زهرا امیرابراهیمی در بخشی از گفت و گویش درباره حضورش در جشنواره کن و اتفاقات سال ۸۵ در ایران گفت :«من آن لحظه که داشتم روی فرش قرمز می‌رفتم، با همه خستگی که داشتم.
فکر کردم این مسیر خیلی کوتاه‌تر از چیزی است که فکرش را می‌کردم و باید از لحظه لحظه‌اش کیف کنم. همه اتفاقاتی که افتاد خودجوش بود. در آن لحظات داشتم به خودم و همه پانزده سال گذشته و همه زن هایی که می‌شناسم فکر می‌کردم.»
اگر به تجربه شخصی خودم برگردم؛ همدلی و پشت هم بودن آن زمان خیلی معنی نداشت. شخصا غیر از دو سه نفر کسی نبود که هوایم را داشته باشد.
بجز یکی دو نفر از همکاران بازیگرم و یکی دو نفر از کارگردانان زن و چندتا مرد کسی پشت من نایستاد.
زهرا امیرابراهیمی افزود: کسی بیانیه‌ای امضا نکرد که دست از سر این خانم و زندگی شخصی‌اش بردارید، اینقدر بی‌احترامی بهش نکنید. نه تنها این نبود، بلکه همه خیلی با ترس برخورد کردند. از یک جایی مثل یک جذامی بودم که اگر جایی وارد می شدم همه می‌ترسیدند.