چهره برافروخته و شاید هم هیچگاه ندیده ای را از یحیی دیدیم.مرد آرام، بازیکن ماخوذ به حیای دیروز که پس از نرسیدن به جام جهانی ۲۰۰۲ سر در یقه کرد و آرام گریست کجا و آنچه شامگاه آخرین پنجشنبه قرن چهاردهم دیدیم کجا؟ پشت آن همه خشم و عصبانیت چه بود؟ او چه چیزی را دید که آنگونه عنان از کف داد و علیه خودش و آرامش همیشگی‌اش قیام کرد؟ آیا تنها یک گل و ۲ امتیاز از دست رفته پشت آن هیاهو بود؟ نه تنها گلمحمدی که تقریبا اکثر هواداران پرسپولیس شوکه شدند چون در آستانه کسب مهمترین ۳ امتیاز فصل بودند و به صورت خوشایندی همه چیز به نفع آنها در جریان بود. قبل از رسیدن به دقیقه ۸۱ و آن گل تساوی بخش باید دو ساعت به قبل از ماجرا برگردیم. بیم و امید چگونه شکل گرفت؟ ترکیب پرسپولیس که یک شب زودتر رسانه ای شده بود سرانجام بصورت رسمی تایید شد و دنیایی از سوال و ابهام را در ذهن میلیون ها هوادار ایجاد کرد.
*هدیه یحیی را فرهاد پس فرستاد
شک و تردید هواداران در مورد خط دفاعی‌شان درست و بجا بود. برای نخستین بار در طول فصل، ۴ مدافع در هفته ۲۳ ام کنار یکدیگر قرار گرفتند (آقایی، نعمتی، فرجی، رضاییان). ماموریت خطیر و اصلی آنها آفساید قراردادن ۳ حمله ور تند و تیز استقلال بود؛ یامگا، حسین زاده و مطهری. اگر متعصب‌ترین هوادار پرسپولیس هم عینک رنگی‌اش را بردارد و بار دیگر نیمه نخست را مرور کند حتما حق استقلال را دست کم یک گل می‌داند.
استقلال نه مقابل سپاهان و نه برابر گلگهر در آزادی، اینگونه مهاجمانش را آزاد و رها در ۱۸ قدم حریف نمی‌دید. یحیی از سرعت کم سید جلال ترسید و در تخته آنالیزش بهترین راهکار را در نقش لنت ترمز، آفساید گیری دانست .اما مگر می‌شود در سخت ترین بازی فصل، ناگهان یک خط دفاعی را بیازمایی و موفق شوی؟ اگر خودخواهی محض و عجول بودن آبی‌ها نبود بدون شک هدیه یحیی به آنها منجر به بازشدن دروازه گوهری در همان نیمه اول می‌شد اما این اتفاق در زمانی که می‌بایست رخ نداد تا اشتباه در افساید گیری جای دیگر بلای جان قرمزها شود.
*رکورد از دست دادن۳ برد داربی در دقایق پایانی
شالش را محکم به زمین می‌کوبد، سراغ داور می‌رود و ناباورانه او را هم از ضربه دستش بی نصیب نمی‌گذارد. این کیست؟ همان مرد آرام فوتبال ایران؟ بالای ۳ دهه نه تنها در دوران بازیگری، بلکه در کسوت مربی‌گری هم او را اینچنین ندیده بودیم. اما خشم او تنها به تعلل داور در فرآیند تعویض سیدجلال حسینی مربوط نبود. پرسپولیس ده نفره گل خورد اما دو تجربه پیشین در داربی باید این درس را به یحیی می‌داد که اگر برد مطمئن می‌خواهی باید تفاضل را بیش از یک گل کنی. در داربی حذفی دو فصل قبل دانشگر در دقایق پایانی گل تساوی را زد. در نبرد رفت لیگ قبل عینا این سناریو تکرار شد و قایدی بازی ۲ بر ۱ برده را به تساوی رساند. نه تنها یحیی که یکایک هواداران پرسپولیس می‌دانستند اعتمادی به برد یک بر صفر نیست.
پرسپولیس نیمه اول را با پیروزی طی کرد و آنچه حسرت و افسوس را برای قرمزها در پایان پدید آورد، نمایش استقلال در نیمه دوم بود. به جز دو صحنه که آبی ها موقعیت خوبی را بدست آوردند، موتور استقلال در خلق موقعیت ریپ می‌زد و حالا همه چیز مهیا بود تا یحیی با اضافه کردن عبدی، پاکدل و عالیشاه زهرش را به تیم جلو کشیده وارد کند. تمیروف نهایتا تا دقیقه شصت با وجود از دست دادن چند موقعیت و شوت زنی های عجیب و خودخواهانه، ماموریتش را تقریبا به خوبی انجام داد؛ فشار آوردن به دفاع استقلال و بازی سراسر درگیرانه و فیزیکال.
اما این کافی نبود و پرسپولیس باید به گل دوم می‌رسید، اگر آنها برد می‌خواستند لازم نبود لزوما از خط دفاع و هافبک تدافعی کسی را خارج کنند.۳ نیروی تازه نفس، ۳ بازیکن تکنیکی و رونده و چندلیتر اکسیژن خالص لازم بود تا ریه‌های پرسپولیس پُر شود از نیرو برای زدن ضربه نهایی. با این حال یحیی همچنان چشم امیدش به دویدن‌های حالا هرز و بی هدف تمیروف بود. بازیکنی که عملا جز خودش کسی را نمی‌دید و هر توپی را به هر نحوی می‌خواست به سمت دروازه حسینی شوت کند. گویی به او گفته بودند آینده و همه آفرهای پیش رویت به گلزنی در این دیدار دوخته شده است. اگر آن همه خودخواهی دستور کادر فنی نبود، وای بر همه.
*بهای ندیدن اشتباه سعید آقایی در مسجد سلیمان
همه چیز نمی‌تواند دائما بر مدار شانس و اقبال باشد. سعید آقایی بدترین زمان ممکن را برای گلزنی در فوتبال حرفه ای اش انتخاب کرد. یک پاس رو به بیرون لازم بود تا شاید تمیروف گل دوم و سرنوشت ساز را بزند اما همانند بازی قبل با نفت مسجد سلیمان ترجیح داد خودش محکم به سمت دروازه شوت بزند. حقیقتا شخصا این را اهمال کادرفنی می‌دانم چون اگر آنها بعد از این رفتار او در بازی نفت توبیخش می‌کردند و حتی یحیی در مصاحبه بعد از آن نبرد، با نام بردن او تذکر می داد که آقایی خودخواهانه ما را از رسیدن به گل سوم محروم کرد، شاید تلنگری بود به این بازیکن. آقایی عوض پاس دادن، خودش به سمت دروازه نفت مسجد سلیمان ضربه زد که توپ به تیر خورد و در ادامه نفتی ها یک گل زدند و چیزی هم نمانده بود تا در دقیقه ۹۰ نفت گل دوم و تساوی بخش را بزند.
* آفسایدگیری اشتباه و گلی که دیر زده شد
خشم گلمحمدی، بر سر داور فرود آمد چراکه به زعم او باید سیدعلی اجازه حضور سیدجلال را می‌داد اما گلمحمدی از خود می‌پرسد چرا سعید آقایی ترجیح داد برای کشتن زمان بازی، آنگونه از زمین خارج شود؟ اگر او عوض آن نمایش یک دقیقه بیشتر صبر می‌کرد و با پای ولو مصدوم بیرون می‌رفت، تیمش ۱۰ نفره نمی شد .
از این مهمتر پرسش این است چرا یحیی با دیدن ژستد و رمضانی کنار زمین، همان لحظه و حتی قبلتر دو مدافع سر زن به زمین نیاورد؟
با این وجود مشکل اصلی پرسپولیس در خط دفاعی، همان آفسایدگیری غلطی بود که چندبار به صورت سریالی رخ داد. فرجی و نعمتی و کامیابی نیا (که تازه به زمین آمده بود)موفق به تشکیل خط آفساید نشدند. نعمتی همانند اکثر مواقع تایمینگ غلطی داشت در بلند شدن و فرجی هم موفق به قطع توپ نشد و انتظار بسیار زیاد و نابجایی است که پرسپولیسی ها امید داشتند گوهری آن توپ پر سرعت را بتواند مهار کند. تاریخ برای سومین مرتبه تکرار شد، بازی برده در داربی با تساوی تاخت زده شد. حالا به صحنه خشم و هیاهو گلمحمدی بازگردید، دلایلی که گفته شد را کنار هم بگذارید دلیل خشم یحیی دقیقا همین چیزها بود. زمانی که می‌بایست گل می‌خورد، شانس آورد. وقتی که باید ضربه دوم را می‌زد تعلل کرد و دست آخر در چند دقیقه تاوان چند تصمیم اشتباه را پس دادند.
چیپ بی وقت ،خداحافظی بی وقت تر
وسط جنگ ،وقت خداحافظی نیست. از حیث امتیازی پرسپولیس در پایان هفته ۲۳ ام تقریبا هم‌اندازه همان فصولی امتیاز بدست اورده که قهرمان شد ،حتی ممکن است در انتهای فصل به امتیاز فصل قبل و فصول گذشته برسد اما در آنسو این استقلال است که بهترین عملکرد خودش در تاریخ لیگ برتر (دست کم تا امروز )را ارائه داده .از این رو خداحافظی یحیی را باید یک رفتار هیجانی از سر یاس تلقی کرد.
۲۱ امتیاز باقی مانده و اگرچه جبران این ۶ امتیاز سخت و مشکل است اما یادمان نرود اسم این ورزش فوتبال است. تنها آنهایی مزه بازگشت تاریخی را میچشند تا ثانیه اخر دست از تلاش بر ندارند درست همان حرفی که حمید مطهری در کنفرانس خبری پس از داربی گفت .اما چرا یحیی اینگونه پاپس کشید ه و می گوید کم اورده ام ،بحث برانگیز است. خداحافظی یحیی اگرچه فعلا بسیار جدی است، اما استراحت ۱ هفته ای احتمالا از خشم و نا امیدی اش می کاهد. پرسپولیس یک ماموریت دارد و ان کسب بیشترین امتیاز ممکن و رسیدن به همان اعدادی که فصول قبل رسید. اما اگر آن امتیاز برای بالا بردن جام کفایت نکرد، نباید لقب بازنده را به این مجموعه داد.
استقلال اگر با موفق به کسب بیشترین امتیاز ممکن شود انگاه کار انها کارستان بوده و قطعا قبای قهرمانی برازنده شان است. پس بهتر است کادرفنی و بازیکنان پرسپولیس و همچنین هواداران این تیم، بعد از کسب ۵ قهرمانی متوالی، چهره‌ای جنتلمنانه از خود ارائه دهند. به قهرمانی حریف احترام بگذارند تا نشان دهند در روز شکست هم از بهانه های شان قوی ترند. قهرمانان واقعی در روز شکست، قدرت و شخصیتشان را نشان می دهند نه در وقت کری خوانی و صدور بیانیه های سریالی. طوری بجنگید که اگر ناگهان به هر دلیلی، حکم پرونده کسر ۷ امتیاز از گلگهر شکست، عوض تحمل بزرگ‌ترین حسرت زندگی تان، سوپر کامبک تاریخی را جشن بگیرید.