به گزارش هنر ام‌روز، بازیگری که آهسته و پیوسته کارش را شروع کرد و با تکیه بر توانایی هایش توانست خودش را آرام آرام به سینمای ایران تحمیل کند.
او در همان سال های اولیه ورود به بازیگری خودش را ثابت کرد اما این خوب بودنش آنقدر تداوم داشت و مستمر بود که خودش را به سینمای ایران تحمیل کرد، یعنی در نقطه ای ایستاد که هیچکس حتی بزرگان سینما هم نتوانستند از کنارش به سادگی بگذرند و بعد از آن بود که بودنش به پروژه ها اعتبار می داد.
شهاب حسینی این مسیر را خیلی زودتر از حد تصور طی کرد. او تبدیل به یک برند معتبر شد و از همین جا بود که متوجه شد در این سینما خبری نیست. رسیدن به این واقعیت هم به هوش و استعداد ذاتی اش بر می گشت. او نه پیش از موفقیت که بعد از فتح تمام قله ها به این واقعیت پی برد. شهاب سیمرغ بلورین بهترین بازیگری مرد را به دست آورد، بالاترین میزان دستمزد یک بازیگر را گرفت، مهمترین جایزه بین المللی در عرصه بازیگری را یعنی جایزه بازیگری جشنواره کن را تصاحب کرد ، فیلم ها و سریالش «شهرزاد» رکورد فروش و بازدید را شکستند و بعد به این واقعیت رسید که در بازیگری خبری نیست.
او دنبال اتفاق های دیگری بود و برای همین هم مسیرش را به سمت کارگردانی و تهیه کنندگی کج کرد و تصمیم گرفت تا بازیگری را بیشتر با کارگردانان کار اولی ادامه دهد تا با حضورش به دیده شدن فیلم های آنها کمک کند. شهاب سال ها پیش؛ از این حرفه بریده بود و دائم در حال مماشات با شرایط بود. او به مانند کوه آتشفشان خاموشی بود که آرام آرام فعال شده بود اما گدازه هایش را بیرون نمی ریخت ولی در ادامه شرایط به گونه ای پیش رفت که حس کرد اهالی سینما هنوز گمان می کنند او همچنان در بازیگری دنبال اتفاقی است. همین نا آگاهی اطرافیان از آنچه که در درون او اتفاق می افتاد موجب شد تا فوران کند و اینطور گدازه هایش را به بیرون پرتاب کند.
این آتشفشانی که فعال شده از دل یک کوه سربه فلک کشیده بیرون می آید، کوهی که خیلی ها دوست دارند که همچنان بر فراز قله اش عکس یادگاری بگیرند، اما خودش دیگر آن را نمی خواهد. باید منتظر ماند تا این کوه دوباره آرام شود. شهاب حسینی یکی از نمادهای سینمای ایران است ، همانند دماوند که نماد ایران است. هیچ نمادی قابل حذف شدن نیست حتی اگر خودش بخواهد.