سرخپوشان پایتخت در فصل فوتبالی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ که شامل رقابت‌های لیگ برتر، جام حذفی، لیگ قهرمانان آسیا و سوپرجام می‌شود در پست مهم و تعیین‌کننده دفاع چپ که بعد از حضور محمد انصاری و محمد نادری در لیگ پانزدهم تا نوزدهم به آرامش و کیفیت بالای نسبی رسیده بود از بازیکنانی مثل آقایی، امیری، شجاعی و نعمتی سود برد اما هیچ‌کدام از این بازیکنان موفق نشدند وظایف کامل یک دفاع چپ ایده‌آل و سطح فنی مناسب در حد و اندازه پرسپولیس را در مستطیل سبز پیاده کنند.
این مشکل در دفاع راست سرخپوشان نیز دیده می‌شود، قرمزهای پایتخت در این پست بازیکنانی مثل شیری، نعمتی، صفروف، رضاییان و گاهی فرجی را امتحان کردند که هیچ‌کدام موفق نشدند وظایف یک دفاع راست ایده آل که نقشی تعیین‌کننده در دفاع و حمله دارد را اجرایی کنند. بهترین گزینه استفاده شده در پست دفاع راست رضاییان است که در نقل‌وانتقالات زمستانی به جمع شاگردان گل‌محمدی پیوست.
دیگر نقطه ضعف سرخپوشان در یک‌سوم میانی به پست هافبک راست برمی‌گردد. در سال‌های اخیر همواره بخش راست این تیم نسبت به سمت چپ نا متوازن و کم‌خطر بوده است که همین موضوع منجر به حضور بازیکنان غیرتخصصی مثل ترابی، امیری، عالیشاه و پهلوان در این پست شده است که تا حدودی مشکلات این بخش تعیین‌کننده و مهم را حل کرده است اما هافبک چپ این تیم را به دلیل مشخص نبودن مهره‌محوری و تعیین‌کننده دچار نابسامانی و آشفتگی کرده است.
گل‌محمدی در طول فصل جاری در پست مهاجم نوک تیم خود را با حضور بازیکانی مثل عبدی، آل‌کثیر، تمیروف و پاکدل رهسپار میدان کرد که هیچ‌کدام برای حضور در ترکیب اصلی تمام خصوصیات لازم یک مهاجم استاندارد و مطمئن را ندارند. عبدی که با لباس پرسپولیس گل‌های مهمی در نیمه‌نهایی و فینال لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۲۰ و شهرآورد پایتخت به ثمر رسانده دارای عملکردی پرنوسان است و از همه مهم‌تر وارد جنگ با مدافعان حریف نمی‌شود و فضای حرکتی آنها را کوچک و ناامن نمی‌کند.
بعد از بررسی تمام ابزارهای فنی تحت اختیار گل‌محمدی به نظر می‌رسد این تیم برای عدم شکست پروژه قهرمانی‌اش در لیگ بیست‌ودوم و رقابت با مدعیان نیازمند تحول جدی از نظر مهره‌هایی است که این تیم را نسبت به حریفان متمایز کنند. جدا از این مبحث سرخپوشان تهرانی برای موفقیت نیازمند تحول افکار تاکتیکی کادرفنی خود هستند که این اتفاق بعد از خریدهای نسبتا موفق عملی خواهد شود.