به گزارش ایرنا، ورزشکاران نابینای کشور از جمله افراد خاصی هستند که با عبور از محدودیت‌های فراوان خود را به قله افتخار می‌رسانند و در برخی از مواقع نیز تاریخ‌ساز می‌شوند. اما با وجود برخی از این موفقیت‌ها، گلایه‌هایی دارند که نشان از کم‌توجهی به آنان است؛ گلایه‌هایی که بیشتر در بُعد امکانات و منابع مالی است. گلایه آنان از پاداش و کم‌توجهی، زمانی تعجب آور است که بدانیم یکی از جوانان نابینا با وجود کسب مدال پاراآسیایی در رده سنی جوانان، با وعده ۷۵۰ هزار تومانی روبرو شده اما این مبلغ بعد از حدود هفت ماه هنوز در حد شعار باقی مانده است.
واقعیت داستام «مهرداد نجفی» ورزشکار همدانی چیست و چرا باید هفت ماه به دنبال جایزه ۷۵۰ هزار تومانی باشد؟ چرا مسوولان ورزشی استان برای پرداخت این پاداش پاسکاری کنند تا این ورزشکار از ادامه تلاش برای کسب این مبلغ صرف نظر کند؟ در این شرایط اقتصادی، ۷۵۰ هزار تومان چه دری از ورزشکار را دوا می‌کند که نجفی باید برای آن تلاش کند؟
مهرداد نجفی همان نوجوان نابینایی است که در تماس با خبرگزاری ایرنا با بیان درد و دل خود پرداخت و گفت: من در ۲ دوره بازی‌های پاراآسیایی جوانان در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۲۱ شرکت کردم. رشته ورزشی من دو سرعت است و در بازی‌های آسیایی جوانان بحرین که آذرماه سال ۱۴۰۰ برگزار شد ۲ مدال برنز کسب کردم. بیش از ۱۰ مدال قهرمانی کشور دارم و اکنون نیز خود را برای مسابقات پاراآسیایی هانگژو آماده می‌کنم. در رکوردگیری‌ها شرکت کردم و تمریناتم را به صورت مداوم انجام می‌دهم تا بتوانم در جمع کاروان اعزامی ایران به بازی‌های پاراآسیایی حضور داشته باشم.
دارنده مدال برنز دوومیدانی پاراآسیایی جوانان بحرین این را هم گفت: زمانی که از مسابقات بحرین به ایران بازگشتم مسوولان استانی به من وعده پاداش دادند. کسی باور نمی‌کند اما مبلغ این پاداش ۷۵۰ هزار تومان است و تا کنون نیز پرداخت نشده است. آذرماه سال گذشته ۲ مدال برنز را کسب کردم و اکنون تیرماه است. عدالت ورزشی باید برای همه ورزشکاران باشد. ما انتظار نداریم مانند قهرمان آسیا یا المپیک با ما برخورد شود اما انتظار داریم که پاداشی در خور شان به ما بدهند. چرا به جوانی که در قهرمانی آسیا حضور داشته ۱۵ میلیون تومان داده می‌شود اما من باید هفت ماه منتظر ۷۵۰ هزار تومان باشم. آیا این عدالت ورزشی است؟ من اکنون در رده سنی جوانان هستم و می‌توانم به پشتوانه‌ای برای دوومیدانی ایران در بازی‌های پاراآسیایی و پارالمپیک تبدیل شوم. آیا با این پاداش و شیوه پرداخت آن انگیزه‌ای برای ورزش باقی می‌ماند.
وی ادامه داد: یکی از مسوولان ورزش استان اعلام کرد پاداش ورزشکار تا زمانی که عرق وی خشک نشده باید پرداخت شود اما نمی‌دانم چرا بعد از هفت باید من منتظر باشم.
نجفی خاطر نشان کرد: روند پرداخت پاداش به ورزشکاران موجب خواهد شد تا یک سرخوردگی در بین ما ایجاد شود. اینکه برای ۷۵۰ هزار تومان هفت ماه باید منتظر باشیم یک اتفاق نادر است. قرار است که به بازی‌های پاراآسیایی بروم اما متاسفانه حمایتی از سوی مسوولان استانی ندارم. این خود موجب نگرانی است. در این استان امکانات برای ورزش نابینایان کم است و ما در دوران کرونا حتی در خیابان می‌دویدیم. رکوردهای خوبی داریم و اگر بتوانم مهرماه به حد نصاب برسم سال آینده به بازی‌های آسیایی اعزام خواهم شد.