به گزارش هنر امروز، محمد کارت تکلیف خودش با خودش روشن بوده و سراغ فضایی رفته که به شکلی درونی به آن تمایل داشته است. حال این خصلت چه نتیجه ای داشته است؟ اولین و مهمترین دستاور این نگاه قابل لمس و درک شدن اتمسفر داستان های او است. در واقع این حس به مخاطب منتقل نمی شود که کارت در حال ادا در آوردن و تلاش برای طوری خاص بودن است.
به ظن این قلم محمد کارت اندوخته پرارزشی را به واسطه همجواری و رفاقت کردن و همدلی با سوژه هایش به دست آورده است که حالا در آثار داستانی او به کارش آمده است. البته که همین ویژگی احتمالا در کارگردانی و هدایت گروه تولید آثارش هم جاری است چرا که او توانسته همزمان با هدایت گروه شخصیت ها به شدت آسیب دیده و بزهکار آثار مستندش و حتی اداره حضور آنها در برخی صحنه و سکانس های آثار داستانی اش، حضور موازی بازیگران نام دار و چهر های سینمایی را مدیریت کند. به ظن این قلم خروجی همگن حضور بازیگران حرفه ای و شهیر در کنار نابازیگران در آثار کارت ریشه در دو ویژگی ذکر شده در بالا دارد.
قضاوت در مورد سریال «یاغی» بعد از تماشای یک قسمت شدنی نیست و زود است. اما کنار هم چیدن تمام این ویژگی ها که تصویر محمد کارت کارگردان را ساخته است، نشان از آن دارد که او به یک کارگردان پخته بدل شده است که می توان حضورش در سینمای ایران را رگه ای امید بخش برای زنده ماندن سینما تلقی کرد. به شدت امیدوارم سریال «یاغی» در ادامه بتواند بدون نوسان و باکیفیت ادامه پیدا کند تا در نهایت و پس از پایان آن تحلیلی دقیق تر و مبتنی بر متن اثر ارائه کنم و شاهد حرکت رو به جلوی این کارگردان باشم، تنها به یک دلیل خاص و آن امیدوار ماندن به جریان تولید غیرآبکی در سینما، نادیده نگرفتن دانش و درک مخاطب و البته زنده ماند سینمایی که همه مان عاشقش هستیم.
تا اینجای کار محمد کارت نمره قبولی بالایی گرفته است و به ظن این قلم می تواند بهتر و بهتر شدن را هم تجربه کند، کما اینکه مسیر فیلسمازی اش تا به امروز چنین خصلتی را تداعی می کند.