دعایی مجموعه فضایل بود و گنجینه صفا و بواقع، ترجمان «دانی چه بود کمال انسان، با دشمن و دوست لطف و احسان» بود و هر چه خوبان همه داشتند او یک جا داشت. در روزهایی که از فقدان این بزرگ مرد عرصه سیاست و رسانه، متاثر و دلگیر بودم، مانند بسیاری دیگر به این می اندیشیدم و دغدغه‌مند بودم که جای این مرد به واقع انقلابی وارسته، فروتن، صالح ، ساده زیست، ادیب، فرهیخته و دستگیر را چه کسی خواهد گرفت که دست کم بنای اعتدال و میانه روی که او پی افکنده است دچار گزند و آفت نشود؛ تا اینکه شنیدن خبر انتصاب جناب آقای دکتر سید عباس صالحی که بواقع اشبه الناس به مرحوم سید محمود دعایی است، مایه آرامش و تسلی خاطر شد. دیشب که ناخودآگاه به یاد این مرد بزرگ افتاده بودم و دلم هوای او را کرده بود، یاد محبت و صمیمیت او در مراسم تودیع جناب آقای دکتر سیدضیاء هاشمی و معارفه خود در خبرگزاری جمهوری اسلامی افتادم که وجود سراسر مهربانی و لطفش، مانند همیشه زینت بخش مجلس و گرما بخش وجود همه ما گشته بود. مشغول مرور فیلم و عکس‌های آن مراسم بودم که این بخش از سخنرانی مرحوم سید محمود دعایی خاطرم را درگیر کرد. توصیفی که ایشان در خلال سخنان خود در این مراسم از دکتر سیدعباس صالحی وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی کرده اند، برایم مصداق این بیت سعدی شد که «حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود، یا از دهان آن که شنید از دهان دوست.» گفتم این قطعه کوتاه در توصیف جانشین آینده اش را از زبان خود او بشنوید. با کرامت و بزرگمنشی که از او سراغ داریم، قطعا اگر می دانست روزی قرار است سیدعباس صالحی جانشین او شود، بیش از این می گفت. خداوند روح سید محمود دعایی عزیز را قرین رحمت واسعه خود گرداند و از سید عباس صالحی نازنین که با حسن انتخاب رهبر انقلاب جانشین وی شده است دستگیری کند.
265 262