعت و کسانی که در دهه های محرم و صفر و… پناهشان ما بودیم، خواهد افتاد.
- به یک مرجع می گویند که این چه حرفی است که گفتید، سوگمندانه می گوید، اگر نمی گفتم، به خانه من می ریختند! یا آن بی حرمتی را مرتکب شدند، مگر خانه امام صادق ع) و امام علی (ع) نریختند، مگر ما نمی خواهیم درد و داغ و رنج آن رهبران معصوم را در سینه داشته باشیم، چطور است که الان بعضی از ما سرمان به یک مسایل ناصواب و حتی منکر ِمسلم گرم می شود و فوراً می رویم روی تریبون و موضع گیری های خلاف قرآن و اسلام و مکتب اهل بیت(ع) انجام می دهیم و انتظار داریم که مردم در خانه ما بیایند. اگر رابطه روحانیت با مردم به این وضع که امروز رسیده، ادامه پیدا کند، نسل های آینده چگونه با احکام، مسایل، تفسیر و اخلاق و حدیث و تاریخ نبی مکرم و اولیای عظام ایشان و اصلاً تاریخ انبیاء الهی و ادیان رابطه برقرار کنند. امروز در آزمون بزرگی که پیش آمد ما رسالت اصلی خود را گم کردیم، ما حقیقت مکتب تشیع را بد جلوه دادیم. امیدوارم برگردیم و مسیر را اصلاح و تصحیح کنیم.
- امروز در منابع و نطق ها و سخنرانی ها، قرآن و روایات و تاریخ اولیای گذشته و رهبران معصوم را تحریف نکنیم. در این گفتگو مشی من این نبود که مصادیق را برشمارم وگرنه در همین یک موضوع یک صد مصداق قابل ارایه است که تا دیروز که یک فضایی بوده و یک اتفاقاتی می افتاد، چگونه موضع می گرفتند و امروز چگونه موضع می گیرند. چه بسیار از ما با عملکرد خودمان، مردم را به شدت رنجاندیم که البته پرودگار و پیامبر اسلام(ص) را رنجاندیم، روحانیت باید از همین راه برگردد و وضعیتی که جامعه بر اثر سکوت ها و یا عدم حمایت شان از مظلوم پیدا کرده را جبران کنند.
21217