سیاسی نبودن ورزش شعاری است که همیشه در محافل ورزشی شنیده می شود ولی این شعار برای کشورهای غربی فقط بروز و ظهوری در مقام حرف دارد.
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری برنا، 16خردا قرار بود که تیم ملی فوتبال ایران در یک بازی دوستانه به مصاف کانادا برود. حتی این روزها مسئولین فدراسیون کارهای اخذ ویزا را هم انجام داده بودند ولی به یک باره فدراسیون فوتبال کانادا اعلام کرد: «بازی لغو است».
هماهنگی رسمی؛ لغو مجازی
جالب اینکه بازی‌ای که تمام مراحل هماهنگی آن بصورت رسمی و از طریق مجاری ذی ربط دو کشور چون فدراسیون های فوتبال و سفارتخانه های دو کشور انجام شده بود، با یک متن مجازی یک طرفه لغو شد.
البته این اتفاق چنان غیرقابل پیش بینی هم نبود. جاستین ترودو نخست وزیر کانادا چند روز پیش در این زمینه به رسانه‌های کانادا گفته بود که «اداره مرزبانی کانادا (CBSA) نهاد اصلی برای تصمیم‌گیری در مورد صدور ویزا برای تیم ملی فوتبال ایران است.» او پیش از این هم گفته بود که انجام این بازی دوستانه را «ایده بدی» می‌داند.
در پاسخ به همین اظهارات بود که خطیب زاده سخنگوی وزارت امور خارجه کشورمان گفته بود که «موضع‌گیری‌ها و اظهارنظرهای منفی نخست‌وزیر کانادا و برخی افراد دیگر، حاکی از تفوق نگاه صرف سیاسی و حزبی بر همه وجوه حکمرانی کانادا بوده» است.
خطیب زاده با بیان اینکه «هماهنگی این دیدار مستقلا از سوی فدارسیون‌های فوتبال دو کشور» انجام شده، گفت که فدراسیون فوتبال کانادا تصمیم دارد میزبان این رویداد ورزشی باشد».
سخنگوی دستگاه سیاست خارجه ایران به دولت کانادا گفته بود که «به دور «شانتاژهای تبلیغاتی مخالفین»، این دیدار تدارکاتی را تسهیل کند.
جان کلام اظهارات خطیب زاده این است که «ورزش در کانادا سیاسی است» و به بیان بهتر کانادا به عنوان یکی از کشورهای تابعه آمریکا اساسا نمی‌تواند با تیم ملی ایران که نماینده فوتبال مردم ایران است، دیداری دوستانه برگزار کند چون آمریکا با ایران تخاصم سیاسی دارد.
البته خطیب زاده هم به مسئولیت حقوقی کانادا درمورد لغو یا هر نوع کارشکنی در این بازی هشدار داده بود. مسئولیتی که معاون فرهنگی وزارت ورزش با مطرح کردن «پرداخت غرامت 10میلیون دلاری توسط کانادا» به ان اشاره می کند.
وزرشی سیاسی نیست اما نه برای ما
این رفتار کانادا و غربی ها البته منحصرا در قبال ایران نیست. در راستای همین مناقشه اوکراین و روسیه نیز کل ورزش روسیه را تحریم و تعلیق کردند. این درگیری در مراحل ابتدایی خود بود که رسانه‌های غربی شروع به گمانه زنی درباره سلب حق میزبانی فینال لیگ قهرمانان اروپا از روسیه کردند.این دیدار قرار بود ۷ خرداد در ورزشگاه گازپروم شهر سن پترزبورگ برگزار شود.
سرانجام اتحادیه فوتبال اروپا که بارها باشگاه‌ها و بازیکنان را به جرم رفتار و کنش سیاسی جریمه و محروم کرده، خود در حرکتی کاملا سیاسی به طور رسمی میزبانی فینال لیگ قهرمانان را از سن پترزبورگ گرفت و به پاریس و ورزشگاه «پارک دو پرنس» اهدا کرد.
این تازه آغاز ماجرا بود، در پی این تصمیم تیم ملی فوتبال لهستان که روز ۲۴ مارس در پلی آف جام جهانی باید به مصاف روسیه برود، اعلام کرده در این دیدار حاضر نخواهد شد. تیم‌های سوئد و جمهوری چک هم که رقبای احتمالی روسیه بودند، دقیقا چنین موضعی گرفته اند و جالب‌تر این که هر سه تیم به همراه رئیس فدراسیون فوتبال فرانسه از فیفا خواستند روسیه را از جام جهانی قطر کنار بگذارد.
فیفا که مقهور قدرت‌های سیاسی است، ابتدا زیر بار محرومیت روسیه از جام جهانی نرفت و فقط سرود ملی و پرچم روسیه را تحریم کرد و حکم داد که تیم ملی فوتبال روسیه باید تحت عنوان اتحادیه فوتبال روسیه در مسابقات بین المللی حضور یابد اما در برابر فشارهای فزاینده حامیان اوکراین تاب نیاورد و با صدور بیانیه ای مشترک با یوفا، تیم ملی روسیه را به دلیل تجاوز به اوکراین تا اطلاع ثانوی از حضور درتمامی رقابت‌های بین المللی از جمله جام جهانی قطرمحروم کرد. این در حالی است که فیفا آمریکا را که سال ۲۰۰۱ به افغانستان حمله کرد از جام جهانی ۲۰۰۲ کره - ژاپن محروم نکرد.
این اتفاق بارها در قبال کشورهای چون فلسطین نیز اعمال شده است و بارها ورزش اسیر بازی های سیا مقامات غربی شده است.
استاندارهای دوگانه چیزی‌ست که آمریکا و کشورهای تحت فرمانش سرتا پا غوطه‌ور در آن هستند و هرجا که به صلاح و منفعتشان باشد، قوائد و اصول را به نفع خود تغییر می دهند. ایران و اکثر کشورهای جهان همواره ورزش را در قالب دیپلماسی عمومی ابزاری برای نزدیکتر شدن ملت ها قلمداد می کنند و اساسا فارغ از این نگاه، دیدارهای دوستانه و رقابت هایی چون جام جهانی از معنا تهی می شود. حقیقتی که آمریکا و اروپا آن را وارونه می بینند. از نظر اروپا و آمریکا «ورزش سیاسی نیست» اما نه برای ما.
انتهای پیام/