به گزارش خبرنگار مهر، بمباران شیمیایی سردشت یک جنایت جنگی بود که رژیم بعث عراق در ۷ تیر ۱۳۶۶ مرتکب شد و باعث گردید تعدادی از زنان و مردان و کودکان بی دفاع، به شهادت برسند و برخی نیز مصدوم شوند.
حالا بعد از گذشت ۳۵ سال از آن واقعه دردناک، مصدومان بمب‌های شیمیایی هنوز درگیر عوارض آن هستند.
در بین جانبازان شیمیایی، مادرانی هستند که ناگفته‌هایی از آن روزهای تلخ دارند. مادرانی که برای نجات جان فرزندان خود، دست به هر کاری می‌زدند.
پروین کریمی متولد ۱۳۴۵ است.
آن طور که او می‌گوید، قبل از جنگ در تهران ساکن بوده‌اند، اما در دوران جنگ همراه با کل اعضای خانواده راهی سردشت می‌شوند تا به هموطنان خود کمک کنند.
پدر خانم کریمی، از بزرگان سردشت بوده و به همین دلیل، برای مردم آن منطقه، قابل احترام بوده‌اند.
روز حادثه، خیلی از اهالی در حیاط خانه آنها حاضر بوده‌اند و یکی از بمب‌های شیمیایی درست وسط حیاط خانه فرود می‌آید.
خانم کریمی بدون اینکه بداند خودش شیمیایی شده، سراغ بچه‌ها می‌رود و سعی می‌کند لباس‌های آنها را خیس کند.
او با خانواده راهی مهاباد می‌شوند، اما عوارض گاز خردل اجازه نمی‌دهد سرپا بماند و به کما می‌رود.
پیروزه راوش، یکی دیگر از مادران ایران زمین است که جانباز شیمیایی شده است.
او اهل مریوان کردستان است و آن روز که بمب‌های شیمیایی بر سر اهالی آن منطقه فرود می‌آید، خانم رواش به همراه کل اعضای خانواده، در خانه بوده‌اند.
وقتی دود غلیظ بمب‌های شیمیایی را می بیند، به همراه خانواده به سمت دشت و کوه‌ها می‌روند. اما…
شنیدن خاطرات جانبازان شیمیایی به خصوص مردم بی دفاع مرزنشین، می‌تواند تصویرگر شجاعت مثال زدنی مردمانی باشد که قربانی قدرت‌های استکباری شده اند.