مربی تیم ملی دوچرخه سواری زنان کشورمان در مورد موفقیت اخیر این تیم در مسابقات آسیایی صحبت کرد.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری برنا؛ رقابت‌های دوچرخه سواری قهرمانی آسیا فروردین ماه سال جاری به میزبانی تاجیکستان برگزار شد که در جریان این مسابقات تیم دوچرخه سواری تایم تریل دختران ایران به نخستین مدال خود در ادوار مختلف رقابت‌های آسیایی دست یافت.
در همین راستا دلارام ذاکرانی، مربی تیم ملی دوچرخه سواری، گفت‌وگویی را با خبرنگار برنا انجام داده که در ادامه می‌خوانید:
*عملکردمان در آسیا قابل دفاع است
قبل از مسابقات قهرمانی آسیا سه مرحله اردو را پشت سر گذاشتیم. یک مرحله از اردوها به میزبانی قشم برگزار شد و دو مرحله هم در کیش بودیم. تمام این اردوها و حضور در مسابقات با حمایت های اسپانسر انجام شد. چون فدراسیون دوچرخه سواری به صورت سرپرستی اداره می شود و به همین دلیل شرایط خوبی نداریم. شاید برخی فدراسیون ها هم از نظر مالی این روزها دچار مشکل باشند اما رشته دوچرخه سواری واقعا در مضیقه است. از طرف دیگر ما مشکل تجهیزات هم داریم که واقعا وضعیت را سخت‌تر هم می‌کند اما خوشبختانه همانطور که گفتم به کمک اسپانسر و حامی مالی روند آماده سازی خوبی را طی کردیم و قبل از شرکت در مسابقات هم در تورنمنت ترکیه حاضر شدیم که هزینه همه این اعزام ها با حامی مالی تیم بود. رقابت‌های ترکیه به صورت تور بود که در واقع 6 مسابقه داشت که ما فقط توانستیم در 2 تا از این مسابقات شرکت کنیم. مسابقات این تور به این شکل بود که 2 روز مسابقات برگزار می شد و بعد یک هفته باید استراحت می کردیم و بعد دوباره در مسابقه دیگر حاضر می شدیم، بنابراین هزینه بسیار بالایی داشت که در نهایت فقط توانستیم در دو رویداد این تور شرکت کنیم. کلا در ترکیه تورنمنت های خوبی برگزار می شود و اکثر رقبای ما مانند قزاقستان، ازبکستان و روسیه سه ماه در ترکیه بودند و در تمام این مسابقات شرکت کردند ولی با همه این تفاوت ها بچه های ما واقعا خوب ظاهر شدند و برای نخستین بار موفق شدند در بخش تیمی اولین مدال خود را کسب کنند. در بخش استقامت و تایم تریل انفرادی هم هر 5 نماینده ما موفق شدند به خط پایان برسند.
به نظرم واقعا عملکرد بچه ها قابل دفاع است چون حتی تیم های ازبکستان و قزاقستان و همان تیم های قوی یک سری از نفراتشان جا ماندند و تنها تیمی که هیچ کسی از آن جا نماند تیم ایران بود. البته این را هم بگویم که مشکلات فدراسیون به کنار، ما حتی در جریان مسابقات هم دچار چالش هایی بودیم. وقتی ما در دبی سوار هواپیما شدیم به غیر از تیم ایران سه یا چهار تیم دیگر هم سوار شدند. هواپیما کوچک بود و دوچرخه‌های ما ابعاد زیادی داشت و البته بعضی از دوچرخه سواران ما هم دو تا دوچرخه دارند. خلاصه آنقدر وسیله زیاد بود که با هواپیما دوچرخه‌ها را فرستاده بودند و بعد بارها را در پروازهای دیگر به مرور زمان فرستاد که برای ما سه روز بعد رسید. البته برای همه این اتفاق افتاده بود، فقط ما شانس آوردیم وسایل ضروری بچه ها همراهشان بود.
*تهیه دوچرخه برای خود فدراسیون هم سخت است
همانطور که اشاره کردم در بخش تایم تریل انفرادی و استقامت هم عملکرد خوبی داشتیم. اینطور نیست که بگوییم در این بخش‌ها نمی‌توانیم حالا حالاها روی مدال حساب کنیم. مخصوصا در بخش استقامت که اصلا دور از دسترس نیست. مدال گرفتن در این مسابقات شرایط خودش را دارد. علاوه بر روند آماده سازی خوب و تجربه کافی تیم باید لباس و تجهیزات یکسان داشته باشد که ما چنین شرایطی را نداشتیم. طبیعتا همه این موارد در نتیجه اثرگذاربود. بچه های ما حتی تجربه کمی هم داشتند برخی اولین بارشان بود که در چنین مسابقه‌ای شرکت می کنند. بچه های ما واقعا کم کاری نکردند و اگر شرایطی که عرض کردم مهیا بود حتما در این بخش ها نیز صاحب مدال بودیم. دوچرخه آنقدر که گران شده سر آن بحث و جدل است. ورزشکار حرفه‌ای باید قطعا خودش دوچرخه داشته باشد ولی آنقدر گران شده که تهیه آن حتی برای خود فدراسیون هم سخت و دشوار است. بچه‌ها سعی می‌کنند که دوچرخه جاده خود را بروز کنند به همین دلیل دوچرخه جاده هایشان بد نیست ولی برای دوچرخه دوم دیگر خیلی سخت می شود. دویست و خورده ای میلیون هزینه دوچرخه جاده است و قطعا هزینه دوچرخه دوم خیلی بیشتر از این رقم خواهد بود.
*دیگر دغدغه اعزام نداریم
اوایل که صحبت می‌کردیم بیشتر دغدغه این بود که حتما اعزام شویم ولی الان بعد از مدالهایی که توسط سمیه یزدانی و فرانک پرتوآذر و حتی مدالهایی که در رشته‌های دیگر به دست آمده در سالیان اخیر باعث شده که زنان ورزشکار ما به این خود باوری برسند که می توانند با تمام کمبودها باز در مسیر موفقیت باشند. این روزها خود ورزشکاران خیلی جدی‌تر نسبت به سال‌های گذشته به ورزش نگاه می کنند و این کاملا قابل لمس است. 4-5 سال گذشته دید خانم ها برای مدال گرفتن طور دیگری بود. تنها هدف ورزشکاران اعزام بود و فکر نمی کردند ولی الان بچه ها تنها چیزی که نگاه می کنند این است که ما می توانیم و گاها هم نشان دادند که می توانند نتیجه اعتماد را به خوبی بدهند. همین چند نفر که در این چند سال لژیونر شدند ابتدا توانستند که برای کشورشان مدال بگیرند و بعد طبیعی است که استعداد داشته باشی سراغت می آیند. بچه های ما فقط نمی روند که مسابقه را تمام کنند و به خط پایان برسند. بچه می روند برای مدال آوردن، می روند برای فراهم کردن فرصتی جهت رکاب زدن در سایر کشورها، این شرایط کم کم در صورت تداوم موفقیت ها به وجود می آید. مثلا سمیه یزدانی بعد از مسابقات قهرمانی آسیا با یک تیم اسپانیایی قرارداد بست. وقتی که بچه‌ها در مسابقات بیشتری شرکت کنند از طرف تیم‌هایی که حضور دارند دیده می شوند و یکی دو بار که خوب پا بزنند از طریق آن تیم ها می توانند جذب شوند و همین اتفاقی که هم برای خانم پرتو آذر و هم خانم یزدانی افتاد.
*کمیته ملی المپیک قول پشتیبانی بیشتر داده است
حضور در مسابقات بازی های کشورهای اسلامی و بازی های آسیایی یک فرصت خوب و طلایی است. آقای پیمان فخری خودشان ورزشی هستند و شرایط را به خوبی درک می کنند و البته همیشه هم به ما لطف دارند. برای این مسابقات هم قول پشتیبانی بیشتری دادند. قطعا بازی های کشورهای اسلامی مقدمه ای خواهد بود تا بتوانیم در بازی های آسیایی هانگژو نتیجه مطلوبی را کسب کنیم. البته قبل از شرکت در بازی های کشورهای اسلامی مجددا در یک تور حاضر خواهیم شد که به میزبانی همان کشور ترکیه است. تقریبا اعزام قطعی شده و اردیبهشت ماه قرار است مسابقات برگزار شود.
*وقتی قیمت دوچرخه نجومی است، سرپرست کاری نمی‌تواند انجام دهد
مشکلات رشته دوچرخه سواری این روزها زیاد است ولی دو تا مورد مهم وجود دارد که دوست دارم به آنها اشاره کنم. در این فرصت کم یکی بحث حضور در مسابقات است. بچه‌ها می‌توانند در این زمان اندک در تعدادی از این مسابقات شرکت کنند قطعا تجربه بهتری خواهند داشت و حتما در بازی های آسیایی به مدال نزدیک تر خواهند شد. دوم بحث مالی و تجهیزات است که می توانند تجهیزات بروز داشته باشند البته به شرط حمایت از سمت وزارت ورزش و جوانان که نسبت به فدراسیون انجام شود تا فدراسیون هم بتواند این تجهیزات را فراهم کند. تا وقتی فدراسیون با سرپرست اداره می شود خیلی کارها درست پیش نمی رود چون حتی وزارت هم وقتی بحث سرپرستی است نگاه جدی به فدراسیون ندارد. سرپرست فدراسیون واقعا در حال بدو بدو است تا شرایط بهتری را فراهم کند اما شدنی نیست. وقتی قیمت یک دوچرخه 200 میلیون تومان است واقعا سرپرست چه کاری می تواند انجام دهد؟ اسپانسر داخلی که نمی تواند کمک چندانی داشته باشد، چون آنقدر هزینه اش زیاد است. مگر اینکه اسپانسر خارجی داشته باشند مثلا چندنفر از بچه‌ها هستند مثل سمیه یزدانی اسپانسر خارجی برایش تهیه کرده برای اسپانسر خارجی چیزی نمی شود هزینه دوچرخه ولی برای اسپانسر داخلی است که سخت می‌شود. اسپانسرهای داخلی فقط در حد اردو و اعزام می توانند کمک کنند.
*در مسیر دیده شدن بار سنگین همیشه به دوش ورزشکار است
در بازی های آسیایی و در بحث جاده که رکوردی نیست نمی‌شود گفت که نمی شود طلا گرفت و نمی‌شود گفت که صد در صد مدال را می گیریم، آنقدر در مسابقات اتفاقات و شرایط مختلف رخ می دهد و حالا بگذریم از حادثه هایی که ممکن است پیش بیاید. یک وقت می بینی که یکی از بهترین نفرات از دوچرخه می افتد. دوچرخه سوار یا با یک پنجری یا پاره شدن زنجیر از دور مسابقات کنار می رود. بنابراین نمی توان خیلی قطعی پیش بینی کرد. من فکر می کنم برای دیدن شدن و اینکه این رشته به جایگاه خوبی برسد به ویژه در بخش بانوان باید استارت کار را خود ورزشکاران بزنند. در واقع این بار سنگین روی دوش بچه‌هاست. احساس می کنم کافی است یکی از همین دخترها در بازی های آسیایی یک مدال خوشرنگ کسب کنند قطعا شرایط برای ما متفاوت خواهد شد که امیدوارم واقعا این اتفاق رخ بدهد. حالا شاید پاداش آن برای یک نفر باشد ولی سودش برای همه خواهد بود.
*ساخت پیست چوبی برای بخش خصوصی چیزی نیست
من در بخش پیست هم فعالیت دارم. البته تمام مسابقات رسمی در پیست چوبی برگزار می شود که ما در پیست سیمانی تمرین می کنیم. حتی همین پیست سیمانی هم سرپوشیده نیست یعنی اصلا شرایط مشابه هم نداریم و در چنین وضعیتی انتظار مدال داشتن واقعا انتظار درستی نیست. می شود در ایران این پیست را راه اندازی کرد اما حتما نیاز به یک سرمایه گذار خصوصی دارد چون این هزینه ها در بخش خصوصی چیزی نیست. برای مثال در ساری یک پیست چوبی نیمه کاره مانده که همان هم روز به روز زیر آب باران و عوامل دیگر در حال از بین رفتن است. امیدوارم واقعا روزی برسد که از نظر تجهیزات مشکلات به حداقل برسد.
*امکانات فدراسیون کشتی برای ما رویایی است
تفاوت بین فدراسیون ها زیاد است. بچه های ما در حین تمرین مدام از روبروی فدراسیون کشتی عبور می‌کنند و به چشم آن امکانات و تجهیزات که شاید برای ما تا حدی رویایی هم باشد می‌بینند. البته که حق کشتی به عنوان رشته پرمدال ایران در المپیک همین شرایط هم است. اما انتظار می رود به سایر فدراسیونها هم توجه بیشتری شود تا بتوانند از حداقل ترین امکانات برخوردار باشند.
*عدم حرفه‌ای بودن گاها باعث مثبت شدن تست دوپینگ می‌شود
دوپینگ که کلا در دنیا است. برای مثال اتفاقات رخ داده در رشته وزنه برداری را دیدیم که چگونه به این دلیل سهمیه هایشان کاهش پیدا کرد. متاسفانه در رشته دوچرخه سواری هم مورد دوپینگی داشتیم اما این روزها با همکاری فدراسیون پزشکی ورزشی برنامه ریزی های خوبی انجام شده و مکرر از ملی پوشان به صورت رندمی تست می گیرند. کلاس های آموزشی برگزار می شود که خیلی خیلی موثر است. گاها ورزشکاران ما خیلی ساده می گیرند و ناخواسته دست به دوپینگ می زنند چون نگاه حرفه ای ندارند. بخاطر دارم در یکی از همین کلاس های تاکید داشتد ورزشکاران برای همه اقداماتی که انجام می دهند بهتر است با پزشک تیم مشورت کنند چون ورزشکاران مدام از مکمل های گوناگون استفاده می کنند و کوچکترین ساده گرفتنی ممکن است آینده شان را با خطر مواجه کند. موردی در دوپینگ بود که همه واقعا شوکه شدیم در این کلاس های آموزشی پزشک توضیح می‌داد که قاووتی که گاها از عطاری‌ها تهیه می شود آلوده به مواد است و همین موضوع پیش پا افتاده ممکن است ورزشکار را دچار چالش دوپینگ کند.
*از شهروندان تقاضا دارم ورزشکاران را مراعات کنند
تشکر می‌کنم از آقای فخری که ما را حمایت کردند. تشکر ویژه دارم از نایب رئیس فدراسیون و سرمربی تیم که واقعا فشار اصلی روی آنهاست. بچه ها واقعا همه قدردان این زحمت و حمایت ها هستند. همین اعزام‌های کوچک که در این شرایط انجام می شود خیلی سخت است. یک موردی هم وجود دارد که همیشه و در همه مصاحبه هایم تاکید کردم آنهم هم بحث سلامتی بچه هاست و روی صحبت ام با شهروندان عزیز است که مراعات کنند. دوچرخه سواران اکثرا در جاده تمرین می کنند و چاره ای هم جز این نیست. شهروندان در حین رانندگی بیشتر توجه کنند برخی اوقات از عمد با سرعت رانندگی می‌کنند که واقعا کار درستی نیست.
انتهای پیام