سال‌هاست که دیگر ضرب‌المثل «اجاره‌نشینی و خوش‌نشینی» خالی از معنا شده و جایش را به «عزای اجاره‌نشینی» داده است.
بر اساس آمارهای رسمی، میانگین اجاره مسکن در تهران به ماهی ۹ میلیون تومان رسیده و این رقم هیچ تناسبی با درآمد بخش بزرگی از جامعه ندارد.
همین چند روز قبل بود که خبر درگذشت یکی از روزنامه‌نگاران خوش‌نام کشورمان بر اثر فشار عصبی ناشی از افزایش اجاره خانه، همه را در بهت فرو برد.
کار به جایی رسیده که یکی از نمایندگان انقلابی مجلس گفته«اشک علما برای اجاره‌نشین‌ها درآمده»
مجلس نیز طرحی دوفوریتی برای کنترل بازار مسکن تدارک دیده و رؤسای قوا نیز برای افزایش اجازه‌بها سقف ۲۵ درصدی تعیین کرده‌اند.
در ادامه‌ی این تحولات، وزیر مسکن و شهرسازی نیز دستور داده که تمامی اجاره‌نامه‌ها برای یک سال دیگر و بصورت اتوماتیک تمدید شوند.
اما آنچه مستأجران را نگران می‌کند، ضمانت اجرایی چنین دستوراتی است. کما اینکه در دو سال اخیر نیز به دلیل شرایط همه‌گیری کرونا، دستوری مشابه صادر شد اما در عمل تأثیر چندانی بر بازار نگذاشت.
مشاهدات شما در این مورد چه می‌گوید؟
آیا در دو سال اخیر، موفق به استفاده از قانون محدودیت افزایش اجاره و تمدید اتوماتیک اجاره خانه شدید؟ پیرامون سرنوشت این طرح چه فکر می‌کنید؟