سعید شهرابی فراهانی - تحلیلگر مسائل بین الملل
خبرگزاری برنا: تماس ها و پیام های دیپلماتیک اخیر از طرف مقامات ایران در جهت ابراز نگرانی از چالش امنیتی در افغانستان حکایت از احساس خطر منطقی و عقلانی پیرامون وضعیت همسایه شرقی دارد.
در مورد افغانستان دو گروه ساده لوح و کج فهم وجود دارند که با فاصله گرفتن از واقعیات به دام افراط و تفریط در خوشبینی و بدبینی نسبت به حضور طالبان افتاده‌اند. نکته مسلّم اینجاست که سیاست اصولی و راهبردی جمهوری اسلامی ایران در مورد افغانستان مبتنی بر تعیین سرنوشت این جغرافیای رنج دیده توسط مردم این کشور است.
مردمی که تعداد قابل توجهی از آنان در طول سالهای پس از حمله شوروی سابق تاکنون، از بد حادثه به برادران خود پناه آورده‌اند و البته در میان آنها نیز افرادی هستند که حق برادری و نان و نمک میزبان را نادیده گرفته باشند لیکن پیوندهای عمیق و ریشه دار تاریخی و فرهنگی و اجتماعی بین دو ملت آنچنان قوی است هر دو را از همدیگر متأثر می سازد. در این میان بدکارکردی آن دو گروه ساده لوح و کج فهم؛ نباید و نمی تواند معیار قضاوت‌های ایرانیان و افغانستانی‌ها درباره آینده و مناسبات دو کشور باشد.
بدیهی است که طالبان ناچار است تا از طریق راهکارهای سیاسی یا بومی مانند لویی جرگه، هر چه زودتر تکلیف خود را با مردم و همسایگانش روشن سازد. ایران نیز می تواند با مساعدت‌های لازم و قابل قبول خود، بازگشت امنیت و آرامش به افغانستان را تسهیل کند ولی اگر عده‌ای در افغانستان یا سایر حوزه های مربوط به افغانستان در توهم سوءاستفاده از شرایط موجود به نفع خود و به ضرر ایران اسلامی باشند؛ واضح می‌نماید که نظام جمهوری اسلامی ایران در صیانت و حفاظت از منافع ملی مردم خود در ابعاد مختلف (از امنیت تا حقوق مرزی و مراودات تجاری و اقتصادی) با استفاده از ابزارهای مشروع و لازم؛ اقدامات خواهد کرد.
اگرچه تقویت داعش به واسطه دستهای پنهان سرویس های اطلاعاتی غربی، عبری و عربی یا دستکاری محیط فعلی افغانستان توسط دخالت‌های نیابتی طراحی شده توسط آمریکا یا تحریک مهاجران افغانستانی در داخل کشور یا مواردی از این دست، ممکن است برای ایران موجب زحمت بشود؛ اما تجربه عینی و عملی نشان داده است که قوه عاقله در جمهوری اسلامی به ویژه جامعه اطلاعاتی و امنیتی آن قادر است برای هر چالشی، پاسخ متناسب را پیدا کند و مشکلاتی که از سوی دیگران برای مردمش ایجاد می شود را علاج نماید.
روش ایرانیان آن است که تا میتوانند با تسامح و خوش‌رفتاری، حق را به حقدار برگردانند و احقاق حق کنند ولی اگر مشاهده شود که طرف‌های مقابل زیر بار حق نمی‌روند، آن هنگام و به تعبیر مثل معروف عربی به «آخر الدّواء الکیّ» رو آورده و واپسین چاره را با قاطعیت انجام می‌دهند و زخم را در آخر کار داغ می‌کنند. لاجرم در آن روز ساده‌لوحان و کج‌فهمان نیز داغ زده خواهند شد.
انتهای پیام/
